Córka gwiazd i księżyca

Złożyła śluby dziedzictwa. Nigdy nie interesował jej żaden mężczyzna. Łowczynie były jej rodziną.

Mimo to zapragnęła mieć dziecko. Córkę, która przyniosłaby jej chlubę. Dziewczynę noszącą jej znamię z chlubą godną Łowczyni.

Udała się nad brzeg oceanu, królestwa Posejdona. Jej córka będzie córką gwiazd, to oczywiste… Artemida zauważyła spadającą właśnie gwiazdę. Uśmiechnęła się.

W chwili zetknięcia się rozpędzonego kawałka skały z wodą, Bogini Łowów tchnęła w niego boską mocą życie.

Ta dziewczyna będzie inna.

W jej ramionach pojawił się noworodek, czarny jak sam Tartar.

– Będziesz miała coś od mamusi.

Artemida posypała główkę dziecka pyłem księżyca. Skóra zrobiła się biała, srebrzysta jak jej. Dziewczynka ziewnęła, otworzyła oczy barwy morza tak ciemne, że aż czarne. W przyśpieszonym tempie urosła do wielkości kilkumiesięcznego dziecka. Uśmiechnęła się do matki-stworzycielki i ponownie zapadła w sen, jakby zbyt szybki wzrost ją zmęczył. Jej głowa pokryła się gęstymi czarnymi lokami.

– Śpij, śpij malutka.

Przed Artemidą pojawił się bóg mórz i oceanów.

– Wiesz, co właśnie zrobiłaś? Stworzyłaś nowy gatunek.

– To moja córka. Jest istotą pół ludzką, pół boską.

– Nie otrzymała pierwiastka ludzkiego, jakim obdarzenie są herosi.

Bogini Łowów przytaknęła.

– Zaraz go dostanie. Wtedy będzie pełnoprawnym herosem.

– To będzie musiał zrobić mężczyzna.

– Co? Pobłogosławi ją i wystarczy. Jedna z kobiet odda jej serce i moja mała Łowczyni będzie miała duszę. – Zamilkła na chwilę. –  Muszę iść, Posejdonie. Ja i Willow pojawimy się niedługo na Olimpie.–Znikła.

Mężczyzna podrapał się w podbródek i mruknął do siebie:

– Będą kłopoty.
W spokoju przemyślała wszystkie aspekty życia herosa. Mężczyzna, który ją pobłogosławi, będzie jej opiekunem aż Willow ucieknie i dotrze do Obozu Herosów. Serce już ma, stara kobieta oddała je dobrowolnie. Pstryknięciem palca doprowadziła je do porządku. Teraz, gdy przytulała córkę, słychać było zdrowe, silne bicie.

Znalazła. Stary, emerytowany leśniczy nie zdziwił się, gdy Artemida pojawiła się w jego salonie.

– Moja córka potrzebuje opieki. – Skinął głową. – Bogowie nie mogą zajmować się swoimi dziećmi.

– Wiem.

– Postaraj się ja wychować na godną córkę Bogini Łowów.

– Bogini Łowów jest dziewicą.

– Dziewczynka została stworzona. Nauczysz ją strzelać z łuku, wiem że umiesz. Nauczysz ją poruszać się w lesie, rozumieć zwierzęta, rozpoznawać rośliny, tropy zwierząt, być Łowczynią.

Starzec pokręcił głową.

– Jestem stary.

– Ludzie-łowcy trzymają się długo – mówiąc to, Bogini Księżyca odwróciła się do córki. Pochyliła się nad jej główką i wymamrotała parę słów po starogrecku. Na wewnętrznej stronie dłoni dziecka pojawiło białe znamię w kształcie pięcioramiennej gwiazdy.

Ponownie zwróciła się do leśniczego.

– Dostaniesz niezbędne środki do życia, nie martw się.

Artemida zniknęła w rozbłysku światła.

Peter Johnson spojrzał niechętnie na pochrapujące dziecko w srebrnej kołysce.

– Niezbędne, akurat.