Nieszczęśliwa miłość

Co tu dużo mówić. Zostałem zatruty! I tyle, kto by się mną interesował. Leże sobie po środku ciekawych ludzi, którzy mi się przyglądają. A zostałem zatruty przez dziewczynę którą kochałem…
Życie nie jest mi potrzebne, po co komu żyć, nie? Można umrzeć, każdego to czeka. Jeśli chodzi o mnie, to ja chyba byłem za młody na śmierć, ale co tam. Tłum ludzi ciekawych nawet na myśl nie przyjdzie mnie ratować! O no proszę, znalazła się bohaterka. Szkoda że ta osoba której coś przyszło lekko do głowy by mnie ratować jest odpowiedzialna za moje cierpienia!
Udało się! Wydusiłem słowo „pomocy”, ale zainteresowani stoją jakby posągi. Dobyłem głosu i to całkiem głośno „Dajcie mi karetkę!”, a czekaj… Ooo to jednak nie posągi!
Zaraz? Czy oni uciekają? Nie uciekają. Co oni robią? Karetka! Może przeżyję! Ja chce żyć. Znowu wyłkałem „pomocy”. Podeszli do mnie i wzięli mnie na nosze, super. Włożyli mnie do pojazdu, w którym czekała pani „Lubię zatruwać inne osoby”. Wyszeptałem do niej:
-Lubisz zatruwać inne osoby co?
Sanitariusze spojrzeli na nią złowieszczo.
Kiedy wszystko się skończyło, przeżyłem nadmierną ilość operacji itp. A Esme zamknęli, bo złożyłem na nią skargę. Kiedy sądziłem, że wszystko jest już w porządku, dostałem list z więzienia. Treść sprawiła, że miałem ochotę popełnić samobójstwo. A list brzmiał mniej więcej tak:

„Cześć!
Muszę powiedzieć ci coś ważnego, Nick, ja cię kocham… Kupiłam niedrogą truciznę, dodałam ci ją do śniadania. Ona by cię nie zabiła, ja zaplanowałam to tak, że jak zadzwonię po karetkę i cię uratują, a ty się nie skapniesz, że to ja cię otrułam. Będziesz mi wdzięczny i mnie pokochasz! Ale skapnąłeś się, kto dodał ci trutki. Więc mnie pewnie znienawidziłeś… Byłeś moim sercem, wszystkim co mam! A nie da się żyć bez serca…
Żegnaj…

Ps. Proszę nie popełniaj tego błędu co ja.”
Jak myślicie co zrobiłem? Pierwsze co, to szybko się spakowałem, złapałem taksówkę, i pojechałem do miejsca w którym uwięziona jest Ann.
Kiedy dojechałem, pod więzieniem był ambulans. Podszedłem do najbliżej stojącego policjanta i zapytałem co się stało. Policjant powiedział, że jeden z więźniów przebił sobie serce nożem, a ten więzień nazywał się Emestine Nokota. Kiedy usłyszałem odpowiedź, zemdlałem.
Obudziłem się w szpitalu, leżałem na łóżku, przypięty kabelkami do jakiegoś urządzenia które co chwila pikało.
Byłem sam na sali. Przypomniałem sobie, co tu robię. I od razu ode chciało mi się żyć. Myśl, że przez mój egoizm nie żyje teraz człowiek… Wziąłem nożyczki ze stolika obok mojego łóżka i podciąłem sobie żyły. A moje ostatnie słowa brzmiały o tak:
„Ty też byłaś mym sercem, Esme. A bez serca… nie da się żyć”