Koniec i Początek

Wiem, że dawno nic nie pisałam, ale ostatnio przyszedł mi do głowy pomysł na miniaturkę. Mam nadzieję, że się wam spodoba.

PS. Proszę o dużo motywujących, ale i pomagających wyeliminować błędy komentarzy

******************************************

Zamknęłam ostatnią walizkę. Włożyłam laptopa Dedala do torby i zasunęłam zamek błyskawiczny. Nie mogę uwierzyć, że to już koniec. Wczoraj skończyłam prace na nowym Olimpie, na którym dziś miało się odbyć przyjęcie z tej okazji. Kronos został pokonany , podobnie jak Gaja. Wielu moich przyjaciół poległo, ale wreszcie panował pokój między bogami i  obozami. Na samo wspomnienie tamtych okropnych dni łza zakręciła mi się w oku. Tyle strasznych bitew, potworów, misji, zaginięcie Percyego, pokonanie tytanów wszystkie te wydarzenia stanęły mi przed oczami. Usiadłam na kiedyś bordowym, dziś wypłowiałym fotelu w akademiku mojej szkoły.  W głowie kołotało mi się tyle wspomnień,  twarzy. To już koniec. Wstałam i rozejrzałam się po pustym już pokoju. Mój wzrok padł na dębową  wreszcie domykającą się szafę. Kiedyś wypchaną  po brzegi, dziś przeraźliwie pustą. Spojrzałam na regał mający zwyczaj uginania się od książek z olimpijskiej biblioteki, wreszcie uwolniony od przeciążającego go ciężaru. Moje biurko,  zawsze zawalone papierami i szkicami budynków na Olimpie, dziś nienagannie czyste. Wstałam . Po raz ostatni spojrzałam na ścianę, która była pozaklejana zdjęciami z obozu, misji, wycieczek.  Po raz ostatni omiotłam wzrokiem pokój i zobaczyłam, że jednak coś zostawiłam.

W samym rogu pokoju leżała moja czapka niewidka, prezent od mamy. Uśmiechnęłam się i podniosłam zgubę. Pamiętam , jak cisnęłam ją tam z bezsilności, kiedy dowiedziałam się, że mój chłopak zaginął.  Byłam wtedy zdruzgotana, ale w końcu się odnalazł.  Później szukałam jej przez długi czas. Ale zupełnie zapomniałam, gdzie ją zostawiłam. Minął rok od tamtych wydarzeń.  Podniosłam ją i otrzepałam. Założyłam ją na głowę i podeszłam do wielkiego lustra w rogu pokoju. Nie zobaczyłam swojego odbicia.

– A jednak działa – pomyślałam .

Zdjęłam z głowy pamiątkę i delikatnie włożyłam do pudełka z pamiątkami. Był tam plecaczek z parku wodnego, welon Grovera, łuk Zoe, naszyjnik z obozu, i wiele wiele innych.

– Teraz to wszystko są pamiątki, a kiedyś  większość z nich była  niezbędna do przeżycia – pomyślałam i  zaczęłam wspominać nasze największe przygody.  Usiadłam na podłodze i brałam do ręki każdy przedmiot i po kolei wspominałam ludzi z nim związanych. Zoe, Grovera, Nico, Thalię, Luka, i wszystkich pozostałych. Kiedy tak siedziałam, nawet nie zauważyłam, że ktoś wszedł do mojego pokoju.  Dopiero kiedy usiadł koło mnie zauważyłam jego obecność.

– Miało być tylko pięć minut, a siedzisz tu od dwóch godzin – powiedział z wyczuwalną pretensją w głosie Glonomóżdżek.

– Znalazłam czapkę – odpowiedziałam

– Po roku  – zaśmiał się i wstał

– Tak – odpowiedziałam i włożyłam wszystkie rzeczy do pudła.

– Chodź, czekają na nas na Olimpie . I tak jesteśmy już spóźnieni.

Wstałam, wzięłam pudełko, torbę i ruszyłam za nim do samochodu. W progu zatrzymałam się i jeszcze raz spojrzałam na pokój.  Pozwoliłam jednej łzie spłynąć po policzku i roztrzaskać się bezgłośnie o podłogę.

– Każdy koniec jest początkiem – usłyszałam głos nad uchem – Jeszcze się tego nie nauczyłaś?

Pomyślałam o niedawnych wydarzeniach i doszłam do wniosku, że to faktycznie jest prawda. Każde zakończenie wywoływało początek czegoś innego. Skończyło się projektowanie, wojny, ale zaczęła się kolejna przygoda z obozem herosów i jego  podopiecznymi.

– Koniec to faktycznie początek – powiedziałam i ruszyłam do auta, by rozpocząć nową przygodę.