Kołysanka Morfeusza (Prolog)

Dryfowałam na środku oceanu. Rozejrzałam się dookoła. Zobaczyłam kawałek wyspy. Płynęłam w jej stronę.
Woda była przyjemnie ciepła. Aksamitna… kojąca… no i do tego krystalicznie czysta. Gdy tylko dotknęłam
stopami ciepłego piasku obróciłam się za siebie. Widok był piękny. Schyliłam się i zaczerpnęłam wody.
Zbliżyłam ręce złożone w miseczkę do ust i niepewnie wzięłam łyka. Była przepyszna! Smakowała jak prosto
z górskiego źródła. Dopiero teraz zauważyłam, że mam na sobie niebieską sukienkę. Nie miałam butów.
W snach czasem się to zdarza. Dotknęłam włosów. Poczułam że były związane w kucyk. Był splątany dużą kokardą.

Ruszyłam wgłąb wyspy. W powietrzu unosił się zapach wiśni. Trawa była idealnie zielona. Żadnego żółtego
źdźbła! Większą część wyspy pokrywały wielkie, grube i potężne drzewa dębu i wiśni. I wielkie… Grzyby?!
Tak. Różno kolorowe wielkie grzyby halucynnogenne. Może to dla tego to miejsce jest takie dziwne?
Usłyszałam dźwięk dzwoneczka gdzieś w trawie. Za pierwszym razem się przestraszyłam. Rozejrzałam się,
ale wokół nie było żadnego dzwonka. I znów ten dźwięk. W tym samym czasie coś niebieskiego przeskoczyło z
miejsca na miejsce. Podeszłam bliżej, TO się przestraszyło. Zdążyłam zauważyć, że to była żaba. Z każdym
skokiem wydawało się że coś dzwoni. Zaczęło się zciemniać. Nikt tu nie mieszkał więc nie miałam gdzie się
schronić. Oby tu nie było jakiś bestii.

Księżyc był już w zenicie. Siedziałam na pagórku i oglądałam okolicę. Przyglądałam się też pięknym płatkom
wiśni. Opadały powoli na ziemię. Mój wzrok jednak przykuł motyl. Był biały i dziwnie świeciał. Może jadł te grzyby?
Podleciał do mnie i usiadł mi na kolanie. Zatrzepotał skrzydełkami. Czułam że chciał mi powiedzieć:
„Dobry wieczór.” Uśmiechnęłam się serdzecznie.
-Witaj maluszku.-Powiedziałam.
Przy ramieniu usłyszałam trzepot skrzydełek. To był drugi motyl, tylko pośpiesznie zmierzał w jedną stronę.
Zaczęła rozbrzmiewać harmonijna muzyka. Jakby grana na kieliszkach. Chmara takich samych owadów leciała w jakby
wyznaczone miejsce. Popędziłam za nimi. Zebrały się w jakimś kamiennym kręgu. A one same stworzyły okrąg.
Niepewnie wkroczyłam do kamiennego kręgu. Wtedy zdarzyło się coś dziwnego. Jakby wszystko poza kręgiem
przyspieszyło. Dzień trwał 5 sekund, tyle samo noc. czasem pojawiły się chmury, te zwykłe, jak i te deszczowe.
Postanowiłam wkroczyć pośród motyle. Z sercem bijącym w rytmie dubstepu postawiłam stopę do okręgu.
Owady poleciały w górę, i utworzyły słup. Wszystko pojaśniało. Leżałam otulona trawą. Otworzyłam oczy.
Byłam po środku totemów przypominających… jakieś kreatury.
Niebo było jakby lekko różowe a ziemia przybrała ten sam kolor, tylko mocniejszy. Były dwa wyjścia:
1. Umarłam, i trafiłam do różoffego piekła.
2. Nieświadomie skosztowałam tych psycho grzybów.
Gdzieś w oddali zobaczyłam posturę kobiety. Postanowiłam do niej podejść, i zapytać gdzie jestem.
-Przepraszam, ja…-Kobieta odwróciła się. To była moja matka. Nie wierzyłam swoim oczom.-Ma-mama!
-Cieszę się, że cię widzę, ale ty się już budzisz. Proszę weź to.-Wręczyła mi naszyjnik z mglista perłą.-Spotkamy się jutro.