Dziewiąta na Argo II

Oto pierwszy rozdział mojego opowiadania. Czekam na komentarze. Nawet te z wytykaniem błędów :D.

Ps. Wielkie podziękowania dla Admniki za pomoc w zamieszczeniu opowiadania.

Zostałem sam z Piper. Jason już dawno poszedł do pokoju, ponieważ kazała mu się kurować, a niezadowolona Piper to naprawdę groźna Piper. Mówiliśmy przyciszonym głosem żeby nie obudzić chrapiącego nieopodal Gleesona. Rozmawiało mi się z nią tak miło, że miałem jej już powiedzieć, że kilka nocy z rzędu mam dziwne sny o nieznajomej dziewczynie.

– Miło się z tobą gada, ale jest już późno. Powinniśmy iść do łóżek. – powiedziała wstając powoli z fotela.

– Wiem. – powiedziałem szybko żeby ukryć, że chciałem coś jeszcze powiedzieć, a potem dodałem szczerząc się szeroko w jej stronę – Niewyspanie szkodzi na urodę Królowo Piękności.

– To znaczy, że nie sypiasz zbyt często Leo. – powiedziała ze śmiechem.

Uciszyłem ją wskazując głową na Hedga. Wyszliśmy powoli z mesy i zaczęliśmy iść w stronę naszych pokoi. Nagle usłyszałem trzask. Coś jakby pękający kamień.

– Też to słyszysz? – zapytałem. – Chyba mam przesłyszenia.

– Miałam nadzieję, że mi się zdaje.

Kiwnęliśmy do siebie głowami. Piper wyciągnęła swój Katoptris, a ja moją ulubioną broń – dwustronny młotek do mięsa. Zaczęliśmy po cichu skradać się w stronę hałasu.

W tym samym czasie.

Ciemność.

Od długiego czasu wokół mnie nie ma nic oprócz ciemności.

Przez pewien czas myślałam, że umarłam, ale trupy przecież nie czują. Nie oddychają.

Utknęłam w złocie i kości słoniowej.

Hera przeniosła mnie tutaj tuż po wygranej wojnie z Kronosem.

Nie mogę się ruszyć. Jestem zahibernowana. Od ośmiu miesięcy tylko z moich sennych wizji wiem co dzieje się w Obozie Herosów i Obozie Jupiter. To mój jedyny kontakt ze światem.

Od kilku tygodni jedyną wizją był statek z spiżową głową smoka na dziobie. Nie znałam zbyt dobrze jego załogi. Dziwny satyr z kijem bejsbolowym, chłopak zmieniający się w zwierzęta, Król Duchów, Mała Błyskawica, Królowa Piękności, dziewczyna przywrócona do życia i chłopak z pasem na narzędzia. Oraz ci zaginieni: syn Posejdona i córka Ateny. Prawie czułam ja woda kołysze ich statkiem. Wiele razy próbowałam porozumieć się z córką Afrodyty, ale na próżno. Coraz mocniej czułam fale uderzające o burtę. Ale przecież to tylko sen.

A jednak. Coś mną tchnęło. Wyczułam zapach drzewka oliwnego. Wytężyłam zmysły i zrozumiałam, że mogę się ruszyć. Zaczęłam napierać na ściany mojego pozłacanego więzienia. Usłyszałam trzask. A za nim kolejne. Użyłam całej mojej siły i poczułam, że mi się udało. Upadłam wyczerpana na coś miękkiego. Leżałam tam płytko oddychając. Nie mierzyłam czasu. Mogłabym tam w spokoju umrzeć wiedząc, że jestem wolna.

Usłyszałam powolne kroki. Próbowałam otworzyć oczy, ale i ten zmysł odmówił mi posłuszeństwa.

– Piper, przynieś nektar! – usłyszałam, jak przez mgłę, krzyk zbliżającego się chłopaka. Uniósł delikatnie moją głowę, jakby bał się że mi coś złamie. Poczułam jak klęka obok mnie druga osoba.

– Skąd wiesz że jest półbogiem? – zapytała niepewnie dziewczyna.

– Raczej normalni śmiertelnicy nie zjawiają się znikąd na latającym statku. – odrzekł szybko i wlał mi do ust coś o smaku koktajlu truskawkowego.

Poczułam ulgę. Zaczęłam nabierać sił, ale nadal byłam zmęczona. Zanim Morfeusz zabrał mnie do swojego świata usłyszałam zdenerwowany, jak mniemam, głos Piper.

– Nie budzi się! Czy ona umiera?

Poczułam dwa gorące palce na szyi. Ktoś mierzył mi tętno.

– Nie. Po prostu odpływa. – odpowiedział chłopaki i powoli uniósł mnie w górę. Chciałam go jakoś odciążyć, ale nie panowałam nad własnym ciałem. Byłam zbyt wyczerpana. – Zaniosę ją do sypialni.

– Do pokoju Percy’ego. Nico okupuje ten Annabeth.

– Ooo… – powiedział chłopak z udawanym smutkiem. – Myślałem, że będzie spała ze mną.

– Gdyby trener się dowiedział, rano byś już nie żył. – odpowiedziała ze śmiechem.

A potem usnęłam.