Córka Ateny IV (Epilog)

Teoretycznie epilogu być nie miało, ale czegoś mi jeszcze zabrakło w końcówce poprzedniej części, więc piszę to tu. Dla pierwszej osoby, która to skomentuje.

„To już jest koniec – nie ma już nic…
Jesteśmy wolni! Możemy iść…”

Opieram się o ramię Chrisa. Siedzimy razem na plaży, a fale uderzają z zacięciem o brzeg. Są wzburzone, wściekłe… Zupełnie jak ja. Lodowaty wiatr chłoszcze mnie po twarzy, ale nie przejmuję się tym. W końcu jak wiatr może mierzyć się z tym, co przeżyłam przez ostatni rok…? Wzdycham. Podnoszę z ziemi opiaszczony szeroki szalik, po czym owijam nim szyję. Siła wichru sprawia, że włosy tańczą wokół mojej głowy. Jestem ubrana w czarny podkoszulek i czarne szorty, pod które założyłam cienkie fioletowe rajstopy. Wiatr wydyma mi rozpiętą koszulę w czarno-białą kratę. Na nogach mam zielone niskie Converse’y.

– Idziesz już? – pyta syn Hekate.

Trudno mi go traktować tylko jako przyjaciela. Nadal ledwo powstrzymuję się od odruchu rzucania mu się na szyję i całowania w usta na powitanie. Cały czas go kocham, jednak nie już tak bardzo jak kiedyś. Ostatnie wydarzenia sprawiły, że coś pękło między nami. I po prostu… to już nie mogło być to co kiedyś. Zostaliśmy najlepszymi przyjaciółmi. Tylko najlepszymi. Nic więcej…

– Tak. Pójdę spakować rzeczy – odpowiadam, starając się nie patrzeć mu w oczy. Niestety nie udaje mi się i po chwili po moich policzkach spływają łzy.

Jesteś głupia, Ewo, myślę.

– Hej, spokojnie. Mogę cię odwiedzać, kiedy tylko zechcesz. Nadal jesteśmy best friends forever, pamiętasz? Jestem do twojej dyspozycji cały czas – Christian podchodzi do mnie i delikatnie tuli.

Przywieram do niego, po prostu i zwyczajnie rycząc.

– Ale ja chcę wyjechać i zapomnieć. Na zawsze. Nie mam zamiaru z nikim z was rozmawiać. Będę żyć jak zwykła śmiertelniczka. Sama. Bez potworów. Bez niebezpiecznych misji. Bez bogów. I bez was. Z nowymi przyjaciółmi, w nowym mieście z nową osobowością.

– W Warszawie, tak? – uśmiecha się Christian. – Przecież już tam mieszkałaś.

– To była metafora – popycham go żartobliwie ramieniem. – Za godzinę przyjeżdża mój ojciec, żeby zawieść mnie na lotnisko, więc już muszę iść się spakować. Oficjalnie się z tobą żegnam. Na zawsze.

– Dobrze – kiwa smutno głową syn bogini magii. – Pamiętaj w swoim nowym życiu, że istnieje jeszcze ktoś kto jest twoim najlepszym przyjacielem, ktoś kto żyje w Obozie Herosów na Long Island i uparcie czeka, przy bramie opoki półbogów, na swoją przyjaciółkę, która go zostawiła.

– Przez ciebie mam wyrzuty sumienia – oświadczam oskarżycielskim tonem, po czym ściskam mu rękę. – Żegnaj.

– Do widzenia, Ewo – szepcze Chris głucho.

Dostrzegam, że szklą mu się oczy, ale nie chcąc na nowo rozdrapywać ran, odwracam się i biegnę ile sił w nogach, byle dalej od niego i tego bólu. Byle dalej, żeby nie zobaczył, iż gubię po drodze łzy…

Otóż chcę żyć jak śmiertelniczka. W Polsce. W Warszawie. Chcę stracić kontakt ze światem mitologicznych stworów, herosów i bogów greckich. Chcę ich porzucić. Nic mnie nie powstrzyma. Ale czy na pewno chcę…? Już sama nie wiem!

Przed miejscem zamieszkania dzieci bogini mądrości, dostrzegam Mateusza Lindiena – chłopaka, który opiekował się mną podczas – nie ukrywajmy – choroby psychicznej. Rzucam mu się na szyję, jednak po chwili odchodzę.

– Papa – szepcę jeszcze.

Nie, nie lubię długich pożegnań.

Wpadam jak burza do swego domku, po czym zaczynam upychać w mojej jagodowej walizce ubrania i inne rzeczy. Nie patrzę na smutną Annabeth stojącą przy drzwiach. Chwytam smycz z Rose, którą Christian przywiózł mi z powrotem z posiadłości jego rodziny, ściągam koszulę, na jej miejsce zakładając bluzę i wychodzę.

Po drodze wyciągam z kieszeni dżinsów smartfona, po czym zdecydowanym ruchem wykasowuję numery do wszystkich obozowiczów posiadających komórki.

Nie chcę patrzeć na Obóz. Twarz ukrywam pod kapturem. Idę do sosny Thalii, a po chwili zbiegam już w dół wzgórza. Dostrzegam tam samochód mojego ojca.

Nie oglądam się za siebie. Nie chcę. Boję się tego zrobić. Po chwili siedzę już w aucie. W drodze do mojego nowego życia… Jednak, czy ja jestem w stanie tak żyć…? Na to pytanie też nie znam odpowiedzi.

Koniec serii „Córka Ateny IV”

Mam nadzieję, że to krótkie zakończenie się spodobało.

Buziaczki

Chione