Alfa i Omega (Epilog)

Tak jak ostatni rozdział był tylko dla was, to epilog jest tylko dla mnie. Zostawia mi otwartą furtkę, gdybym kiedykolwiek chciała napisać sequel. I być może powinniście go przeczytać, dopiero wtedy, gdy zacznę to robić.

Ostrzegałam.

EPILOG

– Annabeth. Annabeth!

Dziewczyna podniosła wzrok z nad książki.

– Tak?

Brunetka przed nią uśmiechnęła się z politowaniem.

– Znowu wyglądasz jak nastolatka.

Dziewczyna zarumieniła się. Podniosła się z trawy i zasłaniając się dłonią przed bijącym w oczy słońcem, wzruszyła ramionami.

– Oj, Sally. Czasami jeśli chcę zrobić coś głupiego, to muszę być nastolatką. Inaczej będę myśleć, jak dorosła kobieta.

Obydwie zaśmiały się i brunetka pociągnęła blondynkę w stronę Wielkiego Domu.

– A co takiego głupiego chcesz zrobić?

– Zależy.

– Od czego?

– Od tego, po co mnie ciągniesz do Wielkiego Domu.

– Chejron chciał, żebyś poznała nowego. Ponoć jest w nim coś specjalnego.

Blondynka spojrzała zaciekawiona na brunetkę.

– Czyli…?

– Nie wiem. – Sally wzruszyła ramionami. – Ale ty się pewnie dowiesz.

Stanęły przed werandą. Annabeth wzięła głęboki oddech i przywołała uśmiech na twarz.

– Annabeth! – odezwał się Chejron. – Chodź, chciałbym, żebyś kogoś poznała.

– Jasne. – Dziewczyna weszła po schodkach, gotowa powitać nowego obozowicza, i właśnie wtedy go zobaczyła.

Siedział na krzesełku, ale na jej widok wstał i przywołał na twarz uśmiech. Miał krótkie, blond włosy i brązowe oczy, które ścigały ją przez wiele nocy, przypominając, to o czym chciała jedynie zapomnieć.

Zamarła, nie mogąc się odezwać, ale wtedy on wyciągnął rękę i uśmiechnął się.

– Annabeth. – wyjąkała, ściskając mu dłoń.

– Omega.

KONIEC