Reprezentantka Podziemia (Prolog)

– Czyżby sprawy w piekle szły złym torem?  – dosłyszała głos młodego chłopaka o złotych włosach. Uśmiechał się do niej szyderczo. Posłała mu złowieszcze spojrzenie i przemówiła spokojnym, lodowatym tonem.

– Sprawy mego ojca – zaczęła – nigdy nie miały się lepiej. To… powierzchnia – mruknęła z niesmakiem, jakby wypowiadała obelgę – jest problemem – dodała, lekko przeczesując białe włosy ręką.

Centaur strojący w koncie sali podszedł do dziewczyny. Przeraził się jej. To spojrzenie… czysta nienawiść.

– Czego chce Hades? – warknął. Nie chciał tego, ale ta dziewczyna wywoływała w nim skrajne uczucia. Znał ją. Nieśmiała zamknięta w sobie heroska, niepewna siebie. Do czasu uznania. Później zmieniła się diametralnie.

Spojrzał na jej wisiorek, niewielką czaszkę wysadzaną drogocennymi kamieniami. Był niemal pewny, że to śmiercionośna broń. Nagle poczuł coś, czego nie czuł nigdy wcześniej, nie w stosunku do Herosa. Bał się jej. Naprawdę się jej bał.

Dziewczyna uśmiechnęła się delikatnie.

– Przedstawiciela. Nie chcecie rozmawiać z Nami. Z dziećmi podziemia  – prychnęła. – Nico się poddał. Wolał dać sobie z tym wszystkim spokój. Jednak musicie pogodzić się z tym, że My, dzieci Hadesa, nie zamierzamy tak łatwo odpuścić. Mam za zadanie reprezentować ojca w Obozie. Czy Wam się to podoba, czy nie. To jak, zgadzacie się  – wycedziła – czy mam zawołać pomoc? – centaur Chejron westchnął z rezygnacją.

– Witaj w Obozie Herosów, córko Hadesa – oznajmił oschle.

– Mam imię – zaprotestowała białowłosa, przekrzywiając głowę. Chejron zamknął oczy. Nie podobało mu się to.

– Dobrze… Luno Tenebris…

Huhuuhuhuhu To tak… Dziękuję wszystkim za życzenia, naprawdę się wzruszyłam 😀

Mam aktualnie straaaaaaaaaaasznie pokićkaną sytuację ( szkoła, dużo nauki, pewna osoba i jeszcze trochę  ) ale postanowiłam wrócić na stronkę. Ten prolog zaczyna opowiadanie o Lunie, którą stworzyłam już dawno, jednak nigdy nie udało mi się rozwinąć jej wątku. To by było na tyle… taki mój mały Come Back.