Kto lubi ananasy

Jednoczęściówka dla Magiap za moje ukochane Najlepsze Wakacje Meggie ^^

Kto z Was lubi ananasy? Są słodkie, wodniste i wyjątkowo duże. Ja kocham przede wszystkim tę ich twardą skorupkę pokrytą kolcami… oczywiście jej nie jem. Po prostu ją lubię.

W moim domu stał sobie ostatnio taki ananas jako dekoracja. Później miałyśmy go z mamą zjeść, ale… raczej nie ma już co jeść.

Kto z Was lubi ananasy?

Ja wiem kto ich NIE lubi. Na pewno nie lubi ich mój kumpel Tony. W szkole zawsze toczyliśmy ze sobą zacięte potyczki słowne. Puszczaliśmy niezbyt pochlebne plotki na swój temat, wyzywaliśmy się i parę razy omal nie doszło do bójki między nami. Dziś Tony z niewiadomego powodu wparował do mojego domu. Ledwo go poznałam, bo urósł o jakieś pół metra, a na wyjątkowo wysokim czole wyłoniło się jedno oko (dwoje zwykłych zniknęło). Z dziwnym wyrazem twarzy zmierzał w moją stronę.

Myślę, że Tony mógł się nawet nawabić traumy do ananasów. Bo kiedy już stał kilka kroków przede mną, zmuszona byłam chwycić za najbliższą śmiercionośną rzecz w moim otoczeniu. To dość dziwne, że nie pomyślałam, by rzucić w niego wielkim nożem leżącym niedaleko. Zamiast tego rzuciłam ananasem.

Muszę przyznać, że to był wyjątkowo dobry rzut. Owoc uderzył prosto w oko potwora, a wspominałam już, że ananasy są pokryte kolcami…

Tony wrzasnął tak głośno, że pobladłam na myśl o moim upierdliwym sąsiedzie, któremu wszystko przeszkadza. Będzie opieprz jak nic. Wydawało mi się, że cyklop (nazwijmy rzeczy po imieniu) wycharczał „Oślepłem!”, ale nie jestem pewna, bo od zawsze seplenił. W każdym razie musiałam się upewnić, że Tony jest wystarczająco unieszkodliwiony, więc kopnęłam go jeszcze z glanika. Penicylina? Internet? Błagam! Najlepszym wynalazkiem ludzkości są glany – wystarczająco ciężkie, by służyły jako narzędzie ofensywno-defensywne przed całym światem, ale wystarczająco lekkie, żeby nosić je legalnie, bez pozwu o posiadanie broni.

Potwór stęknął cicho, bo trafiłam go moim śmiercionośnym butem tam, gdzie chłopaków boli najbardziej i upadł na kolana trzymając się za krocze. Żałosny widok. W tym samym momencie rozległ się huk i z okna posypały się odłamki szkła. Stałam za daleko żeby mogły mnie dosięgnąć, ale cyklop już nie miał takiego szczęścia. Ostre kawałki poraniły jego bok, a także część twarzy.

Tymczasem zza dziury po szybie wyszły dwie osoby: Dziewczyna, którą kilka razy widziałam na naszym osiedlu i czarnooki, nieznajomy chłopak. Chyba krwawił. Przez kilka chwil staliśmy naprzeciwko siebie nie wiedząc co robić, ale w końcu odzyskałam język w gębie:

– Drzwi były otwarte – warknęłam wskazując rozbite okno

Zignorowali to.

– Coś ty mu zrobiła? – zapytał chłopak kiwając głową w stronę cyklopa wciąż klęczącego. Jego oczy zasnuły się mgłą.

– A co miałam zrobić jednookiemu potworowi, który wparował do mojego domu? Zaatakowałam! – cierpliwość powoli mi się kończyła. Nie dość, że zniszczyli mi okno, znali gościa, który się do mnie włamał, to jeszcze zadają głupie pytania.

-Mówiłam, że jest niebezpieczna – powiedziała cichutko blondynka do swojego towarzysza

Posłałam im groźne spojrzenie i zadałam pytanie, które dręczyło mnie od dłuższego czasu

– O-CO-CHODZI?! – mocno zaakcentowałam każde słowo

Porwałam wreszcie ten głupi nóż ze stolika i uniosłam go nad głowę wyraźnie pokazując co z nimi zrobię, jeśli mi wszystkiego nie wyjaśnią.

– Nie zabijaj nas! – pisnęła dziewczyna

– Spokojnie – czarnooki uniósł ręce w uspokajającym geście – Nie mamy złych zamiarów. To nasz kolega, Tony. Miał cię zawieźć do Obozu Herosów, bo to jego jako jedynego znasz z życia codziennego. Ale coś chyba nie wyszło… Córeczka Aresa, nie ma wątpliwości.

– Dziękuję za nic niewyjaśniające wyjaśnienia – uniosłam nóż wyżej, ale oczywiście nie zamierzałam nikogo dźgać. Na razie.

Na to oni zaczęli mi opowiadać o celu ich misji (ja byłam tym celem), o bogach greckich, herosach i innych głupotach. Z tego całego monologu zrozumiałam tylko jedną rzecz: jednooki nie miał złych zamiarów. Jaka szkoda.

Ananas zmarnował się bez potrzeby.