I że Cię nie opuszczę aż do śmierci

Katie była oszołomiona. Przed chwilą pokonała dwie erynie, miała zmiażdżone żebra, a jej MP3 było rozładowane. Tylko siła woli pozwalała jej nie spać. Mówisz, że trudno ci się wstaje w poniedziałek do szkoły? Nigdy nie czułeś się aż tak wykończony. Córka Hypnosa uciekła z Wielkiego Domu, kiedy Chejron nie patrzył. Potem zamknęła oczy, zatoczyła się i wpadła do jeziora kajakowego. To ją obudziło. Doszła do brzegu, po czym zaczęła biec do lasu. Herosi całkiem dobrze radzili sobie w potworami. Katie pomogła domkowi Afrodyty wyrzucić z domku jednego z potworów Echidny i gdy miała już szukać następnych, coś ją zaniepokoiło. Wybiegła z domku, żeby widzieć lepiej. Nad drzewami w lesie wisiał Nico, tylko jak to…? Katie pobiegła do lasu. Nagle usłyszała kogoś, wołającego jej imię. Po paru minutach stanęła przed najgorszym z potworów –hydrą. Była ogromna. Tył jej ciała wyglądał jak tułów tyranozaura rex’a, a z niego wystawały dziesiątki głów, każda na dwu-metrowej szyi. Łby były obrzydliwe. Miały kształt głowy psa, połączonej z jaszczurką i z tygrysem. Z pyska tryskał jad i ogień na zmianę. I w środku tego, zaplątany gdzieś był jej Nicko. Katie kazała mu nie ruszać się – sama parę razy znalazła się w śmiertelnym ucisku. Każdy łeb zasyczał obrzydliwie na widok córki Hypnosa. Spotkały się już parę razy – nie były to miłe przeżycia. Córka Hypnosa wiedziała dokładnie, co zrobić. Po tylnej łapie wspięła się na kark hydry. Chciała zaśpiewać jedną ze swoich śmiertelnych „kołysanek”. Parę razy jej się to udało. Tym razem jednak śpiew zagłuszały krzyki herosów. Na szczęście, zawsze miała plan B. Zeskoczyła z grzbietu potwora i pobiegła pięści Zeusa.

-Zaraz wracam! – oznajmiła Nickowi. Chłopak tylko kiwnął lekko głową. Był już słaby. Bardzo słaby. Córka Hypnosa zebrała parę gałęzi i połączyła je w pewien bukiet. Jeśli ona by taki dostała, chłopak byłby bogatszy o fioletowe oko. Katie wróciła do potwora i zaczęła machać mu bukietem tuż przed jednym z łbów z krzykiem „Heeeej, hydro!”. Potwór odsunął jedną z głów, po czym zrobił to, czego Katie oczekiwała. Zionął ogniem. Schowała się szybko, wystawiając „bukiet” na pole widzenia hydry. Parę gałęzi zapaliło się, a Katie była gotowa to ataku. Nagle usłyszała czyjś głos

-Może pomóc ci trochę z tym ogniem? – To był Leo. Uśmiechał się żartobliwie, opierając o nogę hydry, jakby to była ściana.

-Przydałoby się – odpowiedziałam. Wrzuciłam płonące gałęzie do strumyka. Wiedziałam, że chłopak od Hefajstosa ma ogniste ręce. Czasami tak się zdarzało, a w tym momencie było to bardzo przydatne.

 Wdrapali się na grzbiet potwora. Działali jak dobrze naoliwiona maszyna – Katie odcina łby, on je przypala. W końcu doszli do łba trzymającego Nicka.

– To ostatni łeb. Jeśli go zetniemy, on połamie sobie kark, a jeśli nie, to się udusi. Który sposób śmierci dla niego wybierasz? – zapytał Leo. Miał kamienną twarz.

-Ty tak na serio? Ty odetniesz głowę hydrze, ja złapię Nicka.

-To w sumie też jest jakieś rozwiązanie. – Leo wziął sztylet od Katie. Ta schowała się przy nodze potwora, ale była ostatecznie blisko, żeby złapać go w ostatecznym momencie. – Przygotuj się!

 Leo odciął głowę i przypalił ją, w miejscu, w którym odpadła. Nie przemyśleli tego. Przecież po odcięciu ostatniej głowy cała hydra zmieni się w pył, a syn Hefajstosa siedział na jej karku. Katie złapała Nicka w ostatniej chwili, ale i ta ugięła się pod jego ciężarem. Był od niej wyższy i cięższy. Córka Hypnosa położyła go na trawie i podbiegła do Leo.

-Hej, żyjesz? – zapytała Katie. Syn Hefajstosa wstał i przeciągnął się.

-No jasne, że tak. Przecież zabijanie ogromnych hydr należy do mojej codzienności. A teraz może zanieśmy go do skrzydła szpitalnego?

~*~

-Jakie ty masz niebywałe szczęście – Katie siedziała na łóżku Nicka. Bawiła się jego brązowymi włosami, kręcąc je wokół swojego palca. Ten odgonił jej rękę i schował głowę pod kołdrę.

-Niby dlaczego?

-Bo masz mnie – odpowiedziała śmiejąc się Katie.

-No pięknie i jeszcze mam ciebie – powiedział Nick, odkrywając kołdrę na poziomie nosa, aby zobaczyć reakcję swojej dziewczyny. To był jego błąd. Córka Hypnosa złapała go za nos.

-Dlaczego masz szczęście? – zapytała jeszcze raz Katie, mocniej ściskając nos syna Hekate.

-Bo jesteś świetna, a teraz puść mój nos do cholery, mam tylko jeden – córka Hypnosa roześmiała się i wykonała prośbę chłopaka. – Ej, a co z potworami? Wygraliśmy, no nie?

-A widzisz tutaj jakiegoś potwora, geniuszu? No jasne, że tak. A teraz idę pomóc rannym, a ty śpij. – Katie pocałowała Nicka i wybiegła z pokoju.

Nick

Był bardzo śpiący, Katie próbowała go najwyraźniej uśpić go za pomocą swoich zmysłów. Przymknął oczy gotów na jakikolwiek sen, mógł być nawet koszmar. Byle by odpłynąć i na chwilę zapomnieć o tym co się stało.

Chciał zasnąć ale coś mu na to nie pozwalało. Kiedy już prawie odpłynął, budziły go jakieś krzyki i huki, które natychmiast cichły. Kiedy wydarzyło się to już po raz piąty, nie wytrzymał. Ignorując ból głowy wstał z łóżka i chwiejnym krokiem wyszedł z pomieszczenia. Hałasy nie ustawały, a to co zobaczył na dworze zupełnie zbiło go z nóg.

Na początku Obóz wyglądał tak jak po ataku potworów. Potem usłyszał huk, jakby jakiś kilometr stąd wysadzano miasto. Niebo było bezchmurne, znikały gwiazdy. Przybierało fioletową barwę, było puste, nie było na nim nawet księżyca ani słońca. Zaczęły padać olbrzymie płaty śniegu. Pod drzewami zaczęły pojawiać się ludzkie szczątki ciał, a z ziemi wyrastać najprzeróżniejsze kwiaty. Żonkile, stokrotki, hortensje i róże. W niektórych miejscach rosły ludożercze muchołówki. Od strony lasu zlatywały się duchy małych dzieci i ich matek. Kobiety w ręku trzymały przezroczyste topory. Nad głową Nicka latały lasery, różne zaklęcia. Nick je rozpoznał, był synem Hekate, zaklęcia były dla niego codziennością. Na niebie pojawiło się słońce, a dosłownie nie daleko niego księżyc. Huki nie ustawały, ze skrzydła szpitalnego wychodziło co raz więcej osób. Każdy z przerażeniem rozglądał się wokoło i wyciągał swój miecz lub sztylet. Katie była niedaleko i wpatrywała się w jeden punkt.

Przed nią stała Nyks, wyglądała identycznie, tak samo jak w śnie Nicka. Mówiła coś, ale nie można było jej usłyszeć. Wyglądało na to, że mogła to zrobić tylko Katie.

– Tak, ja…- Spojrzała na Nicka i wzięła głęboki wdech. Przyklęknęła na jedno kolano i dotknęła dłonią miejsca, gdzie było serce.- Przysięgam na Styks, że poświęcę się, aby to wszystko się skończyło i aby nie rozpoczynać nowej wojny.- Po je policzkach popłynęły łzy.- Przepraszam Cię, Nick…- Powiedziała.

– NIE!- Krzyknął Nick, ale było już za późno. Jego dziewczynę spowiła mgła, po czym Katie rozpłynęła się.