Connected by war (7)

Dedykacja dla wszystkich, którzy zdążyli przywiązać się do Jamiego, Ginny, Jacka, Evy, Michaela i Rozi oraz ich psiaków

Stali przed stodołą. Chwilę wcześniej odpuścili sobie próbę wytłumaczenia „znikającej” kobiety. Teraz stali, wpatrując się w  zniszczony budynek. Ich psy krążyły niespokojnie, węsząc w powietrzu. Wyraźnie dawały znać, że nie podoba im się to miejsce. Nie zważając na to, Jack włożył klucz do zardzewiałej kłódki. Zamek zgrzytnął, ale nie stawiał oporu. Chłopak zdjął zabezpieczenie i pchnął drzwi. Psy podeszły do swoich państwa. Przyjaciele weszli i otworzyli zdziwione oczy. W środku stał zniszczony pojazd.

– Rydwan! – krzyknęli jednocześnie Michael i Ginny. Oboje podeszli bliżej.

– Trochę sturbowany – zażartowała Eva. Faktycznie, brakowało w nim kół, a kosz był w kilku miejscach wgnieciony. Ginny oglądała go z zachwytem w oczach.

– Doskonałe wykonanie… – mruknęła i spojrzała na resztę. – Profesor ma chyba hopla na punkcie starożytnej Grecji.

– Oh, naprawdę? – zaśmiał się Jack. Nagle Rozi pisnęła odskakując od ściany. Po chwili Jamie też się odsunął.

– Co jest? – rudzielec spojrzał w ich stronę. Wtedy, gdzieś z belek pod sufitem, skoczyło na niego nietoperzo-podobne coś. Chłopak  machnął ręką, a zwierzę wylądowało na poręczy rydwanu. Ginny krzyknęła widząc dokładnie stwora. Miał nietoperze ciało, skrzydła i uszy oraz małpią, szkieletową głowę i łapy. Jamie i Jack chwycili leżące na podłodze kawałki desek i zamachnęli się na zwierzę, które odskoczyło. Eva znalazła jakiś duży kamień, po czym rzuciła, trafiając potwora w głowę. Ten, trochę oszołomiony, upadł tuż pod nogami Rozi. Dziewczyna z obrzydzeniem kopnęła „nietoperza”, posyłając go w ręce zaskoczonego Michaela. Zwierzę zaczęło się miotać, drapać i skrzeczeć, ale chłopak trzymał go mocno. Nagle stwór ugryzł go w przegub. Rudzielec puścił dziwadło, a ono odleciało na ścianę. Psy szalały. Zaczęły skakać, warczeć i szczekać na sześć głosów, próbując dosięgnąć  stworzenie. Nagle nietoperz splunął śliną, celując w biszkoptowego whippeta. Nie trafił, a podłoga gdzie wylądował jad, zaczęła dymić.

– Adamai! – wrzasnął Jamie, wyciągając rękę. W tym momencie powtórzyła się sytuacja znad rzeki. Z jego palców wystrzeliły jasnoniebieskie promienie, które dosięgnęły potwora. Ten zdążył jedynie przeraźliwie pisnąć i rozpadł się w pył. Wszyscy spojrzeli na chłopaka z niedowierzaniem w oczach. On sam zerkał na swoją dłoń z przerażeniem.

– Słuchajcie, ja… ja, naprawdę… – zmieszany pokręcił głową. Chwilę stali w milczeniu.

– Idziemy – zarządziła Ginny, wzięła blondyna za rękę i wyprowadziła go ze stodoły. Reszta podążyła za nimi. Dziewczyna kierowała się w stronę domu.

– Co ty planujesz? – spytał z lękiem Jamie.

– Dowiedzieć się prawdy – odparła szarooka. – Profesor musi nam to wytłumaczyć – dodała z naciskiem.

Cała szóstka, razem z psami, stała przed drzwiami gabinetu profesora.

– Jesteś pewna? – Jack spojrzał na Ginny. Ona kiwnęła głową i zapukała.

– Proszę.

Dziewczyna nacisnęła klamkę i weszli do środka. Pokój był ogromny. Honorowe miejsce zajmowała obszerna gablota. Obok niej stało biurko, a przy nim czerwony fotel, na którym leżał Fraxinus. Oprócz tego w gabinecie był kredens, stolik i dwa miękkie krzesła. I jeszcze znajdowały się tam drzwi prowadzące do sypialni profesora. Mężczyzna wyglądał przez okno, wpatrując się w pracujących ogrodników.

– Przepraszamy, że przeszkadzamy – odezwała się Rozi, – Ale…

– Macie do mnie parę pytań – dokończył za nią staruszek.

Przyjaciele spojrzeli po sobie zaskoczeni.

– Skąd profesor… – Jack zmarszczył czoło.

– To było oczywiste, że do mnie przyjdziecie – mężczyzna odwrócił się od okna. – No więc co się stało? Słucham – uśmiechnął się zachęcająco. Ginny wzięła głęboki oddech.

– W zasadzie… nie wiemy od czego zacząć.

Profesor pokiwał ze zrozumieniem głową.

– To może ja zacznę – stwierdził po chwili zastanowienia. – Zakładam, że kiedykolwiek mieliście styczność z mitologią grecką? Przyjaciele skinęli potwierdzająco. – W takim razie wiecie, że istnieje ktoś taki jak Zeus, Afrodyta, Hermes…

– Powiedział pan „istnieje” – zauważyła Eva.

– Owszem. Widzicie, oni wszyscy nie są mitami. Bogowie żyją.  Szesnastolatkowie wpatrywali się w niego nic nie rozumiejąc.

– To żart, tak? – powiedziała Rozi. Profesor pokręcił głową.

– Mówię całkiem poważnie. Bogowie, stworzenia, które nazywacie mitologicznymi, są jak najbardziej prawdziwe.

– Ale… to niedorzeczne! – krzyknęła brunetka.

– Oh, a więc masz jakieś logiczne wytłumaczenie na dziwne zjawiska, które dzieją się wokół was? – przyjaciele zdrętwieli. Każde z nich pomyślało o czymś innym. Profesor uśmiechnął się drwiąco.

– No właśnie. Rosalinda pokręciła głową.

– Nie wierzę. Zresztą, to absurdalne! Wszystko wokół mnie jest jak najbardziej normalne! – w jej głosie słychać było irytację. Machnęła ręką i pelargonia stojąca na kredensie, zakwitła nowymi kwiatami. Wszyscy spojrzeli na nią zaskoczeni. Dziewczyna myślała, że zaraz zapadnie się pod ziemię. Nagle usłyszeli, że profesor chichocze.

– Rzeczywiście normalne – powiedział i podszedł do biurka. Wziął fajkę i zapalił. – Często ci się to zdarza?

Rozi spuściła oczy.

– Mam… rękę do kwiatów – powiedziała cicho.

– No dobrze. Załóżmy, że panu wierzymy – zaczął Michael. – Co my mamy z tym wspólnego? Profesor spojrzał na niego uważnie.

– Dobre pytanie. Otóż bogowie, znani są ze swej… słabości do śmiertelników. Pomimo upływu lat nie uległo to zmianie. Nadal zakochują się i mają półboskie dzieci… Takie jak wy czy ja.

Przyjaciele roześmiali się. Mężczyzna spojrzał na nich zaskoczony. Nie takiej reakcji się spodziewał.

– My… półbogami? – spytała Eva. Profesor rzucił jej czujne spojrzenie.

– Wątpisz w to?

Wszyscy zamilkli. Staruszek przyjrzał się każdemu z osobna, aż jego wzrok zatrzymał się na Ginny.

– Widzę, że panna Penderwick mi wierzy.

Jack spojrzał na dziewczynę. Faktycznie wyglądała na przekonaną, a w jej oczach pojawiło się zrozumienie. Zrobiła krok do przodu.

– To ma sens – powiedziała do reszty. – Całe moje życie myślałam, że wariuję. Widziałam i słyszałam rzeczy niewidzialne dla innych. Nawet jak tu jechałam… – spojrzała na profesora – kobieta z wężowymi włosami… Drakaina prawda? Starzec pokiwał głową. Na twarzy dziewczyny zagościł wyraz ulgi. – A to, że umiem czytać po grecku? – zapytała z rozpędu.

– To też naturalne – profesor Cuthbert zaśmiał się krótko. Ginny pokiwała ze zrozumieniem głową. Mężczyzna spojrzał na resztę. Jack uśmiechnął się lekko.

– Sam nie wierzę, że to mówię, ale… uwierzyłem panu. Blondynka spojrzała na niego z wdzięcznością. Brunet posłał jej swój czarujący uśmiech. „Faktycznie, teraz wszystko stało się jasne” – pomyślał. Michael wzruszył ramionami.

– Zawsze wiedziałem, że nie jestem normalny. Teraz znam powód.

Jamie uśmiechnął się i pokiwał głową.

– Dokładnie. Szczerze powiedziawszy to ulga wiedzieć, że są inni dziwacy tacy jak ja.

Eva westchnęła.

– No cóż… Przekonaliście mnie – spojrzała profesorowi w oczy – Ja też panu wierzę.

Tylko Rozi wciąż się wahała. „To wszystko tłumaczy. Te stwory… i mój wpływ na rośliny.”

– Niech będzie. Wierzę.

Profesor klasnął z zadowoleniem w dłonie.

– Wybornie! – podszedł do gabloty, otworzył szklane drzwiczki i wyciągnął obszerny tom w granatowej oprawie. – To pomoże wam zrozumieć kilka rzeczy.

Przyjaciele podeszli bliżej. Mężczyzna otworzył książkę.

– Co chcecie wiedzieć najpierw?

– Czemu wszyscy mamy whippety? – wyrwało się Michaelowi.

– Wbrew pozorom, jest to faktycznie powiązane – profesor przerzucił kilka kartek i pokazał im konkretną stronę. Ilustracja przedstawiała młodzieńca ubranego w grecką zbroję, a u jego boku stał pręgowany pies. Profesor zaczął wyjaśniać:

– Wszystkie charty, jak żadne psy, potrafią przenikać Mgłę – magiczną zasłonę, która nas ochrania, ukrywa potwory i tak dalej. To dzięki niej zwykli śmiertelnicy nie widzą rzeczy takimi jakie są. W każdym razie, charty mogą wyczuwać potwory. Namierzają je wzrokiem, węchem i słuchem. Każdy gatunek specjalizuję się w walce z konkretnymi potworami. Możliwe, że instynktownie wybraliście te psy, żeby was chroniły. Ja ze swoim Fraxem miałem tak samo.

Przyjaciele spojrzeli na swoich, śpiące przy Fraxinusie, pupili.

– No dobrze, jedna sprawa wyjaśniona – Ginny założyła ręce – to teraz może wyjaśni nam profesor, kim była kobieta o białoróżowych włosach, przechadzająca się po sadzie. Mężczyzna uniósł kącik ust.

– A prosiłem je żeby uważały. To była jedna z driad, które zamieszkują moje drzewa.

Rozi westchnęła z ulgą. Czyli to też było normalne.

– Jeszcze coś? – profesor spojrzał na nich pytająco. Pokręcili przecząco głowami.

– W takim razie do zobaczenia jutro przed domem, punkt dziewiąta.

Przyjaciele spojrzeli po sobie.

– Ale jak to? – spytał Jack.

– No na treningu oczywiście! I spróbujemy ustalić waszych boskich rodziców – puścił im perskie oczko. – A teraz żegnam, mam mnóstwo pracy.

Jamie nie mógł zasnąć. Leżał w łóżku, przekręcając się z boku na bok. Tysiące myśli kłębiło się w jego głowie. Heros? On? Nie wiedział czemu przyjął to z takim spokojem, ale wierzył w słowa profesora. Tylko… Blondyn obrócił się na plecy. Który z bogów… albo bogiń, mogłoby być jego rodzicem. Wiedział, że Albert znalazł go, kiedy miał rok. Kochał go jak ojca i to on zawsze nim dla niego będzie, ale myśl o prawdziwym rodzicu podniecała Jamiego. I jeszcze ta… umiejętność. Chłopak wyciągnął rękę. Rozprostował dłoń, a na opuszkach palców pojawiły się znajome iskry. Jamie westchnął i opuścił rękę. „Może jutro to się wyjaśni.”