Z satyrami się nie dyskutuje (2)

Witam, to znowu ja Melia i na początek mam trzy wiadomości

1 – Cała historia dzieje się w Obozie Herosów, ale są tam też herosi z Obozu Jupiter, mam nadzieję, że nie będzie to zbyt psuło opowiadania.

2 – Tym razem nie zapomniałam – dedykuję to opowiadanie Chione, która zapoznała mnie z tą stroną i zaraziła uwielbieniem do książek Ricka Riordana i Neptunii – siostrze 😉

(Punkt 3 ninja – przepraszam za wszystkie błędy, które mogą wystąpić mimo, mam nadzieję, że w końcu ich nie będzie)

Percy

Nigdy w życiu nie sądziłem, że zobaczę coś takiego. A chciałbym zrobić to drugi raz. Poszedłem do jadalni, spodziewając się ujrzeć to, co zwykle – Jeremiasza podjadającego ciastka z ambrozją (jak to możliwe, że zjadł ich tyle i jeszcze nie spłonął?!), stolik Ateny, który przeniósł swoje plany na stolik, ponieważ w pokoju nie było już miejsca ani dziewczyn z pokoju Afrodyty i paru herosów – to co zwykle. Jednak dość sporo się przeliczyłem. Przy bocznych ścianach stały dwie pomarańczowe sofy a za każdą z nich stali satyrowie. Nagle usłyszałem głos, jakby znajomy.

-NIE STOSUJE SIĘ PRZEMOCY NA UCZNIACH! – krzyknął jeden satyr z brązowymi kędzierzawymi włosami. Chwila, czy to był Grover?!

-BZDURA, TE LENIWE CHŁYSTKI ZASŁUGUJĄ NA TO!-Odpowiedział drugi, niższy i starszy, rzucając brukselką w przeciwną sofę. No nie, to nie może być trener Hedge! Pacnąłem się w czoło, wiedząc w co się zaraz wpakuję. Podbiegłem do Grovera i schyliłem się.

-Stary, o co chodzi? I dlaczego bijecie się na brukselki, a nie na … w sumie to kontynuujcie.

-Ten stary, mały, śmierdzący Hegde zaczął swój wykład o jakby on to powiedział „świetnej metody zachęcania uczniów do nauki i ćwiczenia sztuk walki”, na co odpowiedziałem mu brukselką. A raczej rzuceniem brukselką w twarz. Za to on oddał mi kijem w głowę. – powiedział wskazując na fioletowy siniak na czubku głowy.

-Ale po co to zrobiłeś? Kiedy stali w kolejce po mózg ty chyba stałeś po włochate nogi.

-Bo z satyrami się nie dyskutuje! A teraz PADNIJ!

-Percy, biegasz z nas najszybciej, więc pobiegniesz do kuchni po zapasy. – powiedział wskazując na swoich towarzyszy, w tym wypadku – żołnierzy, obydwaj byli szatynami, jak większość kozłonogów. Grover miał takie szczęście i jednocześnie pecha, że był rudy. Można go było rozróżnić najłatwiej od innych, a minusem było to, że był rudy (pozdrawiam z góry wszystkich rudych :D). Co miałem zrobić, złapałem ostatnie zielone świństwo, rzuciłem w trenera i pobiegłem do piwnicy. Było to małe, drewniane pomieszczenie. Wszędzie poustawiane były warzywa i owoce, ale w sumie niepotrzebnie, bo i tak każdy talerz był magiczny. Najprawdopodobniej były wystawione do sprzedaży. Złapałem worek, który stał najbliżej i pobiegłem na górę. Jeden z przyjaciół satyra miał zieloną papkę na twarzy, a trener Hedge miał brudną koszulkę.

-Tu jest amunicja, – powiedziałem z kamiennym wyrazem twarzy.

-Dzielnie się spisałeś, synu Posejdona. – odpowiedział głównodowodzący akcji.-A teraz idź, dzielnie służyć ojczyźnie.

Wybuchnęliśmy śmiechem, ale w tym momencie dostałem brukselką w twarz.

-1:0 dla mnie, próbujcie dalej. – krzyknął trener. Wstałem, gdy nagle w drzwiach stanęła Annabeth. Miała twarz umazaną czerwonym lakierem, włosy wychodzące z kucyka i podarte ubranie. Wszyscy zamarli patrząc na nią.

-Annabeth! – podszedłem do niej z otwartymi ramionami. – Co tam u Ciebie, co się stało?

Niestety, nie udało mi się do niej podejść, bo wyciągnęła rękę przed siebie, wykonując gest STOP.

-Nie dzisiaj skarbie, mogłabym Ci coś jeszcze zrobić.-Uśmiechnęła się szelmowsko.

-To może czekolada? – zapytałem się ze sztucznym uśmiechem, to była moja ostatnia szansa przeżycia, niczym koło ratunkowe, kciuk u Cezara podczas bitwy gladiatorów.

-Dobry pomysł, idziemy!

Grover dopiero co ocknął się z szoku. Wziąłem Annabeth pod rękę i zaczęliśmy iść, ale kiedy tylko przestała na mnie patrzeć, odwróciłem się do kozłonoga. On uśmiechał się z politowaniem, a jego koledzy przejeżdżali dłońmi po szyi. To był mój koniec.

Melia