Poetycko by Mari.M.C.

Nie zaglądałam tu przez jakiś czas, ale idę o zakład, że mało kto ma teraz wenę na pisanie, a jak ma, to opko jest związane z zimą i pewnie smutno się kończy. Raczej nie zaskoczy was, że tematem mojego pierwszego na tej stronie wiersza, a raczej wierszo-linijkowco-niewiemczego, również jest zima, a dokładniej jakieś zimowe bóstwo przemienione z człowieka w boga, w pierwowzorze chodziło mi o Chione, ale ona od początku była boginią, prawda? Wracając do mojego wierszyka, to połączenie chyba wszystkich cech wierszów, jakich się dotąd uczyłam: wiersz wolny, rymy żeńskie, dokładne i niedokładne, okalające, krzyżowe itd. Niektóre fragmenty nie są nawet rymowane, dlatego użyłam słowa ‚linijkowiec’. Dwie strofy, te z kursywą, pochodzą z pewnej piosenki. Ten, kto zgadnie, z jakiej, dostaje moją dedykację! Idę o zakład, że nie zgadniecie… Nieźle się zdziwicie 😉

PS Nie przepraszam za błędy w logice tego bogowie-jedyni-wiedzą-czego, bo w teorii to wiersz, a pewnie zauważyliście, jaka jest większość wierszy [czyt. nie do ogarnięcia], a przynajmniej tych, które ja czytałam. Int.ów nie miałam chyba gdzie wepchnąć, za to przepraszam za ort.y, jeśli jakieś znajdziecie.

Wokół mnie wiruje śnieg

w bezimiennej burzy

cichy melancholii śpiew

szybko mnie odurzył

Księżycowo blade oczy

Lustrujące biel przezroczy

Czarnobiałe kafle

Zmarznięta woda

zziębnięta ziemia

Patrzę na lodową taflę

Widzę Królową Śniegu

Jej serce przekłute zimną igiełką

Drgającą od oziębłego oddechu

Źrenice osnute szarą mgiełką

Ukryte za kotarą przeszłości

Nieruchome, suche ustka

Zatrzymane w niesłyszalnym szepcie

W moim sercu pustka

Chociaż w głowie zamieć

To tylko

Odbicie w śnieżnej, szklanej ścianie

Słyszę łkanie

Chude palce, ściskające topniejącą balustradę

Na wspomnienie chwil, które dawno przeminęły

Krążąc bez celu po korytarzach

Przypominam zjawę

Zawijasy szronu

Zdobią moje dłonie

Chcę zejść wreszcie z tronu

Zapomnieć o koronie

Odejść w wieczną zmarzlinę

I zniknąć

Koniec?

Emocje zaczynają niknąć,

To, co było przedtem,

Ucieka, daleko, wte i wewte

Poza zasięg moich myśli

Pamięć ukryta pod stertą liści

Liści z boskiej żywotności

Liści z nieśmiertelności

Koniec…

Dla mnie proszę graj

Graj na trąbce tej

I choć płynie czas

Nie wyrzuć mnie z pamięci swej

Już nie mogę biec

I bez ruchu trwam

Nie zostało nic

Puste serce mam

Tak, koniec.

Koniec starego życia, czas rozpocząć nowe.

Bez ludzkich uczuć

Nie czuć pustki,

To tylko kolejna człowiecza wada.