Książę Mgły (1)

Opowiadanie dedykuję moim starym dobrym fanom. Mam gdzieś, że to tytuł książki Zafona. Ten tytuł o wiele lepiej pasuje do Dana <3 Wiem mało ale specjalne!

Czuliście się kiedyś jak śmiecie? Teraz kiedy mam umrzeć po raz pierwszy zacząłem się zastanawiać po co to się stało? Po co? Znacie legendę o świętym Aleksym? O liście w dłoni? Patrzycie na mój życiorys, tak krótki i napaćkany w drobnym notesiku.

Mam na imię Dan i dziś zamierzam umrzeć. Wydaje się wam, że samobójstwo jest aktem egoizmu. Nie, samobójstwo jest aktem odwagi. Kiedyś się go bałem, ale teraz jestem na nie gotowy.

Jak wyglądałem? To jest nieważne w tej całej opowieści. Przecież wygląd nie  ma nic do znaczenia. Ja sam zaś nigdy nie dowiedziałem się jak wyglądam. To wiąże się z moją mocą, ale o niej za chwile. Nie musimy się przecież spieszyć. To ja (a nie wy) umieram.

Zacznę od mojej matki. Tak pięknej i niezwykłej osobie. Zawsze widziała to co się czaiło za mgłą. Była naprawdę niezwykła. Jasne włosy i błyszczące niebieskie oczy. Czemu opisuje jej wygląd? Tego dowiecie się potem. Była świetną matką, która zawsze o mnie dbała. Może dlatego pokochał ją mój tata… Zeus pan bogów.

Pewnie słyszeliście już wiele takich opowieści. Jednak moja jest trochę inna. Moje zdolności ujawniły się jeszcze przed moimi narodzinami. Matka wiele razy opowiadała jak po raz pierwszy ich „użyłem”. Dokładnie pamiętam jak mi to opowiadała. Była w ciąży i miała straszny, bo gonił ją potwór. Gdy nie miała siła aby biec stało się coś dziwnego. Nagle potwór przebiegł koło niej jakby jej nie widział. Wtedy po raz pierwszy ochroniła mnie mgła.

Zeus pan bogów zrozumiał co to znaczy. Tego samego dni zabrała matkę na Olimp. Miał wiele planów związanych ze mną. Kto będzie szukał złodzieja o którym zapomni? W swej pysze sądził, że sam o mnie nie zapomni. Mama nie chciała aby tak skończył. Urodziłem się na Olimpie. Drugiego dnia mojego życia mój ojciec o mnie zapomniał. Moja rodzicielka zabrała mnie do świata śmiertelników.

Nie miałem łatwego życia. Moja mama jako jedyna mogła mnie zapamiętać. To było okropne, ale jakoś dawałem sobie rade. Uczyła mnie jak walczyć i jak przeżyć. Wiedziała, że kiedyś będę musiał sam dać sobie rade. Z moim zdolnościami nie miałem szans na wyższe wykształcenie, jednak uparcie uczyła mnie. To były najlepsze czasy z dzieciństwa jakie pamiętam.

Potem zakochała się i zamieszał u nas jej ukochany. Miał dzieci, których ja nie lubiłem. Mama trzymała moje istnienie w całkowitym sekrecie. Kilka razy straszyłem te małe bachorki. Tak powstała legenda, że w moim domu straszy.

Mój raj skończył się tego dnia gdy mama o mnie zapomniała. Pewnego dnia po prostu zapomniała. Aparat nigdy nie mógł mnie sfotografować, więc nie miałem dowodów. Z wrzaskiem „złodziej” wygoniła mnie z domu. Jedyna rzecz jaka mi pozostała z tamtych czasów to… kosmyk włosów mojej matki. Zabrałem cudem jej szczotkę do włosów i wyciągnąłem te skraweczki złota. Od tego czasu zawsze nosiłem je w woreczku na szyi.

Pamiętam jak siedziałem do późna w centrum handlowym. Miałem wtedy tylko kilka lat. Nie byłem za mądry.  Wtedy po raz pierwszy poczułem się jak samotny potwór.