I w proch się obrócisz (3)

Od Autora: Jako iż moja wena osiągnęła zawrotne tempo, proszę bardzo: oto nowa część! Jeśli wydaje się wam to za krótkie to nie martwcie się: niedługo będą dłuższe części. Dedykowane Bogince, dzięki która napuściła mnie na wymyślne wymordowanie ok. 80% postaci. Wcześniej miało być 50%. Zapraszam do czytania.

21 sierpnia 2009 roku, 00:30, ulice Nowego Jorku

Nawet w najgorszych koszmarach Percy nie śnił, że takie coś może stać się z Nowym Jorkiem. To miasto już od czasów swego powstania, gdy nosiło miano Nowego Amsterdamu nigdy, nawet w ciągu nocy naprawdę nie zamierało, lecz teraz jakby drwiąc z tego podstawowego aksjomatu na poniszczonych ulicach panowała pustka. W nielicznych oknach należących do ogromnych budynków, paliły się świeczki sygnalizując obecność ocalałych ludzi, reszta uciekła z miasta jak tylko skończyła się bitwa na Olimpie. Nie wiadomo co śmiertelnicy widzieli przez Mgłę, lecz większości z tych, którzy byli poza budynkami w trakcie starcia skończyli jako „straty uboczne”. Leżeli porozrzucani niczym lalki, które dziecko po zabawie odrzuciło w kąt, zaś na ich ciałach widać było ślady pazurów i jak Jackson zauważył z przerażeniem mieczy, strzał oraz wszelkich innych narzędzi śmierci używanych przez ludzi. Co jakiś czas mijał opuszczony radiowóz, a w nim trupy zabitych policjantów, którzy widać częściowo przejrzeli przez Mgłe i stawiali opór armii Kronosa. Oprócz tego w ciemnościach krążyło coś dziwnego, i nie był to wiatr hulający po martwej skorupie miasta.

Percy przeskoczył kupę gruzu, spod której wystawały jakieś ręce i nogi, nie mogąc zignorować narastającego w nim poczucia winy. Kumulowało się z każdą kolejną przecznicą, razem z irracjonalnym poczuciem strachu, że przegapił rzecz jeszcze gorszą i straszniejszą od tego co tu widział. Otwierając drzwi do klatki schodowej czuł, że jest przygotowany na to co tam zastanie, ale widok jaki zobaczył zupełnie go odrzucił.

Paul Blofis leżał z mieczem wbitym w pierś, rozrzucony pośród schodów prowadzących na pierwsze piętro, W prawej dłoni trzymał jakiś topór, prawdopodobnie z niebiańskiego spiżu. Syn Posejdona podszedł do trupa, wyciągnął broń z jego ciała i zamknął mu oczy. Wyłączając się, poszedł w górę. Czuł jakby nie był gospodarzem własnego ciała, jakby patrzał na nie z boku. Automatycznie sięgnął do klamki i naparł na drzwi. Nie udało mu się ich poruszyć, dlatego sięgnął po pistolet zabrany z radiowozu , przystawił go do klamki i strzelił. Gdy zamek nie stawiał juz oporów stanął przy przeciwległej ścianie i ruszył pędem do przodu, brakiem uderzając w przeszkodę. Wpadał do środka, przewracając szafę, którą były zastawione drzwi i lądując na niej. Stoczył się z niej i stanął na nogi. Przeszukując mieszkanie zajrzał do salonu. Jeszcze kilka dni temu wylądował tam z Niciem i Panią O’Leary niszcząc całe wyposażenie pomieszczenia. Nagle jego uwagę przykuło wybite okno. Szybko wyjrzał przez nie i zauważając leżącą na ziemi, nieruchomą postać wyskoczył. Nie myslał o otoczeniu, wylądował koło ciała, przyklęknął i obrócił je na plecy. Przyjrzał się twarzy i rozpoznał Sally Jackson , jego matkę.

-Percyyy-wyszeptała cicho.-Ż-ż-żyjesz, a ja t-tak się zamart-twiałam.

-Coś mnie zatrzymało po drodze-rzekł uśmiechając się przez łzy Percy.-Znalazłem Cię, zaraz ci pomogę.

-Nie daasz r-rady-cicha odpowiedź zaskoczyła go. Po chwili zobaczył ułamany pazur wbity w brzuch i zamarał. Zakrwawiona ręka uniosła się w górę i dotknęła jego policzka.-Pamiętaj, o tym, że Cię ko…

Słowa Sally nagle się urwały. Jej spojrzenie się zamgliło, zaś ręka dotykająca twarzy Posejdonowica delikatnie opadła, znacząc mu brudny policzek śladem krwi i po chwili sięgnęła ziemi. Percy mocniej objął ciało matki i zaniósł się po raz kolejny panicznym szlochem, opierając się o ścianę budynku dotrwał tak aż do poranka.

Nagle ciszę przerwał dźwięk strzałów, wybudzając Percy’ego z letargu. Nie rozumiejąc do końca co się dzieje, heros wstał i dobył Orkana, rozglądając się dookoła. Gdy rozległy się kolejne serie karabinowe oraz skrzek ranionego potwora, szybko zlokalizował źródło zamieszania i pobiegł w tamtym kierunku klucząc między budynkami. Dostrzegł dwa telchiny zmierzające do tego samego celu co on. W biegu wyciągnął Szerszenia z pochwy na plecach i zawirował w piruecie dekapitując psiogłowych. Nie dostrzegł już jak jego ofiary się rozpadają, lecz biegł dalej z wyciągniętym mieczem w każdej dłoni.

Wypadł na główną ulicę. Pierwszą rzeczą którą zauważył był jeep, którego załoga ostrzeliwała nadchodzące potwory. Nie wiedział kim oni byli, ale rozpadające się w pył stworzenia świadczyły o tym, że mieli niebiański spiż. Jego rozmyślania przerwał skrzek nadchodzący z góry.

Nie zdążył zareagować w pełni.

Nadstawił miecze ku górze.

Później była ciemność.

A teraz konkurs. 5 pierwszych komentujących niech zagłosuje, kto ma zginąćjako ten zły:

a) Nico

b) Grover.

Oczywiście na kogo będzie więcej głosów, na tego wypadnie.

Pamiętaj Wenckus to mały podstępny Hobbit, więc się strzeż. Strzeżonego Pan Bóg strzyże. 😀