I w proch się obrócisz (1)

No to zapraszam do mojego następnego opowiadania. Poprzednie utknęło w martwym punkcie, więc to publikuję dopiero teraz, gdy mam plan jak poprowadzić je do końca. Dedykowane Clarisse :P.

20 sierpnia 2009 roku godzina 13:04, Olimp, Nowy Jork.

Krew była wszędzie.

Na ulicach miasta, wśród ruin budynków.

Wypływała spod rozwalonych marmurowych posągów, wymieszany ichor bogów, pył potworów i posoka nielicznych ludzi, którzy do ostatka bronili miasta.

Ich poświęcenie poszło na marne.

Olimp został doszczętnie zniszczony, zaś na jego zgliszczach ucztowała armia tytanów, która odniosła przytłaczające zwycięstwo nad siłami bogów.

Jak do tego wszystkiego doszło?

Tyfon został wprawdzie pokonany, lecz wysiłek jaki to kosztowało bogów oraz dezercja większości ich dzieci, które były przerażone liczbą dotychczasowych ofiar, osłabiły ich na tyle, że przegrali, mimo śmierci Pana Czasu- Kronosa. Uwolnionego z drzewa Hyperiona oraz Kriosa, który przybył z zachodu na pole walki zupełnie nie obchodził jego los.

Nie obchodził ich też zrujnowany i zdziesiątkowany Nowy Jork w którym ludzie nieświadomi nad prawdziwą przyczyną zniszczeń dokonanych w mieście próbowali odnaleźć się w chaosie jaki zapanował na ulicach.

Były to tylko ofiary piekła jakie wywołali, piekła które zaczynało ogarniać cały świat.

Gdy zabrakło już bogów, cała cywilizacja ludzka, parę tysięcy lat zapisanej historii zaczynało się walić.

Tytanom jednak było obojętne to, co się dzieje poza Olimpem.

W tej chwili cała ich uwaga była skupiona na delegacji z Obozu Herosów, omawiająca warunki ich poddania się.

-… w zamian przysięgamy, że będziemy wam wiernie służyć i spełniać wasze wszystkie rozkazy-ciągnął Travis Hood.

-A skąd mam mieć pewność, że nie porzucicie nas tak jak swoich poprzednich panów, albo że nie ukrywacie u siebie tych, co walczyli przeciwko nam?-zagrzmiał Hyperion, patrząc szyderczo na herosa.-Przecież wiemy, że tylko nieliczni z was chcieli się nam podporządkować, a wy nagle macie czelność przychodzić i nam ulec. Przysiąc na Styks nie możecie, bo on razem z upadkiem bogów traci swą moc. Jak więc zamierzacie mnie przekonać

-Taką-odpowiedział syn Hermesa gestem wzywając Clarisse, która pociągnęła na łańcuchu poranioną Annabeth oraz Michaela Yew’a, byłego grupowego domku Apolla.-Oddaję ich w Twoje ręce, panie.-rzekł kłaniając się nisko. Zielone oczy zamarły.Krios wstał ze swojego miejsca.

-Pora wymierzyć sprawiedliwość!-ryknął, po czym wyciągnął Szerszenia w stronę Clarisse.-Udowodnij nam swoją lojalność. Wyciągnęliśmy go spod trupa Kronosa. Teraz będzie Twój, a ty od dzisiaj będziesz naszym katem.

Córka Aresa niepewnie przyjęła podarunek i czując nagły przypływ determnacji obaliła stojącego przy niej Michela na kolana, Connor zmusił do klęknięcia Annabeth. Łzy spływały po twarzy córki Ateny, zaś jej wargi poruszały się w niemej modlitwie.

Clarisse poprawiła broń w dłoniach i przymierzyła ją do szyi ofiary pierwszej ofiary. Zamachnęła się, i jednym cięciem dekapitowała syna Apolla

Podeszła do Annabeth. Przed chwilą zabiła innego herosa, lecz nie miała żadnego poczucia straty, a chorą satysfakcję. Szerszeń tylko ją pogłębiał nawiedzając myśli latorośli Aresa, spaczając jej duszę i prosząc o więcej. Uspokoiła kołaczące z niecierpliwości serce, zaś jej umysł niecierpliwie czekał na kolejne morderstwo.

Miecz uniósł się w górę.

Nagle szybko uderzył w dół.

Błysnęła czarna stal.

Krew spryskała pusty cokół niczym ofiara dla jakiegoś pogańskiego boga.

Głowa Annabeth potoczyła się po ziemi prosto pod nogi herosów.

Klęczący korpus padł na marmur przedśmiertnych drgawkach, jucha z niego wypływająca otaczała ciało w wielkiej kałuży.

Rozległ się dźwięk uderzania o podłogę, a następnie tryumfalny ryk zgromadzonych potworów.

Nikt nie usłyszał zduszonego okrzyku jaki rozległ się z ruin pałacu, nikt też nie zauważył schowanego pod zawalonymi kolumnami Percy’ego Jacksona którego oczy wypelniły się łzami.

I chęcią zemsty.