Daughter of Darkness

Dedykuję to Moore_ , Chione, za nasze skype’owe rozmowy, Reynie, Nyx, Świerszczowi, Pallas Atenie, oraz NicodiAngelo2001.

Dzień zapowiadał się zwykły, niczym każdy w moim życiu. Nuda, która mnie ogarnęła była potworna. Wyjrzałam więc przez okno. Warunki pogodowe nie należały do zachęcających do wyjścia. W Londynie występowały bardzo często, do czego zdążyłam się przyzwyczaić. – No trudno – myślałam powoli- trzeba się zbierać do szkoły.

Założyłam już moje najładniejsze i zarazem, najciemniejsze rurki z jeansu, kiedy to poczułam. To było jak wbicie igły: krótkie, ale bolesne. Jedyną różnicę czyniło to, że małe, ostre końcówki strzykawek, poczułam równocześnie w około szesnastu miejscach mojego czoła. Na szczęście dziwne uczucie minęło tak szybko jak się pojawiło.

Wzruszyłam ramionami, postanawiając założyć zwiewną, czarną bluzkę z wycekinowanym po środku srebrnym półksiężycem. Miałam ją od dzieciństwa, a ona rosła wraz ze mną. Pewnie uważacie, iż żartuję, ale ja jestem w stu procentach poważna. Wyglądam w niej, równie dobrze, jak wtedy, kiedy miałam cztery lata (ach ta moja skromność), a muszę przyznać, że trochę (bardzo) od tamtego czasu urosłam. Ale to teraz nieważne. Jednak muszę wspomnieć, że mój tata nie potrafił mi wyjaśnić skąd ją mam. Jakby, kiedy tylko chciał o czymś powiedzieć, jakiś czar, lub coś w tym stylu wiązało mu język w supeł.

Kiedy włożyłam na stopy białe conversy w czarno,  żółto, niebiesko, czerwone linie, przejrzałam się w lustrze. Uśmiechnęłam się na swój widok. Moje ciemno-blond włosy, skręcały się w spirale okalając moją twarz. Niebieskawo-szare oczy, rzucały mojemu odbiciu wyzywające spojrzenia i magnetyzowały wszystkich, którzy uważniej się im przyjrzeli. Byłam również właścicielką pełnych, czerwonych ust. Nieodstępny drwiący uśmiech tkwił tam gdzie  zawsze. Mierzyłam nieco ponad pięć stóp wzrostu, co nie było zbyt imponującym wynikiem jak na czternastolatkę.

– Tori, chodź na śniadanie, bo zaraz spóźnisz się do szkoły!- Zawołał nagląco mój tata. Postanowiłam, więc odpowiedzieć na jego prośbę grzecznym: -Zaraz! Przejrzałam się  w moim zwierciadle, nałożyłam mascarę i posłusznie zeszłam na dół do przestronnej jadalni.

– Jak tam samopoczucie?- spytał mnie troskliwie mój rodzic.

– Takie jak zawsze. Mam ochotę kogoś wrzucić do jeziorka przy szkole, pójść na lekcję, a później zwalić winę na kogoś innego- stwierdziłam wyćwiczonym tonem.

– Trice, rozmawialiśmy już o tym! Nie wolno krzywdzić ludzi, ani im dokuczać…- rozpoczął swój nudny wykład tata. Między innymi o to mi chodziło, bo kiedy on zaczynał gadać, nie zauważał nawet, że wymykam się z domu zaraz po zjedzeniu śniadania, o godzinie siódmej.

Odłożyłam więc delikatnie miseczkę po płatkach do zlewu i pobiegłam na górę po torbę. Chwilę potem byłam już na dole, gdzie czekał na mnie jeden z naszych służących. Tak, służących. Mój tata jest milionerem, po tym jak założył firmę, na której zarabia majątek. Niestety z chwilą przeprowadzenia się do tego ogromnego domu, tacie chyba w ogóle na mnie nie zależy. Nie zauważa, że wracam ze szkoły o siedemnastej, podczas gdy lekcję kończę o drugiej. Na zebrania do mojej szkoły chodzi Michelle, moja „opiekunka”, jest tego więcej, ale nie chcę was zamęczyć opowiadaniem o sobie.

Dojechaliśmy do szkoły. Wysiadłam, mówiąc Dariusowi: -Pa! i skierowałam się w kierunku szkoły. Wybrałam numer i zadzwoniłam: Jess odebrał po pierwszym sygnale.

– Gdzie jesteś?- zapytałam sfrustrowana tym, że się spóźnia.

– Obróć się księżniczko ciemności – polecił, a ja wykonałam obrót.

– Jess!- Krzyknęłam jak wariatka. Moje serce podskoczyło ze szczęścia, a brzuchu latały motylki.

– Cześć kochanie- powiedział z poważną miną, przytulając mnie mocno. – Bardzo tęskniłaś?

– A jak inaczej? Udowodnię Ci to – stanęłam na palcach i lekko pocałowałam go w usta. Natychmiast poczułam eksplozję namiętności, jednak on szybko przerwał.

– Jeżeli chcesz mi okazać swoje szczęście z mojego powrotu, to może odejdźmy w jakieś bardziej ustronne miejsce – oznajmił, chwytając mnie za rękę. Kochałam gdy to robił, prawie tak samo jak jego. Może opiszę wam go krótko: wysoki brunet, z brązowymi oczami i twarzą modela. Idealny romantyk, zawsze wiedział co powiedzieć.

Kiedy doszliśmy do krzaków, od razu pocałował mnie namiętniej, odwzajemniłam ten okaz uczucia. Wychodziliśmy nadal się przytulając, gdy on zapytał:

– Hej, nie dostałaś ostatnio dziwnych sms’ów?- Na co ja zrobiłam minę półgłówka, więc dokończył: -Nie? To dobrze.

Uznałam, że faceci zawsze mają jakieś swoje dziwactwa, więc to olałam. Zaczęliśmy iść szybciej ponieważ deszcz siekał niebo coraz mocniej, co mogło zwiastować burzę. Przypatrywałam się najprzystojniejszemu chłopakowi w szkole, z mieszanką uczuć. Z jednej strony była to niepewność, co mogło się stać, z drugiej zaś lęk o niego.

Wchodziliśmy właśnie do szkoły, kiedy przede mną zatrzymał się dyrektor.

– O panna Malise, właśnie się za panią oglądałem. Niech mi pan wybaczy, panie Ferardin, ale jest to sprawa niecierpiąca zwłoki- posłał przepraszający uśmiech zaskoczonemu chłopakowi. –Żwawo, moja droga, ktoś na ciebie czeka.

Poszłam w stronę gabinetu, spodziewając się co najmniej kłopotów. Jakież zaskoczenie czekało mnie, kiedy zobaczyłam dziewczynę i chłopaka w moim wieku.

– Witaj Victorio, Córko Ciemności- powitał mnie przybysz.- Od dziś porzucisz swoje dawne życie, oraz rozpoczniesz nowe, w naszej szkole, która bynajmniej, nie jest szkołą dla zwykłych ludzi. Jest to szkoła dla Dzieci Ciemności. Wizytę składamy Ci wyjątkowo, bo ty taka jesteś. Nigdy wcześniej ta bogini nie miała córki, która dotarłaby do szkoły.

Kiedy tylko wyrzekł te słowa, poczułam mrowienie na czole w miejscach, których rano poczułam ból. Nad moją głową pojawił się również jakiś znak.

– Victorio, jesteś od dziś córką…

*CDMN

*Ciąg dalszy może nastąpić

Podobało wam się? Mam nadzieję, że was nie zanudziłam. Jeśli chcecie kolejną część to napiszcie w komentach, ale obiecuje, że będzie ona ciekawsza.