Tydzień herosa. Dzień 1. – poniedziałek

Dla Pom i Hip za drobną pomoc techniczną I dla wszystkich, którzy oglądali film ,,Marzyciel”…

Patrzyłem znudzony na wskazówkę sekundową zegara w klasie. Tik-tak. Tik-tak.
Drrrrrrrrryyyńńńńń.
Spakowałem szybko swoje rzeczy.
– Jake, wpadniesz jutro na imprę do mnie? – usłyszałem głos Ranna.
– Jasne – odpowiedziałem, wybiegając na rześkie popołudniowe powietrze.
Nazywam się Jake Layen. Zostałem adoptowany przez Mike’a i Dianę Summers. Nie znam swoich biologicznych rodziców i w sumie nie chcę poznać. Skoro nie zainteresowali się mną przez 16 lat to
nie chcę mieć z nimi nic wspólnego.
Odwróciłem się, by spojrzeć na budynek liceum Grandmount. Liceum dla ,,uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi”. Jeszcze czego. Grandmount to liceum dla dzieci z zaawansowaną dysleksją
i ADHD. Czyli dla takich jak ja.
– Jake, zaczekaj! – zawołał ktoś za mną. Poczułem znajome ciepło w brzuchu. Chwilę później dołączyła do mnie Wendy.
– Jake, masz jakieś plany na jutro? – uśmiechnęła się czarująco.
Przez sekundę zapatrzyłem się w jej brązowe oczy.
– Nie, nie mam. To znaczy, mam, idę na domówkę u Ranna – odpowiedziałem nieco nieskładnie.
– To może poszlibyśmy tam razem? – spytała, przechylając lekko głowę.
Znowu lekko się zdekoncentrowałem.
– Yyy… No, dobra, nie ma problemu, bardzo chętnie – wydukałem, dopiero po chwili zdając sobie sprawę, że zachowuję się jak idiota.
– Super, będzie mi bardzo miło w twoim towarzystwie, Jake. – Wendy znowu się uśmiechnęła, a moje serce fiknęło koziołka. – To do jutra! – Pomachała mi na pożegnanie i odbiegła w stronę
pobliskich bloków mieszkaniowych.
Z ,,drobnym” opóźnieniem jej odmachałem. Nawet nie zauważyłem, że na moją twarz wypłynął szeroki uśmiech.
Już nie mogłem się doczekać jutra.