Przez Wieczność (3)

Emily siedziała przy biurku dopisując kolejne linijki wypracowania na łacinę.  Pisała pracę o „Kulcie czczenia wybranych pięciu bogów Olimpijskich”. Nie narzekała. Łacinę wprost uwielbiała i mogłaby pisać takich prac po kilka dziennie. Po dwóch minutach, z ulgą odłożyła długopis. Wtedy usłyszała charakterystyczny dźwięk oznajmiający nową wiadomość na chacie. Otworzyła laptopa i uśmiechnęła się pod nosem. Treść brzmiała:

„Hej! Jak ci idzie wypracowanie?

Will”

Jakby nie wiedziała, że to on. Od czasu przyjęcia ich relacja znacząco się polepszyła. Oboje nie krępowali się już do siebie podejść i porozmawiać. Ogółem większość czasu w szkole przebywali we czwórkę: ona, William, Olivia i Jerome.  Okazało się, że wszyscy mają podobne zainteresowania, a co dziwne również talenty. Otóż cała czwórka śpiewała i tańczyła. Emily tłumaczyła to sobie obsesją dyrektora. W końcu odpisała:

„Właśnie skończyłam J. A ty?”

„Z jakieś dwie godziny temu.”

Po chwili dopisał „Myślałaś już o tym co powiedzieli nauczyciele?”

Dziewczyna przymknęła oczy odchylając głowę do tyłu i wzdychając. Myślała. Jak mogła nie myśleć?!

Właśnie mieli matematykę. Cała klasa pogrążona była w ułamkach pod okiem profesora Hoffmana, pięćdziesięcioletniego faceta z imponującym zarostem, o wzroście metr sześćdziesiąt pięć i przenikliwych szarych oczach. Gość uczył również łaciny. Ciszę przerwało pukanie i do sali weszła pani Romero. Nim nauczyciel matematyki oraz łaciny zdążył otworzyć usta, wychowawczyni wypowiedziała cztery nazwiska: Brown, Evans, Clark i Duncan… ze mną proszę, po czym wyszła. Przyjaciele spojrzeli po sobie zdziwieni, spakowali swoje rzeczy i udali się za nauczycielką. Sharon Romero zaprowadziła ich do gabinetu dyrektora, po czym weszła bez pukania. Coraz bardziej zdziwieni nastolatkowie, niepewnie wkroczyli za nią. U dyrektora siedziała już ich nauczycielka muzyki, Natalie Adams. Uśmiechnęła się do nich zachęcająco i wskazała ręką kanapę przy ścianie. Usiedli wedle wskazówki. Dyrektor odchrząknął i zaczął:

– Moi drodzy. Doskonale wiecie jak ważne dla naszej szkoły są talenty uczniów. Pomagamy wam je rozwijać i eee… wspieramy was jak tylko możemy. Przerwał i pogładził się po brodzie, otóż… mam do was wielką prośbę. Dokładnie za miesiąc, przybędzie do naszej szkoły bardzo ważna osobistość. Dyro mówiąc to zrobił bardzo zadowoloną minę. I tego… chciałbym was prosić… eee… żebyście zaprezentowali swoje talenty!

Jerome otworzył szeroko oczy.

– Mam… wywinąć jakiś kawał temu ważnemu gościowi?

Olivia zaśmiała się cicho. Dyrektora widocznie zdezorientowało to pytanie, ponieważ zająknął się i podrapał po głowie. Z pomocą przyszła mu nauczycielka muzyki.

– Oczywiście, że nie. Chcielibyśmy, abyście zaśpiewali i odtańczyli walca. Dyrektor pokiwał głową, a ich wychowawczyni potaknęła.

Emily zatkało. I to dosłownie. Reszta też wyglądała na lekko zszokowanych. Widząc ich twarze panna Adams zaczęła wyjaśniać:

– Wystarczą dwa numery na parę, bo widzicie gimnastyczki otwierają imprezę, potem prezentacja naszej drużyny, przemowa dyrektora, występ chóru…

– Zaraz, zaraz – przerwała jej Olivia, mamy śpiewać w duetach?

– Tak – odpowiedziała pani Romero. Dziewczyny spojrzały na siebie. Oczywiste było, że nie chodzi o duety damskie i męskie, ale… damsko-męskie.

– Jeśli nie macie nic przeciwko już was podzieliłam.

Oburzona Olivia już otworzyła usta żeby powiedzieć, że owszem ma coś przeciwko, ale spojrzenie które posłała jej wychowawczyni powstrzymało ją.

– Więc… Olivia zaśpiewa z Jerome’m, a Emily z Will’em.

Przyjaciele siedzieli oniemiali. Wreszcie dyrektor powiedział:

– Repertuar ustalacie sami, ale pani Adams ma go zatwierdzić.

Nie doczekawszy się wyjścia uczniów dodał:

– To już wszystko, możecie iść.

Pierwsza podniosła się Olivia. Podniósłszy wysoko głowę wyszła z gabinetu. Po niej wstał Jerome, w mniej okazały sposób. Emily i Will byli ostatni. Do końca dnia unikali tego tematu jak ognia. Jakoś nie bardzo chciało im się o tym gadać, a teraz William odważył się rozpocząć dyskusję. Dziewczyna odpisała po kliku minutach.

„Owszem, ale szczerze mówiąc nie wiem co o tym myśleć”

„ Ja też”- nadeszła odpowiedź. „Ale zawsze uważałem, że najlepiej się myśli na świeżym powietrzu… Może chciałabyś się przejść? Pogłówkujemy razem”

Emily zarumieniła się i zamrugała nerwowo oczami.  Spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Nieuczesane włosy, jakiś malutki pryszcz i pognieciona bluzka. Odchyliła się do tyłu na krześle i utkwiła wzrok w tym jednym zdaniu.

***

Czyżbym za bardzo się pospieszył? Will wpatrywał się w monitor komputera podpierając na rękach brodę. Westchnął i zamknął oczy. Uśmiechnął się na wspomnienie tej nocy. Pamiętał ją dokładnie, jakby była wczoraj… Otworzył oczy, schylił się i otworzył jedną z szuflad biurka. Pod stertą zdjęć, nut i odręcznych zapisków znajdowała się mała, średniej grubości książeczka. Chłopak wyciągnął ją i z utęsknieniem w oczach zaczął gładzić skórzaną okładkę w kolorze wiśniowym. Kartki były leciutko pożółkłe, gdzieniegdzie zagięte albo postrzępione. Świadczyło to o tym, że Will często ją przeglądał. Jeszcze raz zamknął oczy i pozwolił wspomnieniom krążyć po jego głowie. Na dźwięk nowej wiadomości ocknął się z rozmyślań. Na ekranie widniało zdanie:

„Za 15 minut koło lasku… wiesz gdzie”

William uśmiechnął się szeroko i wyłączył komputer.

– Czas zacząć przywracać ci pamięć.