Pani Cieni

Dla Meli56

Nie moge być nikim, poza tym kim jestem, a jestem wyborami wszystkich swoich dni.

Prolog

Czuje się jakbym była zwierzęciem  klatce.Słysze wiele głosów, lecz nie widać żadnego właściciela.Księżyc odbija się w idealnie równej tafli jeziora.Po horyzont widdać tylko wodę.Głosy są coraz bliżej, mam wrażenie, że szepcą mi do ucha.Nic nie rozumiem z tej zbieraniny słów.Za te słowamykam oczy.Skupiam się na jednym, najmocniejszym i najgłośniejszym z nich.To on szepce mi do ucha…
-Niedaleko jest las…Niedaleko jest las….-powtarza te słowa jak mantrę, z której ja nic nie rozumiem.Pewnie dla niego te słowa mają stawke większą niż życie, lecz dla mnie są jednym z wielu przeplatających się zdań.Skupiam się na innym głosie.
-Ta historia mnie przeraża….Ta historia mnie przeraża-Dochodzę do jednoznacznego wnoisku, że mnie też.Nie powinnam ich słucha.Nie potrafię trzymać emocji na wodzy.Strach narasta we mnie.Powoli rozprzestrzeniając się na całe ciało.Otwieram oczy.Mocno mrugam, aż obraz z mojej głowy rozwiewa się, obraz martwego człowieka wciąganego przez dwa cienie w tonie jeziora.Woda przybiera barwe krwi… Wpatruje się w księżyc.Nie jestem pewna czy odważę się spojrzeć na wode.Zmuszam się by wbić wbić oczy w ziemie.
Słysze pisk.
Oglądam się.
Nie powinnam tego robić.
Po tafli jeziora plonsają cienie