Latarnia (2)

-Dlaczego użyłaś magii na  śmiertelniku?- pyta się prawie sycząc.

-Bałam się, nie wiesz co czułam- mówię.

-Może i nie wiem. Ale pytam dlaczego to zrobiłaś?- jej głos jest zimny, a twarz wydaje się wykonana z marmuru. Podobnie jak jej serce. Zmieniłam zdanie. Jednak jest wyrodna.

-To był impuls powodowany przez strach- szepczę.

-Ach tak. A więc impuls- mówi.- Za ten impuls stracisz moc na tydzień, albo dwa. Rozumiemy się- syczy i zamienia się w obłok pary.

-Ale mamo…

Czuję jak ulatuje ze mnie magia. Staję się słaba jak każdy śmiertelnik. Bezbronna. Padam na łóżko.

-Nikki, ty idiotko. Sprowokoał cię śmiertelnik- mówię do siebie.

Słyszę,że w pokoju obok budzi się tata. Skrzypi kanapa, a ojciec woła:

-Nikki, a gdzie obiad!

Nie ruszam się. Wiem, że gdy to zrobię oberwę. Nie zwracam uwagi na szamotanie klamki i idę spać.

Znjduję się w obozie. Jestem szczęśliwa. Wiatr plącze moje rude włosy, a obok mnie stoi Kris. Mój Kris z szelmowskim uśmiechem i o ciepłych, brąowych oczach. Moje sere wariuje gdy bierze mnie za rękę i muska palcami moje włosy. Patrzy na mnie tak jak nikt inny. Tylko on wywołuje u mnie pewne uczucie, Ale wszystko przerywa uporczywe pukanie w drzwi. Mój książe znika, a zamiast niego pojawia się straszna codzienność i strach pred nadchodzącym dniem, bez mocy byle głupi mnie pokona. Wstaję i otwieram drzwi. Gdy widzę postać stojącą przedemną wariuję i skaczę po pokoju. Ale nie ze strachu, tylko ze szczęścia.

-Uspokuj się Nikki – mówi i łapie mnie za rękę.

-Kris. Co ty tu robisz?- pytam.

-Pozwolili mi przyjechać- mói, ale zawsze wiem kiedy kłamie.

-Uciekłeś. Ale dlaczego?- pytam.

Sadza mnie na łóżku i patrzy opiekuńczym wzrokiem. Jest pełen troski, martwi się.

-Wczoraj wieczorem do obozu przybyła Hekate. Powiedziała, że pokaże jak wygląda słabełusz…- zawiesza głos.

-Acha.- Już wiem co pokazała.- To byłam ja?

-Tak. Jak gonił cię ten chłopak, a ty użyłaś mocy. Potem pokazała jak cię ukarała, a ja wiedziałem, że potrzebujesz pomocy. Więc jestem. Razem zmienimy to miejsce na lepsze. Ale mam jeden warunek.

-Jaki?- pytam. Wie,że spełnię każdy, byleby on tylko został.

-Po szkole przeprowadzisz się gdzie indzej.

Nie pozwala mi zprotestować. Pochyla się i mnie całuje.

***

Wracamy ze szkoły. Dzisiaj wyjątkowo nikt mnie nie zaczepiał, a ja czułam sie bezpiecznie przy Krisie.

-Tak jest zawsze?- pyta się mnie gdy idziemy w nieznanym kierunku.

-No tak. Mitzy nie da się zmienić. Ale może inni? W każdym jest trohę dobra. Tylko szkoda, że zmieniliśmy nauczycielkę geografii. Panna Iza nie wytrzymała presji. Albo uciekła.

-Miła była? – pyta Kris z zaciekawieniem.

-Tak- mówię i czuję jak łzy napływają mi do oczu na myśl miłej panny Izy.- Ale zmieńmy temat. Gdzie idziemy?

-Do domu. Do nowego domu – mówi i pokazuje mały domek z dala od szarego miasteczka.

Jest otoczony ogrodem i zbudowany w dawnym stylu.

-Śliczny. Do kogo należy?

-Do ciebie. Podoba ci się?

-Tak ale jakim cudem do mnie?- mówię głosem drżącym ze szczęścia.

-Należał do matki- mówi i bierze moją torbę. Widzę że nie chce o tym rozmawiać

Podchodzę do Krisa i łapię go za rękę.

-Dziękuję- mówię i całuję go w policzek.-Naprawdę.

Nagle dociera do mnie oczywisty fakt.

-Kris, mój ojciec nie pozwoli zamieszkać tu dwojgu siedemnastolatków.

-Ale czy on kiedykolwiek o tobie myśli.-Zatrzymuje się i patrzy mi w oczy.

Wacham się

-Nooo… tak.

-Kiedy?

-Kiedy mam ugtować obiad.

-Właśnie. Jesteś wykorzystywana. Już przekupiłem radę miasta. To było proste- mówi jakby tu było nic.

-Co zrobiłeś? To nielegalne- mówię i kręcę głową, ale naprawdę jestem szczęśliwa.

-Nie szkodzi. Raz się.

Śmieję się i biegnę w stronę domku.

-Złap mnie- krzyczę przez ramie.

Dogania mnie przed furką i obejmuje w pasie. Śmiejemy się, a ja w sercu myślę o tym, że gdyby go nie było mój dzień byłby gorszy, o wiele wiele gorszy.

-Idziemy?- pyta się Kris i pobrzdękuje kluczami.

Podchodzi do drzwi i otwiera je. Domek jest od środka ładniejszy i bardziej tajemniczy niż na zewnątrz…