Dziecko Przysięgi (1)

Hej,
Cieszę się, że tam wam się spodobał prolog. Teraz trochę wyhamowałam, bo wiadomo, we śnie można zrobić wszystko, w rzeczywistości już nie. Jestem zwolenniczką opisywania wszystkiego dokładnie, więc z góry przepraszam osoby które tego nie lubią. Sorry za ortografy i intery.
No i…. życzę miłego czytania.:)

Niebieskooka

Obudziłam się zlana potem. Kurczowo łapałam powietrze starając się jak najdłużej zatrzymać je
w piersi.

Casisto. Tak, to moje imię. Choć wielu z was uznałoby je za dziwne, dla mnie było wspaniałe.
A wiecie dlaczego? Ponieważ nadała mi je moja matka, chwilę przed tym jak zniknęła z mojego życia na zawsze. Czasami żałowałam, że jej przy mnie nie ma. Kiedy trzy lata temu zapytałam o nią tatę po raz pierwszy odpowiedział na serio. Nie, że przeżywa wspaniałe przygody, nie, że jeździ na srebrnym koniu. Tym razem odpowiedź była bardziej prawdopodobna. Powiedział, że mama bardzo nas kochała, ale ich związek nie spodobałby się jej ojcu, gdyby tylko o nim wiedział. Tak więc, mama zostawiła nas, zanim wyszło na jaw, że urodziła małą bezbronną dziewczynkę.
Poderwałam się szybko z łóżka, okazało się, że za szybko bo pokój zawirował mi przed oczami. Zerknęłam na elektroniczny budzik stojący na szafce nocnej. 23:47, dłonią przetarłam zmęczoną twarz i wstałam z łóżka. Szybko, na bosaka zeszłam schodami na dół i podreptałam do kuchni.
Nie trudziłam się zapalaniem światła, we własnym domu potrafiłam poruszać się z zamkniętymi oczami.
W kuchni nalałam sobie wody i ze znużeniem oparłam się o blat, od miesiąca, czyli od dnia moich trzynastych urodzin dręczyła mnie koszmary. Ciągle ten sam motyw. Śmierć siódemki nastolatków
i kobieta, która mówi mi, że mnie zamorduje. Nie potrafiłam spokojnie zasnąć dopóki nie wybiła godzina 0. Teraz też, stałam, czekając na tę błogosławioną godzinę. Wpatrywałam się w wielkie okno, zajmujące całą ścianę w kuchni. Plusem mieszkania na 70 piętrze wieżowca w środku Nowego Jorku był właśni ten widok. Rozświetlone, tętniące życiem miasto, sznury samochodów niczym krew, światła okien niczym nerwy. Kochałam nocną panoramę mojego miasta. Wtedy znikały szare budynki, zasnute chmurami niebo, brudnozielona East River, zastąpione przez kolorowe światła, blask księżyca układający się delikatnie na obłokach i jego odbicie w szerokiej wodnej wstędze.
Wstawiłam delikatnie szklankę do zlewu i na palcach przemknęłam do łazienki. Gdy zamknęłam się
w środku pozwoliłam sobie na głębszy oddech. Dręczyło mnie to wszystko, ta bezsenność, ta chęć by dowiedzieć się kim jest moja matka. Odkręciłam zimną wodę i przepłukałam sobie nią twarz. Przejrzałam się lustrze, podczas gdy woda ściekała mi po szyi i dalej, za dekolt.
Miałam z natury dość bladą cerę i choć kolorek łapałam szybko nigdy nie mogłam go na dłużej zatrzymać. Rdzawe, falowane włosy były mieszanką obojga rodziców – prostych, płomiennorudych mamy i kręconych, ciemnobrązowych taty. Choć duże, szare (przez tatę nazywane srebrnymi) oczy bez wątpienia odziedziczyłam po mamie, dostałam też parę domieszek od innych członków z jej części rodziny. Szare dyski delikatnie nakrapiane były złotymi plamkami – po wujku,
i niebieskimi – po dziadku. Pod nimi widniały teraz sine półkręgi. Na długich, ciemnych rzęsach osiadły kropelki wody.
Z figurą też nie było u mnie najgorzej, wysoka i szczupła sportsmenka. Jednak nie lubiłam tych spotów co inni. Jeździectwo, fechtunek i łucznictwo to coś w czym byłam dobra, a tata dopingował mnie w każdej z tych rzeczy.
Wzdrygnęłam się. Stopy przemarzły od chłodnej podłogi, a woda zmoczyła przód koszulki. Wytarłam szybko twarz z tych resztek wody, które nie spłynęły i wyszłam z łazienki. Mimo, że byłam we własnym domu nie wiedziałam co teraz. Nie ciągnęło mnie z powrotem do swojego łóżka,
ale weszłam po schodach. Stanęłam w drzwiach sypialni taty.
Tutaj wszystko było inne, jakby urwane nie z tego świata. Ciemnozielone ściany pasowały do fototapet zajmującej jedyną wolną ścianę, za wezgłowiem łóżka. Tu też było wielkie okno z nocną panoramą. Przy ścianach stały metalowe regały wypchane książkami wszelkiego rodzaju. Od bajek, które tata czytał mi jak byłam mała do literatury fachowej.  Podłoga zasłana była stetoskopami (tata miał skłonność do gubienia ich i kupowania sobie nowych, podczas, gdy ja znajdowałam stare
w piekarniku albo pralce), na które teraz starałam się nadepnąć. Stanęłam w nogach łóżka jak duch
i przyjrzałam się mojemu ojcu. Jonathan Hopea, lekarz chirurg, Indianin – Włoch – Polak
– Amerykanin w jednym.
Tata leżał teraz, jak zwykle, zagrzebany w satynowej, szarej pościeli niczym dziecko. Włosy opadały mu na już na nie takie gładkie czoło w orzechowym kolorze. Tato, mimo swoich 40 lat na karku trzymał się całkiem dobrze, nie pił za wiele i nie palił, codziennie rano chodził na siłownię.
Nie zliczę ile razy stawałam tak i patrzyłam się na niego. Często zastanawiałam się za co mama go pokochała, i ile razy dochodziłam do tego samego wniosku. Kochała go, bo był sobą i nie próbował nikogo udawać.
Ale teraz nie przyszłam popatrzeć, chciałam zasnąć, w końcu spokojnie. Wiem, że zachowywałam się jak rozkapryszona księżniczka. Pewna byłam, że tata tak by tego nie nazwał, powiedziałby,
że to normalnym jest, że córeczka tatusia ma ochotę się czasami poprzytulać, ale w głębi duszy byłby zmartwiony.
Odsunęłam te rozważania na bok. Weszłam na łóżko starając się nie nadepnąć tacie na nogi
i uklękłam obok jego głowy. Przesunęłam mu lekko palcami po szyi, gilgotki zawsze go budziły.
Teraz też zamrugał wolno zaspanymi oczami.
– Cassie? – w jego glosie nie było zdziwienia, tylko co innego, jakby…. ulga?
Nagle poczułam się nieswojo.
– Hm, hej. Przepraszam, że cię budzę, ale nie mogłam zasnąć i pomyślałam… – wzięłam głęboki oddech – no pomyślałam, że mogłabym dzisiaj spać z tobą…?
Tata tylko uśmiechnął się sennie i odgarnął kołdrę. Wślizgnęłam się pod nią szybko i przytuliłam
do jego piersi, zimne stopy wcisnęłam mu między łydki. Objął mnie i opatulił szczelnie kołdrą.
– Dobranoc kochanie.
– Dobranoc tatusiu.
Ostatni raz ogarnęłam wzrokiem, jego twarz. Gładko ogolone policzki, lekko rozchylone usta, kurze łapki w kącikach oczu, gęste rzęsy rzucające długie cienie. Pamiętam jak w dzieciństwie tata kupował najróżniejsze kosmetyki, którymi potem bawiliśmy. Pamiętam go z wytuszowanymi rzęsami, policzkami różowymi od pudru i krwistoczerwonymi ustami, grubymi od szminki. Nigdy nie lubiłam bawić się w księżniczki czy dom, ale nie przeszkadzało mi to uwielbiać tej zabawy. Długo po tym doszłam do wniosku, że właściwie byłam w stanie pokochać wszystko byle robić to wspólnie z tatą. Zastępował mi mamę, dziadków, rodzinę.
Przycisnęłam mu głowę do barku, odetchnęłam głęboko i zamknęłam oczy.
Szybo zasnęłam, gdybym wtedy wiedziała, że widzę go wtedy po raz ostatni, przyglądałabym mu się jeszcze długo.