Destined

Dedykacja dla Nozownika7, Lexy, Lyssy i Elli  oraz Chione, Pallas Ateny, Nyx, Świerszcza i Eirene.

Patrzyłem w jej brązowe oczy z nienawiścią. Jeszcze nigdy nie czułem do nikogo tak silnego wstrętu. Nawet śnieg pokrywający puchową kołdrą kikuty drzew nie poprawiał mi humoru.  Jej jasne włosy poruszały się na wietrze. Pełne, czerwone wargi napawały przerażeniem.

Stała pośrodku pola na którym miałem ją spotkać po raz pierwszy. U jej stóp leżało około dziesięciu nowych zwłok. Okrwawione ręce, nogi i tułowie przyprawiały mnie o dreszcze. Mimo tych wszystkich aspektów podszedłem bliżej. By walczyć… Odebrać życie, które zniszczyło tak wiele istnień. Takie było moje przeznaczenie.

Kiedy zrobiłem pierwszy krok w jej stronę, jej triumfalny uśmiech nie zniknął. Przysiągłem sobie, że go zedrę. Za wszelką cenę. Wiatr przenika moje cienkie ubranie i letni płaszcz. Nie przeszkadza mi to. Żar mojego ciała jest stokroć większy od otaczającego go zimna. Nawet gdybym rozebrał się do naga- nie odczuwałbym chłodu. To właśnie jedna z zalet bycia dzieckiem Chione. Drugą jest możliwość zamrażania. Niestety, nie działa ona na odległość.

Zbliżyłem się do potwora postanawiając uśmiercić go i zamknąć w metalowej puszce, by już nigdy się nie odrodził. Kiedy wyciągnąłem z małej torby sztylet z niebiańskiego spiżu, poczułem się pewniej. Rękojeść w mojej ręce dodawała mi otuchy, której tak bardzo brakowało moim poprzednikom.

Meduza popatrzyła na mnie, ale ja nie zamieniłem się w kamień. Utraciła ona tę moc w zeszłym roku, kiedy zbuntowała się przeciwko Gai. Powiedziała, że to nudne zabijać w ten sposób herosów i bogów. Matka Ziemia zrozumiała jednak te słowa bardzo dosłownie, czego konsekwencją było pozbawienie daru. Jestem pewien, że jedna z gorgon, bardzo żałowała swojego wybryku, jednak mi tylko ułatwiało to życie. Moi przodkowie i ja byliśmy i będziemy  przeznaczeni do zabicia jej. Niestety za każdym razem musimy ponieść śmierć.

Zbliżałem się do niej szybciej. Biegłem, by zabić, zniszczyć, unicestwić. Podbiegłem do niej, a wtedy to się stało. Potknąłem się na lodzie. Na szczęście moja moc dalej działała. Przemieniłem się w kruka, i chciałem wydłubać Meduzie oczy.

– Nic mi nie zrobisz, żałosny herosku!- Powiedziała złośliwym tonem, uśmiechając się słodko, co wyglądało najmniej dziwnie.- Teraz, kiedy Gaja się przebudziła, będę żyć wiecznie. I nikt, a na pewno nie ty, tego nie powstrzymasz.

– Czyżby?- Zapytałem w myślach.

Zapikowałem w dół prosto na nią. Wydłubałem jej jedno oko. Wtedy ona sobie je włożyła, jakby nic się nie stało.

Przemieniłem się w człowieka. Moc przypłynęła od miecza. Nagle zapragnąłem walczyć. Miotałem wściekle bronią, próbując wyrządzić szkody w ciele potwora. Byłem zły, bo wiedziałem, że powinienem już dawno skończyć.

W końcu po dwudziestu minutach strasznie męczącej walki, ona podskoczyła, a ja wbiłem jej sztylet w serce. Ponieważ podskoczyła, nie miała styczności z ziemią, więc rozpadła się w pył. Moją pierwszą reakcją było zdziwienie. Jakim cudem ja przeżyłem? Przecież to było moje przeznaczenie: MIAŁEM umrzeć. Następna była ulga, ponieważ od tego momentu, moje życiw niebyło zaplanowane.

Wziąłem pudełko i szybko zmiotłem cały gorgoni proszek. Szybko zamknąłem i postanowiłem wrócić do Obozu Herosów.

Podniosłem garstkę śniegu, a potem narysowałem prostokąt. Przede mną natychmiast otworzył się portal do mojego domu, w Obozie Herosów. Przeszedłem przez niego, czując delikatne wibrowanie. Białe światło masowało moją skórę, nadając jej śnieżny poblask.

Kiedy nagle pojawiłem się z nikąd w Wielkim Domu, Chejron prawie krzyknął ze strachu. Prędko znalazłem drzwi, otworzyłem je i odetchnąłem zimowym powietrzem. Gdy wpadłem w poślizg z górki, nie zauważyłem, że upuściłem pudełko. Duch gorgony je opuścił. Podczas upadku upuściłem miecz, który Meduza podniosła. Podniosła go i zabiła mnie, wbijając mi go w serce, jak ja uprzednio jej.

Opowiedziałem wam moją historię.

Chcę tylko powiedzieć, że umarłem z jednego powodu.

Takie było moje przeznaczenie.

Mam nadzieję, że się podobało.

Pozdrawiam,

Annabeth1999.