Dark Paradise (2)

OD AUTORKI: TEN ROZDZIAŁ JEST GORSZY NIŻ INNE, JESTEM TEGO ŚWIADOMA. ALE OBY TEŻ SIĘ PODOBAŁ. WYSYŁAM GO Z INNEJ POCZTY
Z NADZIEJĄ, ŻE TO COŚ POMOŻE W SPRAWIE ZNAKÓW ZAPYTANIA. TO CHYBA WSZYSTKO. MIŁEGO CZYTANIA 😉
OH. ZAPOMNIAŁABYM. DEDYK DLA FARBENA, NEMEZIS, DELFII.

Siedzę na łóżku z tym głupim adresem w rękach i nie wiem co robić.
Spiżowy sztylet leży zawinięty w chustkę pod moją poduszką.
Nie zależy mi na tym, żeby był w jakimś tajnym ukryciu.
W sumie, jeśli o mnie chodzi, to niech go cholera weźmie.

Może mi tam pomogą? – myślę, wpatrując się w litery.
Jasne, może jeszcze zanieś modły na Olimp? – odpowiada głos z tyłu mojej głowy.
Racja. Nie potrzebuję ich pomocy.
Mam Sforę.
Usłyszałam szelest i obejrzałam się przez ramię.
Stanley przewrócił się z boku na bok, więc teraz widziałam jego twarz.
Anioł.
Chciałabym się nim chwalić. Słyszeć piski innych dziewcząt, widzących jak mnie całuje. Żeby mi zazdrościły.
Chciałabym obronić go przed uzależnieniem. On nie może wpaść.
Może… może mogłabym coś zrobić?
W ciągu kilku sekund, plan po prostu sam się stworzył.
Wybiegłam z pokoju.

-Po co Ci to? – pyta Lacy.
-Muszę się czegoś dowiedzieć. – odpowiadam, kartkując książkę.
-A czego dokładnie szukasz? – powiedziała, odwracając wzrok od lustra, na które właśnie spojrzałam.
Byłam aż zadziwiona tym, co widziałam. Bo.. moje oczy całe się świeciły.
Tak niesamowicie świeciły, że nie mogłam oderwać wzroku.
-Mitu o tym kolesiu, który czymś się zasłużył i stał się bogiem.
-Kojarzę, kojarzę. A po co Ci ten mit?
Sedno sprawy.
-On nie może wpaść w nałóg. Może jak się czymś zasłuży, to zrobią z niego boga i tak jak u mnie, narkotyki nie będą działały uzależniająco? – powiedziałam i czułam moc w moim głosie. Wierzyłam w to.
-Okeeej. – odpowiedziała Lacy i po prostu wyszła, jak to ona.

Czym można się zasłużyć, żeby zostać bogiem na Olimpie?
Od dwóch dni to durne pytanie wierci mi dziurę w mózgu. Już nawet przestałam brać, żeby jaśniej myśleć. Stanley się cieszy, widzi dla mnie przyszłość.
A co z nim?
Zamknęłam oczy i potarłam skronie. Za dużo myślenia, za mało odlotu.
Wstałam z łóżka i coś zakuło mnie w udo. Sięgnęłam do kieszeni i znalazłam karteczkę.
Zdziwiona, rozwinęłam papierek.
„Sara Lanley.
Proszę, przyjedź. – Obóz Herosów, Long Island, NY.”

Boże. Nie wiem co jest z tym liścikiem, ale nawet jeśli go spalę – wraca do mnie po dniu w najmniej oczekiwanym miejscu i czasie.
Chyba jest zaklęty.
Co jeśli oni wiedzą co robić, by zrobili Cię bogiem?
To serio irytująca myśl.

-Drużyna! – wołam wszystkich ze Sfory, wchodząc do salonu i siadając z mapą przy dużym stole.
Po kilku minutach wszyscy już siedzieli naokoło, z lekko zdziwionymi minami. Nigdy tak naprawdę nie widzieli mnie z mapą.
Patrzę na Tripa i Mansona i wybucham śmiechem. Oboje mają bluzki „Jestem z idiotą” ze strzałkami na siebie nawzajem.

Lacy rzuca zaciekawione spojrzenie na mapę, a potem na mnie. Poznała adres. Long Island.
Jesteś pewna? – pyta bezgłośnie.
A mam inne wyjście? – odpowiadam.
Próbuję się uśmiechnąć szczęśliwie, i o dziwo, udaje mi się.
Biorę Stanley’ a za rękę i wiem, że to nie może się nie udać. Uśmiecha się do mnie, a rozkoszne ciepło rozlewa się po moim ciele.
Jeśli będę z nim, wszystko się uda.
Wdycham zimne powietrze i rzucam niby od niechcenia:
-Co wy na odwiedzenie starego, dobrego Long Island?

CDN.