Skyfall

Moi drodzy. Postanowiłam napisać tą jednoczęściówkę, bo dostałam [co u mnie występuje teraz rzadko] weny. Opko nie ma wspólnego absolutnie NIC prócz tytułu z nową częścią Bonda. Więc tak: dzieje się to, po Znaku Ateny, gdy rzymianie idą zaatakować Obóz Herosów. Dedyka dla Annabeth1999 i jej młodszego brata, Malcolma2002.

Chione

This is the end.
Hold your breath and count to ten.
Feel the Earth move and then.
Hear my heart burst again.

(To już koniec.
Wstrzymaj oddech i policz do dziesięciu.
Poczuj jak ziemia osuwa się spod nóg.
A potem słuchaj jak znów pęka mi serce!)

Adele – Skyfall

– Jak masz na imię?

– Nie wiem.

– Ile masz lat?

– Nie wiem.

– Gdzie jest Twój dom?

– W Obozie Jupiter.

– Skąd tu przyszłaś?

– Z Rzymu.

– Jesteś morderczynią?

– Tak.

– Nienawidzisz greckich herosów?

– Tak.

– Kim jest Twoja matka?

– To Bellona.

Stali tu, nad nią. Zadawali te męczące pytania. Idioci. Nie powiedziała o sobie nic, prócz tego, co wiedzieli już wcześniej. I tak nie pamiętała reszty. Jej umysł zarejestrował tylko spadające niebo. Tyle. Nic więcej. Ani jednego cienia innych wspomnień. Prócz tych kilku, które były wyryte w jej pamięci.

Rzym.

Obóz Jupiter.

Bellona.

Nienawiść do greków.

Bycie morderczynią.

Nic innego.

Żaden ślad, po czymkolwiek. A teraz ja złapali. Po tym, jak zabiła dwadzieścia tysięcy śmiertelników i trzystu-dwudziestu, zarówno greckich, jak i italijskich herosów. To jej wytknięto. Nie było pewna, czy to prawda czy fałsz. Poprawne na pewno było stwierdzenie, iż jest chora psychicznie. I że przeżyła „skyfall”. Niebo się zwaliło. Spadło na nią. Ona przeżyła. Lecz najpierw uczyniła coś innego. Przewróciła Atlasa, podtrzymującego gwiazdy, planety, całą tę błękitną przestrzeń… Ale w przeciwieństwie do niego, dziewczyna nie usiłowała złapać tego w ostatnim momencie. Po prostu patrzyła… Stała z rozszerzonymi źrenicami, nie mogąc uwierzyć temu co widzi – spadał na nią Wszechświat. A później się obudziła.

Zamrugała powiekami. Przed nią stała porucznik La Rue, usiłując zajrzeć jej w oczy.

– Pytam ostatni raz! Kim Ty do cholery jesteś?! Dlaczego doprowadziłaś do śmierci, TYLU niewinnych osób???

– Jestem nikim. – Odparła z chytrym uśmiechem.

Zadała sobie w głowie pytanie, które od dawna ją nurtowało: dlaczego ona właściwie zrzuciła ten nieboskłon? Mimo iż wysilała swą pamięć, nie mogła tego dociec. Ktoś jej kazał? Czy zrobiła to z czystej nienawiści do wszystkich?  Nie wiedziała.

Nagle poczuła na siebie złość. Przecież zabiła kompanów. I ludzi… którzy nic jej nie zrobili. Decyzja dziewczyny była szybka.

Udając, że chce szepnąć coś porucznik La Rue na ucho, nachyliła się w jej stronę i… wyszarpnęła sztylet blondynki z pochwy. Jeszcze przez sekundę cieszyła się życiem. A później… Wbiła sobie ostrze w serce.

Taki był koniec córki Bellony – własne sumienie, ją wykończyło.

Dopiero teraz dostrzegłam, jaki ten pomysł był niedopracowany. Ale już trudno. Może się wam spodoba. Ach. I jeszcze jedno: nie zabijcie mnie za błędy interpunkcyjne, proszę.

Buziaczki

Chione