Potwór?

Q*@&>%! To się robi denerwujące! Prawie nikt nie komentuje moich opowiadań… To chociaż tą króciutką jednoczęściówkę oceńcie!   

Herosi myślą, że wiedzą wszystko o potworach.

Potwory to przerażające, krwiożercze bestie, które tylko czyhają, by się ich pozbyć. To bezduszne, bezmyślne sługi Kronosa, Gai i tym podobnych. Maszkary, marzące tylko o tym, by pozabijać więcej półbogów.

A więc oto się mylą.

Mam duszę.

I uczucia.

Nie pałam do nich żądzą mordu.

Potrafię myśleć, kochać, tęsknić.

Odczuwać ból.

Ból złamanego serca.

Serca złamanego przez jednego z nich.

Kochałam go. Prawdziwą, niemożliwą, pełną cierpienia miłością.

Byłam przy nim szczęśliwa.

Dopóki mu nie powiedziałam.

‘Jestem córką Echidny’.

Dopóki nie pokazałam mu swojego wężowego ogona, dokładnie ukrytego za moimi plecami.

Miałam do niego stanowczo za dużo zaufania.

Nienawidzę go za to.

Nie potrafię go nienawidzić.

To siebie nienawidzę.

Patrzyłam, jak na jego twarzy pojawia się niedowierzanie, jak czułość w oczach przeistacza się w złość, jak jego uśmiech blednie, zastąpiony grymasem nienawiści.

Słyszałam jego głos:

‘Jesteś potworem. Jesteś strasznym monstrum…’

Starałam się bronić, wyjaśnić mu…

‘Nic nie rozumiesz! Posłuchaj mnie…’.

‘Rozumiem aż nazbyt wiele. Nie dam się zabić. Straże! Wróg przy granicy obozu!’ – mówiąc to, wyciągnął z pochwy swój spiżowy miecz. Łzy cisnęły mi się do oczu, gdy ujrzałam na jego twarzy odrazę i wściekłość.

Płakałam, gdy wartownicy wywlekli mnie z naszej polanki, polanki, na której codziennie się spotykaliśmy, w tajemnicy przed całym światem.

Nie broniłam się, gdy rzucili mnie na trawę.

Nie poruszyłam się, gdy jeden z nich wbił miecz w moje serce.

Moje istnienie nie miało sensu.

Nie zdążyłam nawet poczuć bólu.

Moje ciało rozpłynęło się w złoty pył, prawie natychmiast rozwiany przez wiatr, porwany wysoko w powietrze, by ozdobić chmury niczym brokat.

A moja dusza wróciła do Podziemi.

Zostanę tam na zawsze.

Nie mam po co wracać.

Nie mam szans na normalne, bezbolesne życie.

Dlaczego?

Bo dla półbogów potwór zawsze pozostanie wrogiem.