Potomek Ognia (1)

Dedykacje dla Mari M.C. z podziękowaniem za jej wspaniałe jednoczęściowe opowiadania!

Ponadto, bo wam to dawkować (xD) chciałabym zwrócić uwagę, że mimo, że to są wnukowie i wnuczki to technologia jest ta. Po prostu zastąpcie sobie to następstwo czasu ^^  No i jeszcze, wiem, że to różni się od prologu, ale postaram się to zmienić w następnych częściach.

Od domu do najbliższego przystanku dzieliło mnie 20 minut drogi. Odpoczywam nim czekając na autobus. Słowa dziadka były jedną wielką zagadką do ułożenia. Raz mówił coś o truskawkach, raz o tym obozie, a raz o tym, że to za miastem. Co gorsza nic nie było spójne. To były tylko słowa. Które jeszcze bardziej dawały mi do zrozumienia, że to będzie koniec.

Wsiadam do pierwszego lepszego jadącego za miasto. Zajmuję miejsce na samym końcu. Mogę tam obserwować cały autobus. Wyciągam czekoladę i ułamuję sobie dwa kawałki po czym rozkoszuję się jej śmietankowo czekoladowym smakiem. W końcu autobus podjeżdża na swój ostatni przystanek na którym wysiadam tylko ja.

Mimo, że czeka mnie długo droga nie marudzę. Lubię wycieczki piesze. Szczególnie idąc opuszczoną drogą w lesie. Ale idę dalej byle dotrzeć do tego miejsca.

Jednak okazuje się, że potwór to nie była ostatnia interesująca rzecz. Zatrzymuje się obok mnie samochód. Dość stary i zniszczony. Otwiera się okno i widzę kierowcę.

-Podwieźć gdzieś panienkę?-pyta mężczyzna.

Ma on jasną karnację i brązowe oczy. Hip hopowej czapki wyłaniają się gęste, jasnobrązowe włosy.

-Dziękuję za propozycję, ale dojdę sama- mówię i idę dalej.

Samochód jednak powoli rusza za mną. Udaję, że nie widzę tego lecz moje dłonie stają się zimne i zaczynają się trząść.

-Jesteś pewna. Jadę do tego samego miejsca

-Nie jestem pewna

Jednak nagle auto zatrzymuje się i słyszę otwierające się drzwi. Odwracam się by spojrzeć co się dzieje i uciekam w las. Mężczyzna bardzo dziwnie idzie. Mimo, że skupiam się na oddychaniu słyszę charakterystyczne uderzenia kopyt w beton, a następnie w ściółkę leśną. Staję za jakimś drzewem i zaczynam grzebać w pasie. Modlę się o coś przydatnego, np. nóż. Ku mojemu zaskoczeniu wyjmuję dość sporawy scyzoryk. Wychodzę zza drzewa. Stając w rozkroku, wyciągam ręce ze scyzorykiem. Widać jak się trzęsę. Mężczyzna uderza się otwartą dłonią w twarz (tzw. Face palm) i jęczy.

-Dlaczego mnie się to zawsze zdarza?!

W tym momencie mogę zwrócić uwagę, że jego stopy.. To nie stopy! To kopytka!

Mężczyzna wyciąga nagle coś z kieszeni i zaczyna w to dmuchać. Oplatają mnie grube i potężne pnącza. Zaczynam się dusić, a on podchodzi do mnie.

-Nie martw się. Potem będzie już tylko lepiej.

Nie mam pojęcia o czym on mówi.

Nagle urywa mi się film…