Na zawsze…

Na zawsze…

Dla Adminki, Mili, Chione, Pallas, Eirene i Thaliabeth Ultor.

Cmentarz.

Siedzę i patrzę na nią już od dziesięciu minut.

Skuliła się na ławeczce przed grobem, roniąc ogromne łzy.

Sprawiała wrażenie jakby myślała o osobie pochowanej w mogile.

Chciałem do niej podejść i ją pocieszyć, ale przecież nie mogłem.

Mnie na tym świecie już nie było, ja po prostu byłem widmem. Duchem. Umarłym.

Chciałem wiedzieć co dzieje się w jej głowie. Chociaż nie mogę tego robić, wniknąłem w jej umysł.

Pierwsze co zobaczyłem to mętlik. Tak, to chyba dobre określenie.

***

Kiedy przyszłam na grób od  razu wyczułam jego obecność. Był tu. Patrzyłam na miejsce, w którym pośmiertnie go zakopali. Wcale nie oddawało mu ono czci.

Wtedy, chociaż wcale tego nie chciałam cofnęłam się pamięcią do tego dnia.

Ja i Dan wyruszyliśmy właśnie na misję.

Ogarniało nas ogromne szczęście, bo Chejron wysłał tylko naszą dwójkę, bez trzeciego towarzysza. Z drugiej strony misja była bardzo prosta.

Musieliśmy tylko wykraść jabłko z Ogrodu Hesperyd. Dla nas zadanie stanowiło łatwe. Córka Nyks i Syn Hermesa. Najdoskonalsza para w obozie. Najlepiej walczący herosi, zaraz po wielkiej siódemce. Lubiani przez wszystkich. Wysłani na misję. Po krótce: każdy marzył o byciu jednym z nich.

Kiedy dotarliśmy do San Francisco, postanowiliśmy rozbić bazę nad Zatoką Hoovera, tuż pod Golden Gate i urządzić sobie w zachodzącym słońcu romantyczny piknik.

Właśnie się całowaliśmy, gdy nagle usłyszeliśmy huk.

Tuż obok nas stanął Minotaur, który właśnie rozpędzał się z zamiarem trafienia nas rogami. Jednak ja wyciągnęłam miecz z pochwy za wolno. Dan krzyknął uciekaj, a ja obracając się zobaczyłam tylko jak mój chłopak walczy z potworem. Niestety, przeciwnik był szybszy. Siłą rozpędu chłopak wpadł do wody, tak mocno ranny, że nie było już dla niego ratunku…

Poczułam jak moje serce staje. Zmroziło mnie. I odpłynęłam w ciemność.

***

Kiedy jeszcze raz zobaczyłem sceny z mojej śmierci w głowie Samanthy, zachciało mi się płakać. Nie wiedziałem, że ona widziała to tak strasznie.

Poklepałem ją po policzku. Ocknęła się.

– Kochanie, to ja Twój Dan. Przyszedłem, aby się z tobą pożegnać. – Powiedziałem, a ona zalała się łzami.- Mam jeszcze tylko minutę, więc chcę Ci tylko powiedzieć: Kocham Cię… Tylko wybacz mi moją śmierć, proszę, inaczej będę tylko cierpiał.

– Wybaczam Ci i… ja też Cię kocham. Nawet nie wiesz jak bardzo. Ponad życie… – stwierdziła z ponurym uśmiechem, a ja dodałem

– Ponad życie…

KONIEC

Od razu informuję, że to jednoczęściówka, więc przepraszam, za jakiekolwiek błędy i mam nadzieję że się spodoba. Sorry, za to że taka dołująca.