Moje łzy i krew Annabeth (5)

Namieszałam co/ Rozdział hautyczny, trochę „romantyczny” no i ogólnie najlepiej to wy ocenicie… 😀

Z dedykacją dla Chione, Nyx, Arachne.

Biegnę.

Omijam przeszkody.

Wokół mnie wzbierają się kropelki wody.

Dopadam cyklopa i wbijam mu miecz w stopę.

Jest ślepy.

Nie widzi mnie. Lecz słyszy.

Walczę, bronię się, atakuję.

Nie pozwalam na nawet jeden moment przewagi przeciwnika.

W myślach mam obraz Tyche. Takiej pięknej, w gotyckiej sukni. Kobieta mych marzeń.

Wiem, że kiedyś był ktoś inny.

Nie pamiętam jej imienia, jej wyglądu, smaku  jej ust.

Miejsce w moim umyśle zajmuje bogini losu.

Królowa mych snów.

To dla niej walczę i wykonuję pierwszą misję.

Zabijam Polifema.

Nie zastanawia mnie co jej zrobił. Po prostu jest na mym celowniku.

Wspinam się po jego plecach jak po drabinie. Staję na jego ramionach i wbijam miecz w jego kark.

Nie broni się. Tylko upada. Oddycha lecz ciężko i ospale.

– Zabity przez księcia ? szepcze po czym umiera.

A mnie porywa fala. Czuję tysiąc pragnień na raz. Ból w mej klatce piersiowej zamyka mój umysł.

Ktoś całuje mnie namiętnie. Oddaję pocałunek i otwieram oczy.

Tyche klęczy obok mnie i delikatnie głaszczę mnie po ramieniu. Uśmiecha się i właśnie ten uśmiech daje mi motywację.

Chcę działać dalej. Zasłużyć na następny pocałunek…

W uszach dźwięczy mi czyiś głos.

Percy… To nie ta droga.

Bogini też to słyszy więc całuje mnie znowu. Aż zapominam.

O głosie, o bólu, o dobroci.

Zamiast tego czuję pragnienie jej. Brutalność i żądzę mordu.

To jej uczucia. Nie moje.

Lecz nie mogę ich oddalić. Jestem pod niewolą.

– A teraz Perseuszu zabijesz trzy osoby dobrze…? ? uśmiecha się i trzepocze rzęsami.

Kiwam głową na znak zgody.

– Annabeth Chase, Thalię Grace i Nico Di Angelo?