Moje łzy i krew Annabeth (4)

Wow już czwarty rozdział 😀 z dedykacją dla Zce199212, Annabeth1999, Niewidzialnej22, Lyssy i Cllarissy 😀

Krótkie za co baardzo przepraszam Jejku włączyłam do tego rozdziału kilka nowych wątków więc może się wam spodoba …

Jako gołębie, miłością wabione,

Na wyprężonym skrzydle, jedną parte

Chęcią, w lubego gniazda lecą stronę.

Chowam się za drzewami, cicho drżąc.  Opanowując złość i zdenerwowanie po sennej wizji. Powracają powoli do mnie te pytanie, bez odpowiedzi.

Słyszę krzyk i upadek Grovera, lecz nic nie jestem w stanie zrobić. Tylko stać.

Czuję, że mały Ja opiera się o drzewo przy którym stoję. Wiem, że nie mogę się odkryć. To może spowodować zmianę w teraźniejszości a na to nie mogę pozwolić, jednak gdy wiem, że to jest ten moment podrywam się i pcham lekko małego mnie. Ten od razu rzuca się na minotaura i po krótkiej walce mieczem pokonuje go zostawiając tylko róg.

Młodszy Ja mdleje.

A ja znów uciekam. Czując samotność, jakiej jeszcze nigdy nie doznałem. Nie mam domu, przyjaciół, ani… bogów?

Moje usta szepczą jedno imię które może mi pomóc.

Tyche ? bogini losu.

I wypoczęte oczy tocząc kołem,

Wyprostowany, patrzałem po stronie,

Aby rozpoznać miejsce, gdzie stanąłem.

I nagle znajduję się w Sali. Pięknej, o stylu staro gotyckim. Mocno zdobionej, co daje jej poczucie piękna. Rozglądam się z szeroko otwartymi ustami zapominając o życiu po za nią. W pewnym momencie zauważam dziewczynę stojącą naprzeciw mnie. Jest może o rok młodsza ode mnie. Jej długie ciemne i falujące włosy upięte są w mocnego koka. Ma na sobie suknią. Czarną pełną koronek i fal. Na nogach ma ciężki ciemne obcasy i dziurawe, lecz urocze rajstopy. Makijaż ma mocny i wyrazisty podkreślający kolor jej niebieskich oczu. Jedynej wesołej rzeczy w jej ponurym wyglądzie. Kobieta kiwa palcem wołając mnie do siebie.

Więc idę bez zastanowienia do Tyche kłaniając się i kładąc prawą dłoń na sercu. Wiem, że to właściwy gest i może uratować mi życie.

– Czekałam na ciebie Perseuszu ? mówi zadziwiająco delikatnym, hipnotyzującym i kobiecym głosem – czy naprawdę tak długo zajęło ci zrozumienie, że to mnie najbardziej potrzebujesz.

Stoję bojąc się wykonać jakikolwiek ruch.

– Nie wiem, Pani ? odpowiadam w końcu.

Ona tylko stoi i przygląda się mi.

Swoimi pięknymi oczami sprawdza moją duszę.

Czy aby na pewno jestem godzien służenia jej?

– Chcesz uratować Annabeth tak? ? pyta nie podnosząc ze mnie wzroku.

Kiwam lekko głową na potwierdzenie.

Niczego innego nie pragnę.

– Więc musisz mi służyć Perseuszu. Robić to co ci każe. Żadnych ?ale? nigdy nie chcę słyszeć rozumiesz?

Potwierdzam.

Jestem całkowicie pewny, że robię dobrze.

Tyche dotyka  mojej skroni i szepcze słowa po grecku. Nie rozumiem ich jednak.

A w tedy staję się kimś innym. Dojrzałym wojownikiem w szkarłatnej zbroi. Mężnym i odważnym. Z włosami padającymi mi na twarz i przenikliwym uśmiechem.

I już wiem, że coś jest nie tak.

Ze coś poszło nie z planem.

A bogini tylko się śmieją i mówi:

– Myślałeś, że jestem inna od mojej szalonej rodzinki. A więc powiem ci coś ? pochyla się i szepcze wprost do mojego ucha ? Myliłeś się… – Zaczynam się wyrywać lecz ona przyciąga mnie jeszcze mocniej szepcząc tuż przy moich ustach ? zgodziłeś się mi służyć więc będziesz to robił. Nikt nie powiedział, że w dobrej sprawie. A teraz idź na swoją pierwszą misję.

Po czym składa na moich ustach delikatny a jednak mocny pocałunek. Wiem że robię źle lecz chcę od niej więcej. Tym intymnym gestem zwróciła moją uwagę. Więc kiedy chce się odsunąć, ja ją przyciągam i całuję znowu. Lecz wyrywa mi się.

– Nie teraz Perseuszu… Na to, także przyjdzie czas… ? mówi uśmiechając się do mnie, co sprawia, że już całkowicie zapominam o Annabeth.

Jednak znowu się przemieszczam. Teraz znajduję się na prześlicznej wyspie. A w oddali widzę cyklopa.

Polifema.

Wyjmuję miecz, a w mojej głowie ukazuje się plan.

Chcę go zabić.

Nie dla Annabeth.

Dla mojej ukochanej.

Tyche.

ˇ         Cytaty z: Dante Alighieri, Piekło, Pieśń III