Kim jestem?

Taka dramatyczna jednoczęściówka… Wiem, strasznie krótka. Jakoś tak wyszło… Dedykacja dla Chione z wielkimi przeprosinami za niemożliwie długie odpisywanie na maile. Przepraszam…

Wspinam się powoli na Wzgórze Herosów. Nie muszę się śpieszyć, jestem wolna, potwory mnie nie atakują. One mnie podziwiają, szanują, a wręcz lubią. W śród nich się wychowałam, ale nie jestem jednym z nich! Nie! Wmawiam sobie w duchu. Mam już dość, nienawidzę swojego życia… Przepełnionego okrucieństwem serca. Teraz z tym skończę, obiecuję sobie i przekraczam granicę obozu. Patrzę na nich, na te proste, nieświadome dzieciaki. Czy one w ogóle nie myślą? Zazdroszczę im tego. Staję się jednym z nich, ale tylko powierzchownie. Do wojny z Gają jeszcze zostało trochę czasu, znam jej plany. W końcu to moja matka. Ale starcie z Rzymianami się zbliża, a ja cały czas nie wiem kim jestem. Nawet nie zauważam kiedy wyparowywuje ze mnie okrucieństwo. Kiedyś go nienawidziłam, teraz jego brak sprawia mi ból i sieje opustoszenie. Jestem rozdarta. Kiedy staje do walki ramie w ramie z grekami wyobrażam sobie: Jak to jest być potworem? Nie jest mi trudno uzmysłowić sobie, jak beznadziejnie . Sama nim jestem. Zawsze tępione, od początku spisane na straty, będące tymi złymi. Nawet herosi, niby tak buntujący się przed bogami, nie widzą tego. Już zdecydowałam kim jestem. W półgodziny, robie to co niemożliwe. Roznoszę w pył dwa wojska, mszczę się za wszystkie potwory, którym oni sprawili ból. Kiedy już wszyscy są martwi, widzę jaka byłam ślepa. To ziarnko okrucieństwa nigdy tak naprawdę nie znikło, ono nadal tam było, jest i zawsze będzie. Słyszę krzyk. Straszny, przerywany dławieniem się krzyk rozpaczy. Uświadamiam sobie, że to ja krzyczę. Nie starcza mi sił. Zamykam oczy. Umieram, a wraz ze mną ziarenko okrucieństwa. Umieram i nadal nie wiem kim jestem.

A ty? Kim jesteś?

Dziękuję za uwagę. Mam nadzieję, że nie jest to totalna klapa 😀