Historia wodnych esemesów (Prolog)

– Czego mam nie robić? Przecież to było dobre. – odpowiedział Posejdon

– Dobre. Hahahahahahaha, to coś nazywasz dobre chyba sobie kpisz ze mnie. – zaśmiał się szyderczo Atena/
– Jeśli masz lepszy ,,plan” i lepiej się znasz na wodzie, to proszę bardzo, sama wszystko zaplanuj Nieomylna Pani! Zobaczmy jak sobie poradzisz! – odpowiedział trochę urażony pan mórz
– Och więc tak, powiedziałam ci wprost prawdę to od razu urażam twoja dumę? Uważaj, bo zaraz rozsadzisz pomieszczenie swoim rozdętym ego. Tak więc rezygnujesz przez moja jedną trafną uwagę? To do ciebie podobne… Posejdonie – powiedziała zażenowana.
Po tych słowach patrzyli sobie prosto w oczy w ciszy. w końcu po mniej więcej minucie milczenia, Posejdon odpowiedział opanowanym tonem:
– Uwielbiam jak się złościsz. twoje policzki zawsze przybierają wtedy taką uroczą, różową barwę. Ocean nigdy jeszcze takiej nie przybrał.
– Och… naprawdę? – powiedziała urzeczona Atena
– Naprawdę. – uśmiechnął się Posejdon – I dobrze bo kto by chciał taki buraczany ocean. – wybuchnął śmiechem.
–  I z czego rżysz? Twoje tanie tekściki przestały być śmieszne juz w drugim tysiącleciu. Nie działa to na mnie. – powiedziała z przekąsem
– Zapomniałaś dodać „już”.
– Czemu „już”?
– Powinnaś powiedzieć: „ już to na mnie nie działa”. Kiedyś działało, nie pamiętasz? – zapytał
Atena zrobiła się cała czerwona.
– Nie wspominaj tego nigdy więcej, rozumiesz!!!!??? – wykrzyczała
– Uuuu widzę że na dzisiaj wystarczająco cię zdenerwowałem moja droga. – uśmiechnął się do niej i zbliżył swoją twarz do jej tak ze dzieliło ich może pięć centymetrów. – Lecz jeszcze cię ostudzę – przywołał wodę i wylał ją na Atenę
– AAAAAAAAAAA!!!!!!!!! TY CHOLERA KUPO WIELORYBIEGO ŁAJNA, TY WODOROŚCIE ZAKICHANY, TY SZUMOWINO, NIECH JA CIE TYLKO DORWĘ!!! – wrzeszczała, aż cały Olimp się trząsł. Nagle potężny powiew wiatru sprawił, że Posejdon ledwie się utrzymał na nogach, ale żeby złapać równowagę musiał się cofnąć parę kroków. Atena szybko wyschła i wpatrywała się w Posejdona oczami pełnymi nieskrywanej nienawiści. nagle władca mórz został oblany krwią, zakrztusił się i zaczął kaszleć.

Bóg wyraźnie przerażony swym rybackim strojem umazanym krwią jakiś poległych wojowników bez słowa zamienił się w złoty pył i zniknął z Olimpu. , i wtedy Atena zauważyła mnie. Przestała wymachiwać pięściami i powiedziała spokojnym głosem.

– O witaj Hestio – uśmiechnęła się łagodnie
– Ateno – wstałam lekko pochylając głowę na znak szacunku dla bogini mądrości.
– Prosiłam cię żebyś tego nie robiła – powiedziała patrząc na mnie swoimi pięknymi szarymi oczami.
– Wiem, wybacz – uśmiechnęłam się
– Widziałaś to wszystko? – zapytała

– Tak, było dosyć śmieszne jak dla kogoś kto patrzy z boku – zaśmiałam się
– No tak. Mam do ciebie prośbę, nie wspominaj o tym nikomu i tak już wszyscy mają po wyżej uszu tych naszych kłótni.
– Oczywiście, nie ma problemu.
I odeszła. Jak zawsze ehh cali oni, Posejdon i Atena wiecznie kłócąca dwójka bogów,

nie ma dnia bez sprzeczki, nawet takiej malusieńkiej. Jakby bardzo chcieli to by na siebie nie wpadali i się nie kłócili, ale pewnie ich do siebie ciągnie. Jesteście ciekawi dlaczego??
Na pewno nie nienawiść która jest niby spowodowana tym patronatem Aten, o nieeee, to ma zarodek gdzie indziej. Przekonałam się o tym dzisiaj słuchając ich kłótni.

Może nie uwierzycie ale się kiedyś lubili baa, chyba nawet przyjaźnili, albo coś więcej. Niewiarygodne co nie? Jak to w ogóle możliwe i co się stało że się teraz nienawidzą i czy w ogóle tak jest, a może czują do siebie coś więcej, ale baaardzo dobrze to ukrywają przed innymi bogami.