Bliźniaczki (4)

Po tym rozdziale chyba będzie mała przerwa, ponieważ, wyjeżdżam do Krakowa. Ale na razie mam nadzieję, że wszystkim się spodoba. Sprawy wreszcie nabierają obrotu a przynajmniej mam taką nadzieję. w tym rozdziale narratorem jest tylko Miranda, więc jeżeli ktoś woli jak opowiada Jane niech napisze to postaram dodać więcej jej przeżyć

Dedykuję to wszystkim, którzy skomentują. Pozdrawiam, Annabeth24

 

Rachel pomogła mi wstać.

-Chcesz powiedzieć o tym Chejronowi?

-Nie, ty to zrób. Ja pójdę do domku.

-Dobrze. Mirando, pamiętaj tylko o jednym- przepowiednie często są wieloznaczne. Nie możesz tego brać zbyt dosłownie.

Pokiwałam głową i podreptałam do domku Hermesa. Po drodze wpadłam na jednego z synów Apolla- Martin. Całkiem fajny chłopak, tylko niezbyt cierpliwy. Biegł na arenę, gdzie podobno właśnie wrócił jeden z jego braci. Ten o którym mówił Chejron przy śniadaniu. Wrócił wcześniej i teraz siedział na arenie i relacjonował swoje przygody.

-Idziesz ze mną?- spytał.

-Nie, muszę iść na trening szermierki.

-Ten dla wybranych… Rozumiem- odparł.

-Jakich wybranych. Po prostu Percy i jeszcze kilku lepszych wojowników będą trenować mnie i Jane.

-Wiem, wiem. Okej, ja muszę iść- rodzeństwo czeka.- Uśmiechnął się i pobiegł na arenę.

 

-Percy! Przestań!- krzyknęłam siedząc mokra w strumyku. Trening zaczął się w lesie, dwie godziny temu a Syn Posejdona tysiąc pokonał w walce na miecze, przytopił mnie już osiemnaście razy i  wystrzelił na fontannie z wody pięć razy. I o dziwo nic sobie nie połamałam

-Nie marudź. Nieźle ci idzie. Jak na pierwszy trening wręcz cudnie.

-Acha. Jasne. Nigdy nie nauczę się walczyć i zginę od razu jak ktoś mnie zaatakuje.

-Nie. Masz potencjał. I jesteś wytrwała. Jane też tak wytrenowałem. No, prawie, ponieważ chyba się obraziła jak wodą odepchnąłem ją na  koronę drzewa. Jej też szło dobrze. Macie geny Ateny, bogini sprawiedliwej wojny.

-Jane też wylądowała na drzewie?

-Owszem. Tylko jedną cechą różnicie się podczas walki. Obydwie walczycie rozważnie i sprytnie ale Jane przelewa w nią jakby nienawiść i złość…

-Świetnie. Ćwiczmy dalej.

Percy podniósł mój miecz, który wypadł mi z ręki.

-Tak samo ambitne i wytrwałe- mruknął do siebie i poczekał aż wyjdę z wody. Po czym znów zaatakował. Spróbowałam się uchylić ale nie zdążyłam. Na ramieniu poczułam, że coś mnie piecze. Spróbowałam uderzyć Percy’ego w nogę ale odpił moje uderzenie.

Dasz radę. Mniej porywczo a bardziej opanowanie. Przemyśl to co robisz. Myślałam, broniąc się przed uderzeniami Percy’ego. ADHD też się przyda.

Wtedy, dość mało opanowanie skoczyłam do przodu i wycelowałam w udo przeciwnika. Kiedy ten, spróbował zablokować cios, dosłownie w ostatniej chwili (nie wiem jak to zrobiłam) przerzuciłam miecz do drugiej ręki i przyłożyłam mu do szyi. Oddychałam płytko. Chyba na początku ani do niego ani do mnie nie dotarło co się stało.

-No, całkiem dobrze- powiedział odsuwając palcem czubek mojej broni. –Myślę, że czegoś się nauczyłaś.

Uśmiechnęłam się. Miło było słyszeć pochwałę od kogoś takiego jak on.

 

Kiedy wracałam z lasu cała mokra ale zadowolona z siebie usłyszałam, że ktoś idzie za mną.

-No, no. Widzę, że nasz kochany Percy cię trenował.

-Jane także. Widzieliśmy jak wraca mokra i wściekła.

-To cud, że przeżyliście. Jak się porządnie ją wkurzy to jest problem- powiedziałam do Connor i Travisa. Bliźniacy wyprzedzili mnie i stanęli na drodze. Connor wyjął z kieszeni małe zawiniątko. Podał mi je.

-Proszę, to dla ciebie.

-To jest ta niespodzianka o której mówiliście w Wielkim Domu?- spytałam odwijając małą skrzynkę. Otworzyłam wieko i z jej środka poleciał na mnie strumień jakieś czarnej mazi.

-Nie, to tylko prezent. Niespodziankę sama znajdziesz. Ale miała min, nie bracie?

Travis i Connor śmiali się ze mnie. Nie ukrywam- wyglądałam głupio. Jakaś nimfa, która widziała ten „prezent” od synów Hermesa zaśmiała się i znikła zapewne, żeby opowiedzieć wszystkim, że ta nowa stoi cała mokra i oblepiona czymś czarnym.

-Świetnie. Nie mogę się doczekać.

-Też bym nie mógł na twoim miejscu- powiedział Travis nadal śmiejąc się ze mnie. Po woli ruszyliśmy w stronę obozu. – Choć musisz się umyć.

-O, jaki troskliwy się nagle zrobiłeś.

-Nie. Po prostu śmierdzisz- odparł Travis.

-Dobra, dobra. Chodźmy. Kiedy obiad?- spytałam, bo właśnie zdałam sobie sprawę, że chyba ten strumyczek wymył ze mnie całe śniadanie.

-Za półtorej godziny.

Szliśmy ścieżką która prowadziła prosto do domków obozowiczów. Kiedy weszliśmy do domku Hermesa wszyscy już słyszeli o dowcipie braci Hood. Poszłam się umyć i przebrać. Moja garderoba tak naprawdę składała się z dwóch par szortów, które dała mi Annabeth, trzech podkoszulków Obozu Herosów i ubrania w którym przyjechałam czyli błękitnych rurek i brązowego, luźnego swetra. Kiedy się myłam znów przypomniał mi się mój koszmar. Zamknęłam oczy. Szybko zmyłam z siebie resztki prezentu od synów boga złodziei. Ubrałam się w nowe szorty i pomarańczową koszulkę i pobiegłam do Chejrona.

Centaur stał na werandzie Wielkiego Domu i grał w karty z Dionizosem.

-Przepraszam, mogłabym na chwilę przeszkodzić?- spytałam.

-A jak powiem, że nie, że już przeszkadzasz to będę mógł cię zamienić w kwiatka?- odparł Pan D.

-Naturalnie. Rachel już nam powtórzyła wszystko.

-Powiedziałam im o twoim śnie. Musimy porozmawiać.- Na dźwięk głosu Rachel aż podskoczyłam. Dziewczyna stała w drzwiach Wielkiego Domu.

-Na razie powinnaś wiedzieć, że takie koszmary to normalne w życiu herosa. Nie wiem co to może oznaczać ale pomyślimy jeszcze. Nie przejmuj się. Jesteś bezpieczna- uśmiechnął się do mnie. W jego oczach jednak czaił się strach i lekka wątpliwość. Popatrzył na Rachel. Jego wzrok mówił: Jeszcze nie teraz. Proszę cię. Później spróbujemy to wyjaśnić.

-Dobrze… Dziękuję i przepraszam.

Pan D. prychnął a ja poczłapałam gdzieś przed siebie.

Usłyszałam jak Rachel mówi do nauczyciela: Im wcześniej tym lepiej. Trzeba to załatwić jak najszybciej. Mówiła coś jeszcze ale przestałam słuchać.

Szłam powoli rozglądając się. Architektura, każdego z domków była inna lecz każda piękna. Wszyscy obozowicze krzątali się przed domkami i sprzątali, bo kontrola porządków została przesunięta na teraz. Tak szczerze to sprzątali prawie wszyscy oprócz moich współlokatorów, którzy już rano powrzucali wszystko do szafy lub pod kołdry. Teraz podkładali „prezenty”, z którymi już się zapoznałam i nie mam zamiaru więcej tego robić innym dzieciakom. Patrzyłam tępo, jak jeden z nich, tyle, że większy wybucha wrzucony do domku Aresa. Widziałam jak rozwścieczona Clarisse wychodzi ze środka cała czarna i kieruje się do autorów wybuchu.

Usiadłam na jednej z ławek na małej górce. Niżej rozpościerała się panorama zatoki, areny, stajni, lasu i domków. Siedziałam AK gdy nagle usłyszałam, że ktoś mnie woła. Wydaje ci się. Widzisz, jednak zwariowałaś… Jednak ktoś znowu krzyknął.

-Miranda? To ty?

Odwróciłam się wstając. I wtedy go zobaczyłam.

Zesztywniałam. Zrobiło mi się gorąco w środku. Poczułam jak coś ściska mnie w brzuchu a serce zaczyna bić szybciej.

Piętnaście metrów dalej, w pomarańczowej koszulce Obozu Herosów i uśmiechając się szeroko, stał Mike.

 

Przytulił mnie kiedy tylko do niego dobiegłam. Ścisnęłam go mocno. Poczułam jak po policzku spływa mi łza. Pachniał lasem i czymś co przypominało zapach jabłek. Czułam jak oddycha. Delikatnie gładził mnie po głowie. Obsunęłam się lekko i popatrzyłam się na niego. Uśmiechnął się do mnie.

-Choć, może usiądziemy- szepnął.

Usiedliśmy na ławce. Nie wiedziałam co powiedzieć. Chciałam krzyczeć ze szczęścia ale nie mogłam wydobyć z siebie głosu. Chciałam zarzucić mu ręce na szyję ale nie mogłam się ruszyć ze szczęścia. Uśmiechałam się głupio a łzy ciekły mi po policzkach. Mike patrzył się na mnie i zaśmiał cicho.

-Mówiłem, że niedługo się zobaczymy. Obiecałem ci to- delikatnie pogładził mnie po policzku tak jak wtedy gdy widziałam go po raz ostatni.- Pamiętasz, prawda?

-Mike… Tak się cieszę. Bogowie, jak ja za tobą tęskniłam…

Patrzyłam się na niego i czułam jak tracę wszelkie zmartwienia. Czułam się jakbym zjadła coś ciężkiego i nagle to znikło z mojego żołądka i zrobiłam się taka lekka. Wreszcie uspokoiłam trochę emocje.

-Co ty tu robisz?- spytałam.

-Wróciłem z misji. Dzisiaj. A, nie o to ci chodzi. Jestem synem Apolla.

Był piękny. Patrzyłam się na jego twarz. Po kilku miesiącach rozłąki wydawał się bardziej dojrzały. Nadal jednak miał swój sarkastyczny uśmiech i ciemne oczy. Jego śliczne, brązowe włos były rozczochrane.

-Dlatego musiałeś odejść. Dlatego nie mogłeś mi powiedzieć.

-Odkryłabyś wtedy kim jesteś. Musiała byś trafić do obozu a Chejron wolał poczekać. Nie wiedział co z wami zrobić. Tylko on, Pan D., Percy, Annabeth i ja wiedzieliśmy, że to wy. Inni wiedzieli tylko, że „Wy” istniejecie.

-Dziękuję…- szepnęłam. Mike pochylił się i mnie pocałował.

-Mówiłem ci, że cię kocham- uśmiechnął się. Kurczę, jaki on był przystojny.- Pójdę za tobą wszędzie.

To były chyba najmilsze słowa jakie usłyszałam.  Czułam, że robię się czerwona.

-Skąd wiedziałeś, że tu jestem?

-Bracia Hood coś mówili, że ktoś na mnie czeka tutaj. Mówili coś o niespodziance ale mało zrozumiałem bo cały czas śmiali się, że niby ktoś będzie mieć niezłą minę i że uwielbiają jak ta osoba ulega ich kawałom. Wiesz o co im chodziło?

A więc to Mike, jest tą niespodzianką. Muszę im podziękować.

-Tak, ale to nic ważnego.

-Cieszę się że tu jesteś. Na prawdę, brakowało mi ciebie bardzo.

-Mi też- szepnęłam i go pocałowałam. Chciałam żeby czas się zatrzymał. Mogłabym siedzieć tak przez całą wieczność ale przecież jeszcze musiałam pójść na ten obiad.