Atena i jej znak, czyli jak wyobrażam sobie Atenę

Wiem. Spóźniłem się. Nie wysłałem tego na konkurs. Co ja mówię! Przecież dopiero teraz ja to piszę. Mimo to chcę wam pokazać jak wyobrażam sobie Atenę. Wszystkie powtórzenia są celowe. Postanowiłem umieścić opis w opowiadaniu, wraz z opisem walki. Myślę, że to wam wystarczy byście mogli  zobrazować sobie Atenę w moim wyobrażeniu. Dedykacja dla Chione, Arachne, mazak18 i Świerszcza.

Była godzina piętnasta w Nowym Jorku. Wszyscy wracali z pracy. Nikt z ludzi w dole nie wiedział, że nad nimi wisi siedziba bogów, a obok jednej z świątyń kłoci się dwójka półbogów.

-Nie uda ci się! Jej nie pokonasz!- krzyczała  Anna. Jej złocista czupryna podskakiwała  energicznie kiedy zamaszyście gestykulowała.

-Muszę spróbować! Ona odebrała honor memu ojcu- odpowiedział rudowłosy, wysoki chłopak o gniewnym głosie.

– To ty mnie wyzwałeś?- zapytał znienacka  jedwabisty, żeński głos.

-At-ten-na- wyjąkał syn Aresa, odwracając się. Jego oczom ukazała się bogini mądrości.

Jej włosy w kolorze najciemniejszej  gorzkiej czekolady układały się w miękkie, lśniące  loki opadające na plecy. Można by pomyśleć, że właścicielka takich pukli powinna posiadać brązowe tęczówki. Jednak nie, jakby wbrew statystykom  pod idealnymi brwiami spoczywała para szarych jak burzowe chmury oczu. Widać było, że za tym spojrzeniem wirują miliony myśli. Takie spojrzenie przenika cię do szpiku kości, obnaża ze wszystkich sekretów, najgłębiej skrywanych tajemnic. Nie zostawia cienia wątpliwości: ” Ze mną nie wygrasz! Pod żadnym względem!”.  Mówiło o tym całe jej ciało. Owalna twarz o wyrazistym podbródku i trochę zadartym, subtelnym nosie oznajmiała : ”Tak pięknych  rysów  to nie ma nikt!”. Nieskazitelna, lekko opalona skóra prawie krzyczała ” Z taką cerą nie masz szans, Pryszczaty Poldziu!”. Szczupła, dobrze zbudowana sylwetka o ładnej talii  głosiła ” Ja to diety nie potrzebuję,  w przeciwieństwie do ciebie!”.

Na swoich długich, smukłych nogach miała 14-dziurkowe  złociste glany. Ubrana była w  piękny, jakby uszyty z porannej  mgły chiton. Na nim założoną miała piękną zbroję. Utkana ona była ze srebrzystoszarych piór Η πρώτη κουκουβάγια, Pierwszej Sowy. Tego pancerzu nic nie mogło  przebić. Pioruny Zeusa, Trójząb Posejdona, a nawet kły Cerbera. Refleksy na lotkach układały się w różne wzory: zwoje, księgi, ptaki, animowane mity. Wokół pasa owijała się popielata szarfa, do której przyczepiony był krótki miecz i hełm zrobiony z tego samego, co zbroja . W swojej delikatnej dłoni o długich palcach i nieco zaostrzonych paznokciach dzierżyła  niezwykłą włócznię.

Jej drzewiec zrobiony był hebanowego drewna. Wokół niego owinięta była długa gałązka oliwki. Najdziwniejsze było jednak ostrze. Zrobione z trzech rodzajów materiału: niebiańskiego spiżu, cesarskiego złota i stygijskiego żelaza  podarowanego  jej  przez Hadesa po złapaniu trzygłowego psa, który uciekł z Podziemia. Każda płytka  była zrobiona z przeciętego na pół owalnego kawałka metalu. Złączone  zostały tak, że tępe krawędzie stopiono ze sobą, a ostre sterczały na zewnątrz. Tak broń potrafiła pokonać każdego potwora.

Na drugim ramieniu zawieszoną miała lustrzaną tarczę zrobioną z księżycowego srebra danego jej przez przyjaciółkę, Artemidę. Nic nie mogło jej nawet zarysować.

Derek po raz pierwszy w życiu, pomyślał że chyba głupio zrobił.

Bogini uśmiechnęła się. Zdawała sobie sprawę, że już wygrała. W ułamku sekundy postanowiła, że zmiażdży tego zarozumiałego bachora. Co on sobie myślał wyzywając ją na pojedynek. Jakby miał jakąkolwiek szansę na chociaż remis.

-To co? Walczymy?- rzekła beztrosko, zakładając sowi hełm.

-N-n-no  jasne…- odpowiedział prawie bezgłośnie.

” Przynajmniej spróbuję. Najwyżej przerobi mnie na karmę dla sów.”  stwierdził w duszy potomek boga wojny. I zaatakował.

Jego dzida nadzwyczaj szybko zaczęła opadać w kierunku Promachos. Ona jednak nic sobie z tego nie zrobiła. Wykonała tylko szybki unik w lewo, a ostrze z brzękiem uderzyło w  posadzkę.  Następnie zamachnęła się i drzewcem włóczni przewróciła  nastolatka. Ten po kilku sekundach  z ogniem w oczach podniósł się z podłogi i wycelował grot w Atenę. Następnie wymamrotał kilka słów, a z włóczni wystrzelił strumień czerwonych iskier.

– Jesteś tak samo przewidywalny jak ojciec- zaśmiała się patronka naukowców, odbijając klątwę swoją tarczą. Czar poleciał po tej samej trajektorii co przedtem i zamienił oręż półboga w podłużny, przezroczysty balon.

Chłopak zacisnął zęby, by nie wrzasnąć z frustracji i wyjął miecz z pochwy.
– Wymieniamy broń, tak?- zadrwiła Pallas i stuknęła tępym końcem dzidy o marmur, a jej broń zamieniła się w ołówek i wsunęła za ucho bogini. Następnie zdjęła broń białą z pasa i  walnęła płazem w kolano swojego przeciwnika. Derek krzyknął z bólu i  dźgnął swoim średniowiecznym kordem w nicość. Następny cios Mądrości nie był taki pobłażliwy.  Rękojeścią ugodziła dłoń nieprzyjaciela, łamiąc mu palce. Potem powaliła go celnym kopnięciem w brzuch. Nie zdążył nawet krzyknąć. Kiedy już leżał na ziemi, schowała miecz i wyjęła włócznię, której czubek przystawiła do gardła pokonanego.

-Przyznaj- wysyczała.

-Dzieci Ateny są lepsze niż dzieci Aresa- wydusił.

-Skoro już to powiedziałeś,  możesz iść do domu- powiedziała z zadowoleniem w swoich szarych niczym burzowe chmury oczach.

Syn Aresa znikł w obłoku srebrnego pyłu.