Ambrozja – Strata

Okej. Następny urywek Ambrozji wyrwany z kontekstu. Fedra została zraniona zatrutym ostrzem przez jednego z żołnierzy Meleagra. Learchos(Ares) zabrał ją na Olimp

Nie mogła poruszyć żadnym mięśniem. Nie rozumiała, gdzie jest ani co się dzieje. Słyszała zrozpaczony głos, powtarzający w nieskończoność jej imię. I ból. Przepływał przez jej żyły paraliżując ramiona i nogi. Chciała krzyczeć, ale nie mogła. Wargi miała opuchnięte, odrętwiałe. Potem widziała już tylko ciemność. Nic więcej.

A ogień palący jej ciało szalał dalej.

Świadomość wracała powoli.

Najpierw  czyjeś chłodne place dotknęły jej policzka, kreśląc niezrozumiałe wzory na jej twarzy, dotknęły ust i rzęs.

Zobaczyła, że ktoś siedzi przy jej posałaniu. Wytężyła wzrok, aby przyjrzeć się dokładniej i dostrzegła  najwyżej siedemnastoletniego chłopaka o  czuprynie rozwichrzonych, jasnobrązowych włosów i o oczach w kolorze morza.

-Fedro, obudziłaś się! Już myślałem…- urwał nagle i przybliżył twarz do jej oblicza.

Spróbowała przemówić, ale ze spieczonego gardła wyszedł tylko ochrypły jęk.

– Szszsz. Jesteś bezpieczna.

Pamięć wracała powoli.

Lajos.

I nagle zobaczyła to wszystko po raz drugi.

Ciało padające na ziemię. Łzy zmieszane z krwią.

Odłamki bólu, które naraz wbiły się w jej serce sprawiły, że krzyknęła. Chłopak zaalarmowany chwycił jej dłoń a jego lodowate palce zesztywniały.

– Zawołam Pajeona, poczujesz się lepiej… – wyszeptał.

-Nie! – wrzasnęła siadając gwałtownie na łóżku. Jej ciało zaprotestowało nagłym, przeszywającym bólem – Lajos! Muszę go znaleźć!

Nieznajomy pokręcił głową z przerażoną miną.

– Proszę, uspokój się! Błagam!

Chciała wstać. Odrzuciła kołdry, jednak gdy tylko stanęła na nogi ostry ból sprawił, że upadła na kolana zakrywając twarz dłońmi.

-Boli… dlaczego tak bardzo boli… – zaszlochała zgięta w pół. – Muszę go uratować…Lajos…!

Podniósł ją i płożył znów w łóżku, choć ze wszystkich sił próbowała się uwolnić z jego objęć.

– Muszę po niego pójść, puść mnie! – zawołała wymachując rękami. Chłopak chwycił ją kurczowo za ramiona i potrząsnął nią gwałtownie.

– On nie żyje! Jego już nie ma, rozumiesz?! – krzyknął – Nie ma!

Zamilkła. Przestała się wyrywać i opadła na łóżko jak szmaciana lalka, kilka złotych kosmyków przykleiło się do spoconego czoła. Ktoś przyszedł, ale nie zdołała nikogo rozpoznać w przybyłym, ponieważ wzrok miała zamglony.

– Trucizna dalej działa… ona nie wytrzyma.

Poczuła ukłucie w ramieniu, potem tylko cisza i ciemność.