Skin to bone (4)

Tak znalazł ich Chejron.

Pierwszą rzeczą, jaką zrobił, to kazał przenieść syna Hermesa do lecznicy.

Potem poprosił pozostałą dwójkę do Wielkiego Domu.

Merses musiał zanieść tam Invenit. Była zbyt roztrzęsiona, żeby iść.

Jak się czuła?

Rozdarta.

Ogołocona.

Brudna.

– Usłyszałem krzyk. Pełen rozpaczy. Pobiegłem za nim i zobaczyłem tego… gada… Jak robił Jej krzywdę. Nie mogłem na to patrzeć, zwłaszcza, że nie zareagował na moje wejście – powiedział syn Tanatosa, głaszcząc drobną dziewczynę przyciśnięta do jego piersi.. Centaur tylko popatrzył na niego smutno i dał znak, że mogą już iść.

Wyglądał, jakby postarzał się o dwadzieścia lat.

Zawiedziony.

Przerażony.

Invenit została umieszczona w jedym z wielu pokoi Wielkiego Domu. Syn Tanatosa położył Ją lekko na sporym łóżku i obrócił się w stronę drzwi.

– Nie odchodź… Zostań ze mną – usłyszał za swoimi plecami. Zrobił co kazała.

Usiadł na jej łózku i zaczął lekko głaskać In po głowie.

„Przytul mnie… Chcę poczuć się bezpieczna” – zdawało się mówić jej spojrzenie.

Posłuchał go.

Dla Niej zrobiłby wszystko.

Położył się obok  i ukrył ją w swych ramionach.

Przed światem.

Przed ludźmi.

Przed Aionem.

Ona wtuliła się w niego.

Z ufnością.

Z szczerością.

Ze smutkiem.

Kochała Go.

Jeszcze o tym nie wiedziała, ale Go kochała.

Ale ta miłość była zakazana.

Okropna.

Nieczysta.

Bo łączyło Ich coś więcej niż tylko uczucie…