Skin to bone (3)

Invenit. Odnaleziona. Dziewczyna nie wiedziała, kim jest, nie wiedziała jak się nazywa, ani jak się znalazła pod pamiętnym drzewem.

Imię nadane jej przez syna Tanatosa przylgnęło do niej.

Równie dobre, co każde inne.

A jednak inne.

Wyjątkowe.

Oryginalne.

Nikt nie widział, kim jest jej boski rodzic. Nie określał jej.

Albo określił, ale ona tego nie pamiętała.

Była kimś niezwykłym.

A jednocześnie kimś przeciętnym.

Zamieszkała w domku Hermesa, ale nie na długo.

Czemu?

To przeżycie…

Jeden z synów Hermesa, Aion,  nie krył zainteresowania jej osobą.

Ale ona go nie chciała.

Był dla niej kimś strsznym.

Okropnym.

Pełnym zła.

W zasadie niewiele mijała się z prawdą.

Nie miał zasad.

Nie krył nienawiści do ojca i innych bogów.

I herosów.

Zwłaszcza herosów.

Pewnego dnia została w domku sama.

Nie wiem czemu. Bolała ją głowa?

A może po prostu chciała pomysleć.

On to wykorzystał.

Osaczył ją.

Zasypywał pytaniami.

A ona broniła się coraz słabiej cofając się do ściany.

Podchodził coraz bliżej.

Jej plecy dotknęły ściany.

Jego dłoń unieruchomiła jej nadgarstki, druga dotknęła jej pośladków.

Wyrywała się.

Płakała.

Błagała o pomoc.

Ale nikogo tam nie było.

A on był silniejszy od Niej.

Bez problemu ją uniósł i rzucił na łóżko.

Z jej gardła dobiegł zwierzęcy skowyt.

Wkręcił jej rękę, żeby się zamknęła.

Bała się.

Paniczny strach obezwąłdnił ją.

Ale nie umilkła.

Przeciwnie, wrzeszczała coraz bardziej.

Wtedy się do niej przyssał.

Jej twarz była mokra od łez.

Ubranie w strzępach.

Ale coś powstrzymało Aiona od zrealizowania swoich pragnień.

A raczej ktoś.

Na progu stał Merses Cray, syn Tanatosa.

W jego dłoni błyszczał złowrogo czarny miecz.

Syn Hermesa nie przejął się nim, tylko próbował dostać się do Dziewczyny.

Nie zdążył.

Czarny miecz przeszył jego plecy i wyszedł z przodu.

Gwałciciel upadł obok swej ofiary. Jeszcze żywy.

A syn Tanatosa tulił do siebie drżącą dziewczynę.

Dla Eirene. Za to, że jeszcze mnie znosi.