Skin to bone

Kiedy światło gaśnie, pozostaje ciemność. A gdy pozostaje ciemność, budzą się wspomnienia.

Tak można zacząć Jej historię.

Jego historię.

Ich historię.

Możliwe, że jest to romans. Możliwe, że brzmi banalnie.

Ale wierzcie mi, wcale tak nie jest. Ta opowieść opowiada o bólu. O zakazanej miłości. O stracie.

O śmierci.

I Śmierci.

Od czego się zaczęło?

Nie wiem.

Dla jednych początek to narodziny. Dla innych jakieś inne ważne wydarzenie.

Ale przecież początek to Chaos. Stworzenie świata.

Ale przecież wcześniej musiało być coś jeszcze. Pustka? Nie sądzę. Może jakiś inny świat.

Nikt tego nie wie.

Ale na pewno nie pustka.

Mogę streścić tę historię w jednej części i potraktować ją jako prolog własnej.

Ale nie chcę.

To trudne, ale nie chcę żeby ta historia została zapomniana. Ważny jest każdy detal.

Więc może zacznę od pojawienia się Jej na obozie. Tak będzie najłatwiej.

Stała w deszczu pod jednym z drzew. Była bosa, a czarna sukienka przylgnęła do jej ciała. Twarz ukrywał kaptur od płaszcza, zwykle okrywającego całą jej sylwetkę, do stóp.

Nikt nie widział, kiedy się pojawiła. Za to większość osób bała się do niej zbliżyć.

A ona nie reagowała. Stała w deszczu na skraju lasu i patrzyła na nich.

W końcu jeden z synów Apolla przełamał się. Podszedł do niej i chciał zaprowadzić do obozu.

Ale nie mógł.

Gdy tylko podszedł, ona zemdlała. Straciła przytomność.

Nie odzyskiwała jej miesiąc.

A wtedy do akcji wkroczył On.

Kiedy Ona przybyła na Obóz, On był na misji.

Nie wiedział, że celem wyjazdu było zabicie Jej.

Ale fata chciały inaczej.

Wrócił z misji jako jedyny. Stracił najlepszego przyjaciela i dziewczynę, a sam był ciężko ranny. Dowlekł się do bram obozu ostatkiem sił.

I nie wypełnił misji zleconej przez samego Zeusa.

Nie zabił Zdrajczyni.