Pokonać Śmierć (Prolog)

Nie wiem czy to kontynuować… Gdy próbuję napisać tekst dłuższy niż strona to wychodzi coś w stylu „Umarłem, ale przeżyłem, i odleciałem na moim dziobaku”. Hmmm?

To koniec… już czas…

            – Nie! Miriam, nie umieraj… – trzymałem jej głowę na kolanach i modliłem się do bogów, by ją uratowali. Ale dlaczego mieliby to robić, skoro to przez jednego z nich umiera?

Już jej nie zobaczysz…

– Miriam… – wyszeptałem.

Miriam patrzyła na mnie ze łzami w oczach, drążącymi na jej policzkach mokre ścieżki w brudzie i krwi.

            Nie ma szans…

Spojrzała na mnie, a w jej ciepłych, brązowych oczach dostrzegłem strach.

– Kocham cię… – wyszeptała.

– Miriam… nie, Miriam, proszę… – długo trzymałem ją w ramionach, czując, jak jej oddechy stają się coraz płytsze.

Pożegnaj się…

– AAAA! – krzyknąłem ze złości i uderzyłem pięściami w ziemię. Przez chwilę trwałem w tej pozycji, próbując się uspokoić, po czym wpadłem na pomysł. Przyłożyłem ucho do płuc Miriam. Jeszcze żyła. Szybko sięgnąłem do jej plecaka i wyciągnąłem cieniutką, żółtą świeczkę, którą zawsze miała przy sobie. Zapaliłem ją i wbiłem w ziemię. Wziąłem głęboki oddech i, wpatrując się intensywnie w ogień, powiedziałem:

– Hestio, twoja córka umiera. Jeśli zależy ci na jej losie, proszę, pomóż mi.

Wziąłem Miriam na ręce i zabrałem ją z pola bitwy.

Gdy odchodziłem, pierwsze krople deszczu zgasiły świeczkę. „Mam nadzieję, że Hestia wysłuchała mojej modlitwy”.

Nie pozwolę Miriam umrzeć.

Tym razem głosy nie będą miały racji.