Pa, to koniec…

Ostrzeżenie: Większość moich opowiadań jest przygnębiająca, więc lepiej nie czytajcie tego, jeśli nie chcecie zarazić się ode mnie jesienną depresją 😉

Ból.

Strach.

Nie, nie strach, przerażenie.

I krzyki.

Setki, tysiące krzyków zlewa się w jeden.

Krzyk Śmierci.

A potem…

Wszystko cichnie.

Ale cisza nie oznacza końca męki.

To dopiero początek.

Zamykam oczy.

Czuję obejmujące mnie drobne ręce.

Słyszę głos, mówiący:

Nie odchodź.

Znam ten głos.

Deszcz kropi mi na twarz.

Nie…

To nie deszcz.

To łzy.

To moje łzy.

Otwieram oczy.

Moja mała siostrzyczka.

Tulę ją i szepczę:

Nigdy cię nie zostawię.

Ona patrzy na mnie i pyta ufnym, dziecięcym głosikiem:

Słowo?

Słowo. Kocham cię.

Słyszę te słowa, wiem, że to ja je wypowiedziałam, ale nie czuję już ust, ani rąk, ani nóg.

To chyba koniec, myślę.

Nie wiem, co mogę jej powiedzieć. Więc mówię po prostu:

Pa, malutka.