Klątwa

Dla upiornej Meli, która przeciw moim i Maji zakazom otworzyła szafę… (Grrr..)

-Maledire Damn*!!!- krzyknęła moja nauczycielka biologii- Do tablicy!
-Już idę…- mruknęłam
– Wymień mi trzy- zaczęła pani Earl-ssaki, które przebywają w wodzie!
– Yyy…- zastanawiałam się, czy to dziobak- waleń… Delfin… I… Eee… Dziobak?…
– Źle!- wrzeszczała pani- Powiedz mi moja droga, gdzie ja mam wstawić kolejną jedynkę? Tu nie ma miejsca.

Zabrzmiał dzwonek… To była jedna z przyczyn czemu uważałam się za przeklętą. Zatrzymałam się na chwilkę. Wyciągnęłam kartkę i wpisałam kolejną sprawę na moją „Listę nie fajnych
klątw”.
-Hej!- podskoczyłam gdy Rio, chuderlak z ulicy przywitał się ze mną- Co tam? Kolejna pała?
– Nawet nie pytaj…- pszestał się uśmiechać gdy zobaczył moją minę- Gdzie byłeś? Przecież mamy razem biologię.
-Byłem w domu…
– I zdąrzyłeś tu tak szybko przyjechać?- spytałam z powątpiewaniem- W końcu mieszkasz w Brooklynie.

Nie odpowiedział. Weszłam do toalety, brudnej, z puderniczkami, szminkami i lakierami (czyt. szkodniki) na blacię. Spojrzałam w lustro… Nie wiem jak siebie ppisać… Najlepiej obejrzyjcie film
„Klątwe”, a się dowiecie (mówię o tej strasznej zjawo-zombi kobiecie, a nie blondynce). Mam długie, czarne, postrzępione włosy i czarne oczy. Jedyna różnica między nami jest taka, że ja
nie straszę ludzi (przynajmniej naumyślnie). Wyszłam z toalety i zobaczyłam, że Rio z kimś rozmawia.

– O co chodzi?- spytałam podejrzliwie- Kto to był?
– O nic nie chodzi- szybko mi odpowiedział- I z nikim takim nie rozmawiałem.
– Na pewno?- podniosłam jedną brew- Z nikim?…
– Pa, idę- westchnął

Jakby to powiedzieć? Może tak, jestem przeklęta, widzę różne sprawy, nie mówiąc już o koszmarach…
Co miesiąc śni mi się jeden ten sam koszmar…

Wchodzę do pokoju… Pustego pokoju…
Nagle drzwi szafy drżą i… Wychodzi z nich wielki Papa-smerf, potem wychodzi smerfetka… Chwytają się za ręcę i się… Śmieją! Nagle zauważam dziewczynę… Bardzo ładną dziewczynę!
Brązowo-czarne, proste włosy opadają na ramiona, a brązowe oczy prześwietlają mnie.

– Jak się nazywasz?- spytałam ją
– Melania…- powiedziała melodyjnym głosem
– A nazwisko?
– Nie mam nazwiska!- wrzeszczy dziewczyna. Dopiero teraz zauważyłam, że pod bluzą są odbite dłonie… Czerwone dłonie*!!! Krew…

– Ja…- głos mi się załamuje

Nagle trzeźwieję. Nademną stoją ludzie. Zemdlałam…

* Meladire (włos. Klątwa) Damn (ang. przeklęta)
* Mela!! Jakby, co to chciałam trochę to podrasować (koszulka była w kolorowe dłonie)