Hybryda Herosa

Śpię byś mógł zarwać kolejny dzień. Matura, praca, wypracowanie na 2 strony A4 czy też sesja – to ty. Sen, marzenia, leżenie do góry brzuchem to ja. Żyjesz, śpię. Pracujesz, odpoczywam. Wstajesz, zasypiam. Myślisz… myślę wraz z tobą.

Spójrz na to z innej strony.

Budzisz się zlany potem – ja dalej śnię. Uświadamiasz sobie, że był to jeden z tych przypadkowych koszmarów, podczas gdy ja w wciąż zmagam się z własnym przerażeniem. Idziesz do kuchni by zrobić sobie herbatkę, słodzisz ją 2 i pół łyżeczki a ja płaczę i moczę się ze strachu. Przewracasz się na drugi boki zasypiasz… ja biegnę i uciekam. Jak najdalej, jak najszybciej. Ze świadomością, że i tak mnie kiedyś dogonią.

Lampka nie odciągnie ode mnie złych cieni.

Jestem sobą i tobą. Twoje ciało ma dwie jaźnie, wiesz o tym?

Dnia i nocy, światła i mroku, jawy i snu, życia… i śmierci.

Spójrz na mnie. W lustrze, sadzawce, wypolerowanym kawałku metalu.

Widzisz jednym okiem, a drugim wciąż przeszukujesz zalegające w nim ciemności, prawda? Mam prawie tak samo. Jest jednak taka mała różnica… wiem, co kryje ta czerń. Jest dla mnie zwykłą codziennością, jak i tajemnice które tak zawzięcie w sobie trzyma. Światło zaś jest dla mnie zagadką.

Jesteśmy do siebie podobni.

Obaj poszukujemy prawdy. Jak naprawdę wygląda świat? Jakie to uczucie, widzieć obydwoma oczami naraz?

Syn Janusa jest zarazem córką Hypnosa. To ja. Żyję w śnie poprzeplatanym koszmarem codzienności.