Historia syreny

A oto cała prawda o syrenach. Kto powiedział, że były okrutnymi potworami? Oto moja wersja wydarzeń!

Na na na, na na, śpiewam, śpiewam, śpiewam. Lubię śpiewać, tak, tak. Piosenki. Śpie-wanie uspokaja, tak. La la.

Jestem syreną. Syreną, pół ptakiem, nie rybą. Ryby są smaczne, mniam.

La.

Mieszkam na wyspie, wyspie syren. Nie ma nazwy, nie, nie ma.

Mam imię, tak, tak. Ludzie tak mówią. Nie wiem jakie, nie. Mam imię.

Moje siostry, dwie siostry, też mają imiona.

Śpiewam, śpiewam.

La la.

Czasami przypływają ludzie, są straszni. Straszni ludzie, tak.

Mają dużo marzeń.

Marzenia są piękne.

Śpiewam o ich marzeniach, pięknych marzeniach.

A oni do nas płyną, straszni ludzie z pięknymi marzeniami, tak, tak.

Boję się, straszni ludzie do mnie płyną, więc lecę w górę, w górze jestem bezpieczna, tak, i śpiewam o marzeniach.

La la.

I ludzie znikają, woda ich zabiera, a marzenia z nimi.

Niektórzy dopływają do wyspy, tak, i mówią dziwne rzeczy.

Wołają nas, tak.

Mówią, że mam imię.

A potem śpią, i już się nie budzą, nie, nie.

W nocy zabiera ich morze.

Aż raz przypłynął inny statek, straszniejszy, cichy. Jest tam dużo ludzi, ale nie słyszę ich marzeń, nie, a oni nie słyszą mnie.

Nie mają marzeń?

Smutne, ludzie bez marzeń.

Są straszni, tak.

Jest tam jeden, on nas słyszy, on ma marzenia, piękne, piękne marzenia, pełno pięknych marzeń.

Kocham marzenia, śpiewam o nich, o pięknych marzeniach.

On krzyczy, woła, ale nie idzie do nas, nie.

Czemu?

A statek odpływa, straszny statek z strasznymi ludźmi bez marzeń.

Jeden ma marzenia, ale zostaje na statku, zabiera swoje marzenia.

Nie, nie marzenia, nie uciekajcie!

Ale on odpływa, zabiera marzenia.

A ja śpiewam dalej.

La, la.

A później dzieje się coś złego, rozpływam się, wpadam do morza.

I zamieniam w rafę.

Ale rafy nie umieją śpiewać, nie, nie.

Nie mogę śpiewać.

Śpiewam w myślach.

Śpiewam, śpiewam.

La, la.