Historia nie zawsze nam prawdę mówi: Wielkiego Wezyra krótka opowieść

Zainspirowane „Bitwą pod Wiedniem” Beznadziejne… ale musiałam opisać Aliego! 😀

– Zamknąć się! Myślicie, że co mnie obchodzą wasze niepewności i problemy?! JESTEM WIELKIM WEZYREM  i czy wam się to podoba czy nie, to JA wydaję rozkazy! – głos młodego chłopca odbił się echem po sali. Najwyżsi urzędnicy Tureccy oniemieli. Miał zaledwie piętnaście lat, a już objął tytuł Wielkiego Wezyra. Syn samego Kara Mustafy, który choć przegrał, pozostawał zwycięzcą. To dziecko, pałające chęcią zemsty, miało teraz poprowadzić ich na Polskę. – Pomszczę ojca! – zawołał młody Wezyr, choć wiedział, że Kara Mustafa nie był jego prawdziwym ojcem. Tak myślał lud, wierzyła w to jego matka. Tylko on jeden znał prawdę. Mimo to, pragnął pomszczenia mężczyzny który go wychował. – Osobiście zetnę Sobieskiemu głową! O świcie macie być gotowi! – dodał na koniec i wyszedł z sali. Ciemna szata powiewała za nim ,dając obraz mrocznego, lecz potężnego władcy. Oczy miał Szare, a loki na głowie ciemno brązowe. Krocząc korytarzami pałacu wiedział jedno: tym razem, Polska ich nie pokona. I dokona tego ON. Wielki Wezyr Ali. Syn Piekieł.

 Rankiem, gdy wybił dzwon, w stolicy kraju nie było już armii Wezyra. Ciągnęli ku wojnie.

– Wielki Wezyrze, to szaleństwo! – zabrzmiał głos wyroczni, która uparła się jechać z jego armią. Ali prychnął, posyłając kobiecie lekceważące spojrzenie.

– Nie. To NIE jest szaleństwo. A ty nie jesteś wyrocznią – zaśmiał się gorzko. – Wierz mi, wiem co robię. Mam asa w rękawie. Bogowie są ze mną.

– Bogowie? – wieszczka nie mogła powstrzymać zdziwienia. – Masz na myśli Allaha?

– Nie – odparł Wezyr śmiejąc się w duchu. – Mam na myśli Zeusa. I mego ojca. Hadesa – kobieta spojrzała na niego z przerażeniem. – Ups – zaśmiał się – powiedziałem za dużo? Wybacz – cień spowił bezbronną wyrocznię  a w jej pustych oczach zagościło przerażenie. Ali wyszedł ze swojego namiotu i rzucił do najbliższego sługi – pierwsza ofiara wojny, pozbyć się jej.

***

– Jestem  księżniczką, zasługuję na to, abym mogła być na tej uroczystości – zawołała z oburzeniem czternastolatka. Tego wieczoru w zamku miało odbyć się przyjęcie na cześć królowej.

– Nie jesteś córką naszej Pani – odparła ze smutkiem jej piastunka. – Król bardzo by chciał, żeby jego mała córeczka…

– Cisza! Zamilcz! – zawołała, aż zdawało się, że z jej oczu najprawdziwsze spadają iskry. – Chcę iść na bal. I pójdę na bal. Nie obchodzi mnie zdanie macochy. Ojciec mi pozwoli. W końcu jestem księżniczką – tupnęła a jej czarna suknia lekko zawirowała.

– Bardzo kapryśną księżniczką – szepnęła piastunka. Dziewczyna to usłyszała i z wściekłością wskazała na drzwi. Gdy kobieta wyszła, usiadła przy lusterku i przyjrzała się swojemu odbiciu. Miała zielone oczy, które były legendą niemal w całym królestwie, a o jej  delikatnych czarnych włosach, nie jeden powstał już poemat. Mimo to czuła, że czegoś jej brakuje… I wtedy przyszła ona… wizja. A w niej jej matka, Hekate. I to co przyniesie przyszłość.

***

Droga usłana krwią. Droga srogiej armii. Tej, która zniszczyć chce Wawel.

– Dziś, staniemy przed najważniejszą próbą! – Rozbrzmiał głos Wezyra Aliego. – Nie wahajcie się! Zdobędziemy stolicę Orłów! Nie są przygotowani! Nikt, NIKT nie wie o ataku! Turcja zatryumfuję!

– ALI! ALI! ALI! ALI! – skandowali żołnierze. Wezyr uśmiechnął się do siebie. Uda się. Był tego pewien. I wtem…

– Nigdy wam się nie uda! Obronię swój kraj! – był to głos delikatny, niemal słodki. A mimo to pełen mocy, pełen gniewu.  – Jestem Eleonora, księżniczka Polski i przysięgam na mą matkę, że NIGDY nie pozwolę wam, podstępne Tureckie psy, na chociażby wejście do tego kraju! – zagrzmiała gniewnie. Dopiero teraz, potężny Wezyr zauważył, że mówi to nie kto inny, jak ta dziewczynka… jego towarzyszka dziecięcych zabaw, z czasów gdy była w Turcji. Tylko teraz, unosiła się w powietrzu niczym zjawa, skąpana czerwonym promieniem.

– Eleonoro?! – zawołał. Dziewczyna ze złością w oczach obróciła się ku niemu.

– Ali?! – wyszeptała i opadła na ziemię. Nie mogła się powstrzymać. Padła mu w ramiona, dławiąc łzy.

– El… co ty tu robisz? – wyszeptał. Przy niej stawał się zupełnie innym człowiekiem.

– Chcecie zniszczyć mój kraj! – krzyknęła – nie pozwolę na to.

– El… ja… nie mogę się wycofać. Nie teraz… zginę! Nie chcę podzielić losu mego ojca..

– Twoim ojcem jest Hades – warknęła – a moją matką Hekate. Nie jesteśmy ludźmi, nas nie obowiązują te zasady, co resztę! Jeśli twoja przysięga jest wciąż żywa…

– Nie jest  – odparł zagryzając wargę – muszę pomścić Kara Mustafę…

– W takim razie zginiesz – odparła z chłodem w głosie. Wezyr chciał złapać ją za rękę, ale się zatrzymał.Była taka groźna, niebezpieczna…

– To co teraz zrobię, zniszczy całą twoją armię – kontynuowała -a ty… ty i ja… będziemy mieć godzinę. Godzinę dla siebie. Zanim…

– Nie! El… Ty nie możesz zginąć! – objął ją w pasie, już się nie powstrzymywał.

– To co mam zrobić? Ali, nie pozwolę…

– Dobrze – przerwał jej. – Tafo! Zawróć armię. Wracacie do Turcji!

– Ale We…

– Rób co mówię. I nigdy, przenigdy mnie nie szukaj – dodał. Złapał Eleonorę za rękę. I od tamtego czasu, słuch po nich zaginął. Co stało się z Wielkim Wezyrem Ali i Księżniczką Eleonorą? Tego nikt nie wie… historia zapomniała ich imiona, lecz my, Herosi, wciąż pamiętamy.