Eternal love

Zastanawialiście się kiedyś, co by było gdyby Silena nie zginęła podczas wojny z Kronosem? Postanowiłam to opisać. Pochyły druk to wspomnienia. Dedykuję to Admince, Chione, Pallas Atenie, Percy’emu, Annabeth9999, Annabeth2000, Mazak18, magiap, Bogince, Arachne, Świerszczowi, Nyx i moim rodzicom oraz bratu na urodzinki. 😀

***

Silena obudziła się z koszmaru. Koszmaru, który dręczył ją już od dawna. Ta nocna mara stawała się nie do zniesienia. Zastanawiała się, czy bogowie nie zsyłali jej tego snu specjalnie. Potrząsnęła głową. Otworzyła oczy i zobaczyła rażąco różowe ściany domku Afrodyty. Po raz pierwszy źle się tu czuła…  Cały czas myślała o horrorze śniącym się jej co noc.

     Pamiętała dobrze ten dzień, w którym zabiła dragona. Przebrana za Clarisse, pociągnęła za sobą całe jej rodzeństwo. Jej twarz obryzgana jadem straciła swój dawny urok. Silena chciała wtedy umrzeć. Kiedy zaczęła tracić świadomość, cieszyła się z tego. Odpływała. Zaczęła widzieć Beckendorfa. Szła w jego stronę, kiedy nagle drogę zastąpiła jej trójka duchów. Pierwszy z nich był Minosem, pozostałej dwójki nie rozpoznała.

– Co tu robicie? Czemu zagradzacie mi drogę do mojego ukochanego? Dlaczego niszczycie mi życie?- chciała powiedzieć, ale z jej ust wydobył się tylko jakiś bełkot… Następnie skarciła się w myślach (głupia, głupia, głupia!)  za użycie słowa ,,życie”.- Przecież ja nie istnieję, nie egzystuję na Ziemi. Powinnam raczej użyć słowa nie byt. Tak to zdecydowanie lepiej brzmi – pomyślała zadowolona (to po śmierci takie uczucie istnieje?) szczytem swojej inwencji, przekraczającej najśmielsze oczekiwania.

 – Pan Hades chce Cię widzieć, umarła- odpowiedział Minos ze swoim zwykłym sarkazmem.- Na twoim miejscu raczej bym się martwił niż cieszył. Buahahaha!- zaśmiał się złowieszczo.

     Szła więc za nimi, aż do bram Erebu. Pozwolicie, że krótko go opiszę.

***

Czarne ściany z obsydianu ciągnęły się przez całą szerokość. W szparach tkwiły szlachetne kruszce. Ot co Hades zainwestował w przyszłość. Jak będzie musiał zapłacić za nowe figury ogrodowe od Meduzy dla Persefony- wyśle jej kilka (z miliardów) kamieni. Wejście było ogromne. Wysokie na dwa metry drzwi budziły respekt. Kiedy przekraczało się bramy królestwa, w gościu choćby i pożądanym, budziły się ambiwalentne odczucia. Z jednej strony zachwycało się pięknem zamku, zaś z drugiej bało się jego majestatycznego władcy. To właśnie czuła Silena przekraczając progi twierdzy Pana Podziemi.

***

– Czemu mnie wezwałeś, Panie Hadesie?- zapytała grzecznie. Zmrużyła oczy bo oślepiło ją jasne światło pochodzące z lampy.

– Ponieważ, chciałbym, aby twoja dusza skończyła na Polach Elizejskich – powiedział, na razie spokojny Władca. Silena uśmiechnęła się.

– Więc w czym problem?- spytała szybko, nie wiedząc, czego się spodziewać.

– Taki, że nie powinnaś umrzeć, musisz najpierw poprawić swój żywot. Zrobić coś takiego, żeby moi sędziowie, – tu wskazał ręką na Minosa i dwóch pozostałych- nie mieli wątpliwości, że powinnaś tam trafić. Tak więc przywracam Ci życie, więc lepiej się postaraj… albo już nigdy nie zobaczysz swojego ,,chłoptasia”- dodał z mściwym uśmiechem, z wyraźną nienawiścią wymawiając słowo chłoptaś.

***

Była bardzo pokiereszowana, kiedy otworzyła swoje oczy. Kiedy to zrobiła, zauważyła ogromne oczy Annabeth.

– Sileno, ty żyjesz! Chejronie, chodź tu szybko!- zaczęła krzyczeć grupowa domku Ateny, ze słyszalną radością w głosie.

Chejron pojawił się bardzo szybko.

Po tym, jak wygrali wojnę, celebrowali jeszcze przez długi czas, aż później wszystko wróciło do normy.

***

Silena nie wiedziała co robić, żeby poprawić swoje czyny.

Starała się więc, pomimo rozpaczy skupić na zwykłych obowiązkach. No wiecie, witanie nowych herosów i rzeczy temu podobne.

Lecz pewnego dnia pojawiła się ona. Mirangje (czyt. Mirążja), córka bogini zapomnienia, Lete. Gnało za nią dziesięć potworów, w tym trzy gorgony, pięć mantikor i dwa piekielne ogary. Już  z daleka widać było, że dziewczyna nie ma szans tego przeżyć.

Kiedy nagle zdarzyło się to. Piekielny ogar skoczył jej na plecy, ale… w ostatnim momencie, córka Afrodyty ochroniła Mirangje własnym ciałem.

W jednej chwili poczuła ból, a w drugiej szczęście.

***

– Widzę, że znowu się spotykamy, panno Bearguard- powiedział  Pan Podziemi. –Jednak tym razem mój sąd jest zgodny. Trafiasz do Elizjum i spotkasz się z… jak mu tam było?… Charlesem – dokończył, a dziewczyna nie posiadała się z radości.

THE END