Don’t let me go

Dla Arachne i niewidzialnej. Mam nadzieję, że Wam się spodoba.

Chione

I don’t care about where you may be or stay…

[Nie obchodzi mnie to, gdzie możesz być czy stać…]
It don’t matter how long you’ll stay…

[To nie ważne jak długo zostaniesz…]
I don’t care as long as you’re here with me…

[Nie obchodzi mnie to tak długo, dopóki nie będziesz tu przy mnie…]

Us5 – Don’t let me go

Krew.

Dużo krwi.

Zbyt dużo.

Blade wargi. Blada twarz. Przepełnione przerażeniem oczy.

Kałuża szkarłatu wokół niej.

Brązowe, ciemne włosy splątane i posklejane potem…

Pobielałe wargi.

Jej strach.

Skurczone bólem, niezdolne już do walki ciało.

Ona.

Ja.

Kobieta, ściskająca sztylet…

Sztylet splamiony krwią heroski… Zadający śmierć… Odbierający życie…

Ta kobieta to Eris.

Eris, bogini niezgody.

Wyrywa mi się krzyk, gdy uświadamiam sobie co się stało mojej dziewczynie.
Dziewczynie, którą kocham, jak nikogo na tej ziemi… Jedynej osobie, która mnie rozumie… Której zaufałem…

Rzucam się w jej stronę, przy okazji przetrącając żebra potworowi, z którym walczyłem.

Dopadam jej.

Jest taka zimna…

Eris znika.

Nieważne.

Moja ukochana wpatruje się we mnie błagalnym wzrokiem. Nie wiem, co robić.

– Nie pozwól mi odejść… – Krztusi się.

Wiem, że boi się śmierci. Wiem, że ogarnia ją przerażenie na myśl o dniu, w którym Tanatos ją znajdzie.

– Spokojnie. – Wypowiadam to słowo. Rzucam je w pustkę. To nic nieznaczące słowo… Ono jej nie uspokoi. Nie pomoże. Zostało rzucone na wiatr. Jest puste. Bez znaczenia. Ale jednak jest.

Gładzę ją po twarzy, uspakajającymi ruchami.

Wiem, że za moment zgaśnie. Jak płomyk świeczki na wietrze… Bo ludzkie życie właśnie takie jest… Jak taki płomyk… W każdej chwili może zniknąć. Bez ostrzeżenia… Nagle. Nikogo nie prosząc o zgodę.

Dziewczyna wtula się w moje ramiona.

– To koniec, prawda? – Szepce.

– Tak to koniec. Ale najważniejsze, że jestem przy tobie. – Odpowiadam.

Nie mam zamiaru karmić ją, kłamstwami.

– Ja nie chcę odchodzić. – Ogarnia ją nagle panika.

Cała się trzęsie. Jej ręce drżą. Oczy błyskają gałkami.

– Przecież nie dam rady! Tam – w Podziemiu. Wśród tylu… Tylu duchów…

Od zawsze bała się duchów. A teraz miała się z nimi zetknąć. I stać się jednym z nich…

Twarz zalewa pot. Mruga rozpaczliwie. Z rany sączy się jeszcze więcej krwi. Za chwilę umrze. Widzę to. Widzę Śmierć wyciągającą po nią swe szpony. Ona też ją widzi…

– Nie… Nie pozwól mi odejść! – Wrzeszczy.

Chwyta mnie mocno za rękę.

Strach w jej źrenicach…

Znów jest spięta.

Znów się boi.

Znów jest przekonana, że umierając zostanie skazana na wieczne przerażenie.

Na moich policzkach, łzy drążą tunele, w pyle, błocie i krwi…

Ona nie płacze.

Jest tylko zlękniona.

Nadludzko wystraszona.

Jak zwierzę.

Jak zwierzę w ZOO. Zamknięte w klatce do końca swoich dni. Nie wypuszczane, na światło dzienne…

Nagle powieki mojej ukochanej opadają…

Puszcza mój rękaw.

Upada na ziemię.

Nieżywa…

Martwa…

Zamordowana…

To Eris ją zabiła… Eris… Ta przepełniona niewyobrażalnym złem bogini kłótni… Jedyne co umie, to siać swoje ziarna niezgody…

Kiedyś nas skłóciła. Mnie i moją miłość… Stanęliśmy do walki. Chcieliśmy się zabić… Gdyby ona nie przejrzała na oczy… Już bym nie żył… Już trzymała ostrze swego noża przy moim gardle. Już miała przebić moją tchawicę. Ale spojrzała mi w oczy… I czar prysł.

Eris wściekła się, że ją pokonaliśmy. Od tego czasu nas prześladowała…

A dziś…

Dziś byliśmy na polanie. Pewnie nazwalibyście to po prostu randką…

Zasnąłem.

A ona chodziła sobie po trawie i nuciła jakieś ciche piosenki. I nagle zjawiła się ta przeklęta bogini… I zniszczyła ją..

Wybucham płaczem.

Stoję nad zgruchotanym ciałem.

Sam na sam ze sobą.

Nie zniosę tego.

Wyrywam zza paska nóż.

Nie namyślam się długo.

Po prostu popełniam samobójstwo…

Takie smutne… Poryczałam się pisząc… Mam nadzieję, że wam się podobało.

Pozdrawiam

Chione