The story of us

Od Autorki: Wygrzebałam, opowiadanie stare jak świat. Większość z was, zastanawia się pewnie kim jestem, rzadko ostatnio tu bywam, jeszcze rzadziej piszę. Ale mam nadzieję, że pomimo wszystko przeczytacie.

Dla Myksy za prowadzone ostatnio nocne rozmowy w niby pijackim stanie pod wpływem miliona leków wszelakiej maści, które przyjmuję przez wzgląd na nieznośną chorobę, które postanowiła mnie nawiedzić.

Kim byśmy byli, gdybyśmy wtedy nie umarli?

Ty, zginąłeś z mojej winy.

Byłam głupia. Jego oczy, uśmiech… czarował. Ale właśnie takie było jego zadanie.

Ale nie dokońca mu się powiodło.

Czemu?

Ależ to proste i w sumie książkowe, że aż boli.

Pojawiłeś się w moim życiu.

Wparowałeś z hukiem i pięknymi oczami. Oczami… najpiękniejszymi jakie w życiu widziałam.  Siałeś zamęt, zawróciłeś mi w głowie. Ukradłeś serce, ale w zamian ja dostałam twoje.

Chciałam odejść

Dla ciebie.

Nie udało się.

Zginąłeś.

Przeze mnie.

Moja wina.

Moja bardzo wielka wina.

Od tamtej chwili, zawieszka ze złotym sierpem była dla mnie najgorszą karą, a jego imię najgorszym bluzgiem.

Dzięki tobie wróciłam.

Dzięki tobie odżyłam.

Dzięki tobie wygraliśmy.

Ofiara czasem jest potrzebna.

A ty, choć zginąłeś podczas tamtego wybuchu. Wybuchu, który uznaliśmy za początek najbardziej krwawej, i epickiej wojny w dziejach Olimpu, to jednak wciąż, twój duch mieszkał  w naszych sercach.

Żyłeś, bo we mnie żyło twoje serce.

Dzięki tobie  oni poszli za mną. Nikt nie sądził, że w ogóle pomogą w walce, a co dopiero, że pójdą za kimś takim jak ja. Ale poszli.

Poprowadziłeś armie do zwycięstwa.

Słyszysz? Wygraliśmy.

Choć mnie już też tam nie było.

Czekałeś na mnie.

A ja odkupiłam swoje winy.

Już na zawsze będziemy razem.

Poczekaj jeszcze tylko chwilę.

Chwilę, która w wieczności jest niczym.

Pójdę.

Zobaczę obóz.

Po raz ostatni.

Mijam ciała herosów, wiem, że oni w pewnym stopniu ginęli przeze mnie.

Przedzieram się przez las i staję przy granicy, obok ogromnej sosny, w której kiedyś mieszkała zaklęta dusza.

Thalia…. Córka zeusa. Tak wiele wycierpiała. Ją ta wojna potraktowała szczególnie okrutnie. Cierpiała, bo Ob. Odszedł, a ona nie mogła nawet po raz ostatni zobaczyć jego oczu. Może to wszystko potoczyłoby się inaczej, gdyby na czas dowiedział się, że ona żyje?

Przyklękam przy pniu rzewa i przejeżdżam ręką, po wyrytych w korze literach.

Nasze imiona.

Ja i ty.

My.

Na zawsze.

I wiesz co?

Miałeś rację….

Silena i Charli.