Rzymsko-Greckie rodzeństwo (1)

Tym razem dłuższe opowiadanie  

    Nienawidzę początków. Są straszne, nigdy mi nie wychodzą. Nawet początek pamiętnika jest beznadziejny. No dobrze, ale skoro już piszę, to muszę od czegoś zacząć. [ Nie braciszku, nie zamierzam się rozpłakać i piznąć laptopem w kąt. Nie jestem tobą. ] Najpierw ostrzegę was, przed moim nierozgarniętym bratem prawie-bliźniakiem. Prawie dlatego, że z biologicznego punktu widzenie jest między nami jakieś jedenaście miesięcy różnicy. Jednak jeśli patrzeć na to z innej strony, to jesteśmy w tym samym wieku i podobno jesteśmy do siebie bardzo podobni. Nie zapominajcie jednak, że to ja jestem ta mądra. On do inteligentnych nie należy. Niestety.

Tak więc, zanim przejdę do opowieści, powiem wam coś o sobie. Jestem Amelia a ten niedorozwój co wiecznie będzie mi się wcinał w tekst to Sebastian. Oboje mamy czarne włosy i brązowe oczy. Los obdarzył nas także dysleksją i wrodzoną niechęcią do ludzi. Jak pewnie po imionach każdy inteligencik się już domyślił, mieszkamy w Polsce. Konkretnie gdzie, zdradzać nie będę. Nie chcielibyśmy, żeby nasi wrogowie i potencjalni nie przyjaciele zaatakowali naszą biedną mamusię. Swoją drogą, jest ona wspaniałą kobietą. Do czasu aż usłyszy gdzieś wzmiankę o naszym ojcu. Ale to już inna część historii. [Tak, zaraz przejdę do konkretów. Mógłbyś się zamknąć? Jak będziesz grzeczny, to też pozwolę ci coś napisać ].

     – Auć – jęknęłam gdy mój „ukochany” brat zrzucił mnie z łóżka – SEBASTIAN! – krzyknęłam, prawdopodobnie budząc sąsiadów. – CZY TY ZAWSZE MUSISZ GRAĆ MI NA NERWACH?! I TO JUŻ OD SZÓSTEJ RANO?! I PRZESTAŃ SIĘ GŁUPIO SZCZERZYĆ MATOLE! – przepraszam za podniesiony głos, ale z powodu nader oczywistego, jakim jest mój tępy brat, bardzo często tracę cierpliwość.

– Eh siostra, siostra. Wstawaj, jedziemy na tę durną wycieczkę klasową. „Aby przenieść się w czasy średniowiecza” – piskliwym głosem zacytował naszą wychowawczynię a ja parsknęłam śmiechem.

– To ma swoje plusy. Może w końcu spotkamy jakieś inteligentne duchy, a nie takie, co plują ci na głowę – zachichotałam. Sebastian posłał mi mordercze spojrzenie. Bo ja się go niby boje. Nie doczekanie.

Wyrzuciłam go z naszego pokoju. Wierzcie lub nie, ale mieliśmy ściany pomalowane na czarno, a na jednej z nich namalowałam czaszkę. Nie, nie jesteśmy Emo. Te tnące się dzieci są zwyczajnie głupie, a my po prostu lubimy ciemne kolory. To przecież jeszcze nic złego. Chyba.

 Przebrałam się w jeansy i prosty t-shirt. Nie muszę chyba wspominać, w jakim kolorze. Włosy rozczesałam i pozostawiłam rozpuszczone. Do plecaka spakowałam portfel, napój i słuchawki, telefon włożyłam do kieszeni i wyszłam z pokoju. Brat już na mnie czekał i poszliśmy do szkoły. Nie chciało mi się jechać na tę wycieczkę. Nie lubię historii. Starożytność jeszcze może być, ale średniowiecze? Kompletne dno. Co ze szkołą? Zwykły budynek jakich w Polsce wiele. Nic specjalnego. Uczniowie naszej klasy to banda dzieci nie potrafiących odróżnić lewej ręki od prawej. Nie żebyśmy chodzili do szkoły specjalnej czy coś w tym stylu, nasza szkoła ma po prostu kolosalnie niski poziom nauczania.

– Spóźnieni – mruknęła nauczyciela na nasz widok i odhaczyła coś na liście. Ciekawe tylko, jakim cudem byliśmy spóźnieni, dziesięć minut PRZED godziną zbiórki. Mrucząc pod nosem przekleństwa weszłam do autobusu i zajęłam jedno z wolnych miejsc.Założyłam słuchawki i puściłam muzykę. Sebastian usiadł obok i zrobił to samo. Podróż upłynęła mi przy dźwiękach Sabatonu. 

    Zamkowe mury – przepraszam, ich ruiny – powitały nas jednym wielkim zaniedbaniem. Wyglądały, jakby nikt ich nie odwiedzał od lat.

– Zapowiada się „świetna” zabawa – mruknęłam do brata i pociągnęłam go za sobą. Kolejny szalony pomysł Amelii, oddalić się od wycieczki i pójść w las. Wiem, jestem genialna.

– Patrz – Sebastian wskazał na samotną bramę stojącą między drzewami. Była równie zniszczona jak reszta zamku, jednak zachowały się na niej napisy. Były w dwóch językach, pierwszego nie zrozumiałam, lecz drugi mówił coś o Obozie Greckim. – Obóz Rzymski? – zapytał zdziwiony. Nieźle, ja zrozumiałam jeden napis, on drugi. Ciekawe o co w tym wszystkim biega. Pewnie wróciłabym i zapytała nauczycieli, ale Sebastian złapał mnie za nadgarstek i pociągnął za bramę.

– Łoł – tylko tyle zdołałam wykrztusić na widok tego Obozu. Dziwne… przez bramę niczego nie było widać.

Ciąg Dalszy Wkrótce nastąpi

I pytanie… chcecie opowieść z punktu widzenia i Amelii i Sebastiana czy tylko Amelii?