Historia pewnego zakładu (Prolog)

Ostatnio mam za dużo pomysłów :< Tym razem odpuszczam Hadesowi ( no, prawie ^^ ). Szczerze mówiąc, zastanawiałam się nad Priapem, ale w końcu uznałam, że lepiej nie…  dobra, sami zobaczycie kogo tym razem pomęczę

– Jak ty to robisz? Nie możesz dla odmiany przegrać? – zapytał ze śmiechem Connor. Jak zwykle wraz ze swoim bliźniakiem, Travisem, starał się ze mną wygrać.

– Już wam mówiłam. Nie umiem – odparłam, również się śmiejąc. Synowie Hermesa pokiwali zrezygnowani głowami. Odkąd trafiłam do  obozu, czyli od jakiegoś pół roku, usilnie starali się mnie pokonać w jakiejś grze. Oczywiście nieskutecznie. Nikt nie powiedział tego na głos, ale wszyscy są przekonani, że moja nie umiejętność przegrywania ma jakiś związek z moją boską matką. Jaki? Jeszcze tego nie wiem i zapewne nie dowiem się, póki mnie nie uzna. Jednak nie zależy mi na tym, dobrze jest, jak jest. Może powinnam coś o sobie opowiedzieć? Jestem niepoprawną optymistką, wszędzie mnie pełno i wiecznie się śmieje. Kolor włosów zmieniam tak często, że nikt się w tym nie łapie. Naturalnie są brązowe, aktualnie jasno zielone z fioletowymi pasemkami. Oczy… teoretycznie brązowe w praktyce zależy to od słońca i z której strony się patrzy. Zielone, niebieskie, szare, brązowe – jakie się chce.

– Zakład, że umiesz? – zapytał Travis z błyskiem w oku. Co on znowu kombinuje?

– Dajesz – odparłam zacierając ręce. Jak ja uwielbiam hazard!

– Twoje zadanie to… rozśmieszenie i zaprzyjaźnienie się z… Nico di Angelo! – zawołał zanosząc się śmiechem.

– Nie! Co to, to nie – odparłam przerażona – to jest nie możliwe. Nie jestem samobójczynią! Każdy, tylko nie on – jęknęłam.

– Boisz się – naigrawał się Connor.

– Nie boję się tylko… jego i tak nie ma w Obozie! – wymyśliłam na poczekaniu.

– Masz pecha – powiedział Travis, śmiejąc się jeszcze głośniej – bo jest. Dzisiaj się pojawił. Kto wie, panno „nie umiem przegrywać” może dzięki tobie postanowi zostać tu na dłużej? – westchnęłam. Misja samobójcza, ale spróbuję. Co mi szkodzi? Najwyżej ponurak naśle na mnie te swoje psy z piekła rodem. Zawsze mogę zwalić winę na bliźniaków.

– Okej – mruknęłam – spróbuję, ale jak zginę, to nie piszcie mi gwiazdek w nawiasie na fejsbuku bo będę was nawiedzać po wsze czasy.

– Truttututututut – zanucił Connor udając trąbkę – Travis zakłada się ze Shuyler. Jaka stawka?

– O honor? – zapytałam. Wolałam go stracić, niż bulić z kieszonkowego.

– Niech będzie – zgodził się Travis. Podaliśmy sobie ręce a Connor przeciął.

– Tak oto rozpoczyna się historia w której słynna hazardzistka, Sky, poniesie kolosalną klęskę – jęknęłam.