Córka Herosa (2)

Przez całe śniadanie Chejron mnie obserwował. Przed zjedzeniem wrzuciłam trochę jedzenia do ognia dla Hermesa i Ateny moich boskich… eee, dziadków??? Ale bogowie chyba nie chcą żebym ich tak nazywała więc chyba będę ich nazywać rodzicami. No więc dowiedziałam się ,że mogę zamieszkać w domku Ateny lub Hermesa. Wybrałam propozycję Ateny. Gdy skończyłam jeść udałam się powoli do swojego nowego domu. Szłam zapatrzona w jezioro gdy nagle wpadłam na jakiegoś człowieka.
-Eee… Przepraszam – wydukałam i już miałam iść dalej kiedy on się odezwał.
– Wybrałaś domek Ateny?-powiedział.
Spojrzałam na jego twarz i już wiedziałam kto to jest. Był strasznie podobny do taty. Te same włosy, twarz…
-Tak… wybacz panie Hermesie… ale… twój domek i tak jest przepełniony… a do tego… Można tam stracić kilka rzeczy…
Roześmiał się.
-Nie moja wina że jestem bogiem złodzieji! No nie miałem tego na myśli… Wiem czemu to zrobiłaś jednakże sprytny złodziej jest moim ulubionym…- podał mi sztylet- To również miecz. Cyklopi zrobili to z mojego polecenia, wciśnij klejnot na rękojeści a zmieni się w miecz. Używaj go mądrze, cwaniaro.
Uśmiechnęłam się.
-Dziękuję eee… dziadku???- Hermes unósł brew.
-Panie Hermesie ??- brew nie zmieniła swojego miejsca.
-no dobrze… dziękuję tato.
-Tak lepiej- uśmiechnął się i zniknął.
Odwróciłam się ale zanim zrobiłam krok coś wskoczył mi na nogę.
-Leo!!-krzyknęłam.
Czarno-biały szczur wskoczył mi na ręce i zazgrzytał zębami z zadowolenia. Poza kilkoma zadrapaniami był cały i zdrowy. Spojrzał w stronę granicy obozu. Złoty smok, strażnik Złotego Runa, owinął się w okół sosny.

-Peleus chciał cię zjeść, co?- mruknęłam.

Szczur liznął mnie po ręce i wskoczył do kieszeni bluzy. Po raz pierwszy od wczorajszego wieczoru poczułam się szczęśliwa. Spojrzałam na sztylet. W miejscu gdzie klinga łączyła się z rękojeścią błyszczał duży niebieski klejnot. Wcisnęłam go. Sztylet rósł mi w dłoni przybierając lekko na wadze. Gdy spojrzałam ponownie miałam w ręku idealnie wyważony miecz. Cięłam kilka razy powietrze. Genialny. wcisnęłam klejnot znowu. Miecz zmniejszył się do rozmiarów sztyletu. Przebiegłam wzrokiem po obozie i pognałam do domku Ateny. Dostałam łóżko koło Annabeth. Pogadał trochę z moimi… no to trochę dziwne, ale mogliby być moimi wujami i ciotkami. Ale współlokatorzy zostawili na mnie bardzo miłe wrażenie. Urwałam się z towarzystwa i poszłam na plażę. Usiadłam na pomoście przyglądając się srebrzystym błyskom wody.

– Aaa!!! Szczur!!!- wrzasnął ktoś za mną.

Odwróciłam się i zobaczyłam przystojnego chłopaka biegnącego na oślep po pomoście. Za nim w radosnych podskokach biegł mój Leoś. Roześmiałam się i pobiegłam za nimi. Chłopak dobiegł do granicy molo i skoczył do wody. Wynurzył się parskając wodą.

– Z czego się śmiejesz? To twój jest ten potwór?- spytał nieznajomy.

– Tak a co? Jestem Mary.- odpowiedziałam śmiejąc się w niebogłosy.

Wyciągnął rękę i zanim zdążyłam uciec złapał mnie za nogę i wciągnął do wody. Teraz wszyscy troje (o ile szczury umieją się śmiać) zaśmiewaliśmy się, cali mokrzy.

-Jestem Will. Syn Hermesa- przedstawił się

-Boisz się szczurów?

-Tak trochę-odparł Will.

Syn Hermesa miał brązowe włosy, zielone oczy i słabą opaleniznę. Był bardzo przystojny. Podobał mi się (o, zgrozo!) chociaż bał się szczurów.

-Choć do mnie. Mam cole w puszkach.-zaproponował.

I pobiegliśmy szturchając się nawzajem w stronę jego domku.